Seçkin Başkan

Üç kızı olmuştu Saliha'nın... Onların, babalarına ve kendisine karşı davranışlarının kendi genç kızlığı ile uzaktan yakından alakası yoktu. Büyük kızı hariç diğerleri babalarıyla sanki arkadaşları imiş gibi bir diyalog içindeydiler...

Safiye kokladı kızını. Gözlerini kapattı. Bunun bir rüya olmasından korkuyordu. Kızının saçlarını okşadı, konuşamıyordu. Kenetlenmiş, tutulmuştu. Birden gözleri oda kapısına kaydı. Ayhan bey ve Hülya hanım yaşlı gözlerle izliyordu onları...

İpek artık bütün gerçeği biliyordu... Ayhan bey ve karısı uzun uzun düşünmüşler ve doğruları anlatmanın gerektiğine karar vermişlerdi. Bu karara vardıkları zaman olabileceklerin hepsini kabullenmişlerdi...

İpek titreyen parmaklarıyla yüzüne düşen saçını zarif bir hareketle geriye doğru itti. Dudakları bir çizgi halini almış ve yüzü gerilmişti. Gözleri donuk bir şekilde karşısında oturan anne ve babasına dikilmişti. Ayhan bey her şeyi anlatmıştı kendisine...

Ayhan bey dikkatle dinliyordu karısını. Hülya hanım ise hem anlatıyor hem de ağlıyordu: "Bitkin bir halde Ayhan. Öyle yıpranmış ki.. Ama yine o uysal Safiye, o kaderine razı olmuş Safiye. Hakan'ın ölümü daha da çökertmiş onu."

Safiye, hemşire kızın getirdiği ilaçları içtikten sonra teşekkür ederek başını yastığına bıraktı. Bütün gece uyumamıştı. Oğlunun ardından bir mevlid okutamadığını düşünüyor, onun cenazesini bile alamamanın acısını yaşıyordu. Beş kuruş parası yoktu...

Genç kız 216 numaralı odaya doğru ilerledi. Kapıyı hafifçe tıklatarak başını uzattı. Safiye pencere kenarındaki yatakta yatıyordu. Gözlerini cama dikmiş, gökyüzüne bakıyordu. Yanakları ıslaktı. Üzerinde sokak giysileri vardı...

İpek, hastahanenin merdivenlerini hızla çıktı. Safiye'nin yattığı servisi ve oda numarasını öğrendi. Koroner bakım ünitesine yatırmışlardı Safiye'yi. Servise girer girmez doktorun koridorda hemşireyle konuştuğunu görüp o tarafa yöneldi...

İpek avukatlık stajını yapıyordu... Babasının tanıdığı bir avukatın yanında staja başlamış, mesleğin detaylarını ve pratiğini öğreniyordu. O gün cezaevine stajını yaptığı hukuk bürosunun bir müvekkiline ait dosya için gelmişti...

Bir uçurumdan aşağıya yuvarlanmış gibi boşluğa düşmüştü Safiye... Başını geriye attı. Yüreğinin orta yerine çöreklenen bir kayanın baskısı altındaymış gibi nefes alamıyordu. Elini kalbine götürdü gayri ihtiyari, "yavruuum!" diye inledi...

Safiye erkenden kalkmış, namazını kