Resul İzmirli

Koca koca adamların durumlarına bakın. CHP'nin başında bulunanları kastediyorum. Daha henüz 'tüzük' meselelerini halledememiş bu insanlar mı memleketi idare etmeye talipler. En sıradan bir yönetim kitabına şöyle üstünkörü bakıverseniz bile bir örgütün böyle yönetilemeyeceğini görürsünüz. Şimdi öyle bir kitaptan birkaç kriter alalım ve CHP'nin analizini yapalım...

Ömer Öztürkmen Ağabeyi kaybettik. Kalbimiz gerçekten kan ağlıyor. Çünkü 'O' bizden önceki 'Çile'keş neslin son temsilcilerinden biriydi. Necip Fazıl Kısakürek Üstadın yanında yıllarca çalışmış, baskıların zirveye tırmandığı kırklı yıllarda hapishaneye düşmek dahil her türlü 'Çile'yi çekmiş, Üstad'ın 'Çile' şiirine ilham veren olayların canlı şahidi olmuş, hayatı fizikî çileler yanında özellikle 'Fikir Çileleri' içinde yoğrulmuş bir 'düşünen insan'dı.

Sene 1974, yine böyle bir sonbahar gününde sanki aya seyahate gider gibi yürek çarpıntılı ve ürkek bir ruh haliyle İstanbul'dan uçağa (hayatımda ilk defa) biniyorum. İstikamet Frankfurt...

Bundan birkaç yıl önce bir üniversitenin düzenlediği toplantıda Alarko'nun başkanı İshak Alaton'u dinlemiştim. 'Fert başına milli gelir ölçüsüne göre 1950'li yıllarda on Japon, onbeş Koreli bir Türk ederken, bugün neden altı yedi Türk bir Jopon, dört beş Türk bir Koreli etmiyor diye sormuş ve bunun en önemli sebebinin 'Millet olarak kavgacı olmamız' olduğuna inandığını söylemişti.

İnsan belli bir yaştan sonra olan biteni daha bir soğukkanlılıkla değerlendirebiliyor. Çünkü 'Ben bu filmi önceden de görmüştüm' diyebildiği olaylarla karşılaşma imkânı yaşlandıkça daha çok artıyor.

Tribünlerin en klasik tezahüratlarından değil midir bu nakarat? Futbol, basketbol, voleybol, hangi müsabakaya gitseniz, hangi müsabakayı izleseniz bu tezahürat en az bir kere duyulur tribünlerden. Ama bu gerçekten böyle midir?

Onunla 1968 yılında Tuzla Piyade Okulu Yedeksubay Okulunda tanıştık. Yan yana ranzaların üst katında altı ay yüz yüze bakıp sohbet ederek uykuya daldık. Sonuçta o ballı bir kurayla Ankara Genelkurmay'a, bendeniz de adını ilk defa kurayı çekince duyduğum Patnos Piyade Alayına gittik. Biz son yirmidört ay askerlik yapan dönemdik.

Dükkân komşularımızın araba tamircileri olduğunu söylemiş miydim?.. O zamanların gözde ulaşım ve taşıma araçları at arabalarıydı. Bu arabaların iki tekerlekliden, dört tekerlekliye, Akhisar arabası denilen süslü püslü ve de çalparalı (yani tekerleklerin üstüne büyük bir maharetle yerleştirilen zil gibi bir nesneyle arabaların kulakları sağır eden bir gürültüyle seyretmesini sağlayan bir düzenek) arabalardan; kasası daha alçak imalatı daha kolay lastik tekerlekli Konya arabası tarzına geçiş dönemlerini yaşamış biriyim.

Bazen bir atasözü, bir mısra, bir anekdot, bir deyiş sayfalar dolusu makalenin etkisini o kadar güzel yapıyor ki insan şaşıp kalıyor.

Yönetim işinin en önemli ayağının 'liderlik' olduğunu söylesek abartmış olmayız. Bir organizasyonun sağlıklı yürümesinde birçok husus önem taşır, ancak lideri olmayan bir örgütün başarılı olması bir yana, hayatta kalması bile mümkün değildir.

Gerçeklerin cesaretle dillendirilemediği ortamlarda; ister aile, şirket isterse millet veya devlet olsun gelişme ve ilerleme mümkün olamıyor. Ancak gerçekleri bütün çıplaklığı ile söylemek de öyle kolay bir şey değil. Hatta bu durum atasözü olarak yer etmiş bizim kültürde: 'Doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar...'

Bizim gençliğimizde biraz olan bitenden haberdar olduğumuz altmışlı yıllarda yine sağ kesimden bir kitle partisi iktidarda idi.

Biyoloji yani tabiat bilimi yönetim biliminin en fazla yararlanabileceği bilim dalıdır desek yerinde olur.

Gençliğimizde senede bir İzmir'e giderdik. Bu gidişin zamanını da 9 Eylül'e rastlatmaya çalışırdık.

Bendeniz kendi ekmeğini kendi yapmak gibi takıntıları olan birisiyim. Bunun için de su gücüyle çalışan taş değirmende ya da Anadolu tabiriyle 'kara değirmen'de öğütülmüş elenmemiş tabii buğday unu bulmaya çalışırım.

Ortaokul son sınıfta yani on dört on beş yaşlarında idim 27 Mayıs darbesi olduğunda. Babadan, dededen kalma 'Menderes sevgisi' vardı. Bu sevginin tabii belli sebepleri vardı.

Geçenlerde hanımla "Gitmediğimiz son vatan köşesi"ne "memleketin en kuzey batısı"na gitmeye karar verdik aniden. Son yılların belki de en sıcak günleriydi o günler. Ama olsun esti bir kere dedik yola koyulduk.

Herkesin elinden geleni yaptığı bir referandum dönemini arkada bırakmamıza günler kaldı. Sonuç ne olursa olsun bundan millet olarak kârlı çıkacağımıza yürekten inanıyorum. Çünkü yönetim bilimcileri "Susan toplumun problemlerini çözmek zordur" derler.

Çocukluk günlerimde doyasıya oynamak, sokağın tadını çıkarmak imkânı bulanlardandım. Mahallede oynamadığımız oyun kalmazdı.

Almanya'nın sessiz, sakin, durgun ortamında üç yıl geçirip 1977 sonunda memlekete döndüğümde şoke olmuştum.