Resul İzmirli

Geçen gün uzun bir isim listesiyle içinde bulunmaktan -moda tabirle- keyif aldığım bir iş-takımından (Work-team) bahsetmiştim.

Her olaya, gelişmeye "Yönetim gözlüğünden" bakmaya alışmışız ya, gazetemizdeki yenilenme çabalarını da izliyorum tabii. Genel Yayın Yönetmeni olarak görev yaptığım dönemlerde isteyip de sonuçlandıramadığım birçok gazetecilik tekniğinin uygulamaya geçmesine en çok sevinenlerden biri de benim bu yüzden.

Resul, Haluk, Salih Zeki, Mesut, Mehmet Emin, Hüseyin, Kemalettin, Mehmet, Esra, Hızır, Filiz, Akın, Mehmet, Osman Nurhan, Demet, Hayal, Haldun, Ersin, Yaşar, Ahmet, Eyüp... (İsimler beynin hatırlama sırasına göre dizilmiştir.)

Bir şirketin yöneticilerinin; Alvin Toffler'in otuz yıl önce tahmin ettiği "bilgi çağı"nın içine girdiğimizi, Toffler'in o zamanlar söylediği "üçüncü dalga"nın insanları sanayi çağından bilgi çağına savurduğunu,

Afrika'da bir şirket etrafı gecekondularla çevrili bir arsaya bir süpermarket inşa etmeye karar verir. Uzun bir zaman uğraşarak arsayı satın alır. Belediyeden ruhsatı alır. İnşaatı bitirir.

İnsanoğlu, özellikle yirminci yüzyıl başlarından itibaren daha yoğun bir şekilde "nereden gelip nereye gettiğini" sorgulamaya başladı.

Klonlama malum ayni bir canlının kopyasını çıkarmak olarak basitçe tanımlanabilir. Bizim ziraat fakültesi yıllarında yani, 60'lı yılların sonlarında (böylece 68 kuşağı olduğumuzu belirtip, biraz hava da atmış oluyoruz) klonlama bitkiler için sözkonusu idi.

Eğer bir gazetede, hele bir de yazar olarak çalışıyorsanız, her gün onlarca, her hafta yüzlerce mektup, dergi, kitap, e-mail, vs. yağar odanıza, bilgisayarınıza.

Son on hatta on beş yıldır kendime bir misyon edinmiştim. Yani kendime "özel bir görev" vermiştim.

Neeerde bizim çocukluğumuzdaki tatlar, zevkler, oyunlar?.. İthal oyuncak bir tarafa;

Otuz sekiz yaşında, Dokuz Eylül Üniversitesi, İktisadi İdari Bilimler Fakültesi, işletme bölümünde yardımcı donçent olarak görev yaparken, bir anda kendimi aynı zamanda İzmir Enternasyonal Fuar Müdürü olarak buldum... Emin olun neden nasıl olduğunu ben de anlamış değilim.

Değişim dalgalarının şiddeti son on-onbeş yıldır çok fazlaydı ve bugün iş hayatında bu değişim bütün boyutlarıyla hissedilmektedir.

Şimdiii... Bugün de hayal kuralım biraz... Türkiye tam bir demokratik, laik, sosyal bir hukuk devleti olmuş. Fert başına millî geliri otuz-kırk bin dolarlara ulaşmış.

İzmir Fuar Müdürü iken gitmiştim ilk defa Hindistan'a 1987 yılında. Hindistan Fuarlar İdaresi Başkanı Yunus Bey'in davetlisi idim.

Türkiye Kurumsal Yönetim Derneği'nin düzenlediği "Kurumsal Yönetimin Strateji ve Sürdürülebilir Büyümeye Katkısı" konulu konferansa katıldım.

Bizim zamanımızda en popüler sigaralardan biri de "Yenice" sigarasıydı. Rahmetli babam da Yenice içerdi.

Siyasetle iş dünyasını kesin sınırlarla ayırma gayretinin bendenize ait bir garabet olduğu malum. Bu köşede siyasî konulara pek temas etmemeye; daha ziyade Türkiye'de gerek kamu ve gerekse özel sektördeki yönetim faaliyetlerinin kalitesinin artmasına katkıda bulunmayı daha önemli bulduğumuzu vurgulamaya çalışmaktayız. Ancak son yıllarda hızla yaygınlaşan; "Kuvantum Yönetim", "Sistem Yaklaşımı", "Bütünsel Düşünüş" ve benzeri deyimlerle kuvvetlendirilmeye çalışılan ve de globalleşme rüzgârlarının etkisiyle daha da güçlenen "Kâinatta her şey, her şeyi etkiler" anlayışı çerçevesinde siyasî olayların şirketleri ve onların yönetim tarzlarını etkilediğini de gözden uzak tutmamaktayız. İnsanları, şirketleri, milletleri etkileyen ve onları başarıya odaklayan en önemli faktör de rekabettir. Komünist sistemin çökmesinin en temel sebebi büyük sermayelerle kurulan dev kamu şirketlerinin rekabetten yoksun olmalarıdır. Bütün dünyadaki liberalleşme eğilimlerinin ve buna bağlı olarak esen özelleştirme rüzgârlarının ana "motto"su şirketleri rekabete açarak onlara canlılık kazandırmak ve rehavetten kurtarmaktır. İşte rahmetli Menderes'ten sonra bir türlü belini doğrultamayan "Demokratlar Hareketi"nin günümüzdeki devamı olarak lanse edilen "Demokrat Parti"nin demokratik olgunluk içinde gerçekleşen son kongresinde yıllardır tanıdığımız, olgun, tutarlı, inançlı yapısı ve samimi karakteriyle takdir ettiğimiz Süleyman Soylu'nun seçilmesi Türkiye'nin geleceği açısından bir ümit kaynağı oldu. İkinci iktidar döneminde de başarılı icraatlarıyla göz dolduran AK Parti'nin şu anda güçlü bir rakibinin olmaması bendenizi en çok korkutan durumdur. Mevcut siyasi partilerin içinde milletin tamamını kucaklayacak yapı ve anlayışa sahip bir parti görülmemektedir. AK Parti'nin rakibi, yine onun anlayışına sahip milliyetçi, muhafazakâr bir parti olabilir. Böyle bir oluşumun ortaya çıkması ise en az beş-on yıl alır. Türkiye'nin önü açılır... Eğer Süleyman Soylu, zamanında Adnan Menderes'in, Turgut Özal'ın ve Tayyip Erdoğan ve arkadaşlarının başardığını başarır, kesintisiz bir çabayla ve bilgi çağına yakışır politika ve projelerle (laf kalabalığı ve palavralarla değil) milletle bütünleşmenin gereklerini yerine getirebilecek bir vizyonu ortaya koyar ve bunu partili partisiz herkesle paylaşma becerisini gösterirse, AK Parti'nin ciddi olarak rakibi olur ve bu hareket Türkiye'nin önünü açar. Böyle bir vizyon tam bir liderlikle gerçekleşir. Liderlik ise; filanın desteği, feşmekanın katkısı ile ortaya çıkan değil, insan sevgisini yüreğinin en derinlerinde taşıyan şakşakçılardan kendi kendini koruyabilen, yönetimin bir sanat olduğu kadar bilim olduğuna da inanan, kendini ve çalışma arkadaşlarını bu konuda eğiten, geçmişinin gururunu, geleceğin umuduyla harmanlayabilen, demokrasiye gönülden inanan kişilerin harcıdır. Böyle liderlerle politika, slogan değil hizmet yarışı haline döner. Umarız Sayın Süleyman Soylu böyle bir başarıya imza atacaktır. Kendisine ve ekibine başarılar diliyorum.

Yönetim konusunda paradigmalarının esiri olmadan kafa yoranlar, yönetim işinde yepyeni bir ufuk açmak için çırpınıyorlar.

Bendeniz bugün 62 adet 1 Ocak görmüş oldum. Bu bakımdan 1 Ocak'lar benim için bir şeyler ifade ediyor.

Rahmetli Turgut Özal'ın getirdiği "devrim" niteliğindeki yeniliklerden biri de "Katma Değer Vergisi"dir.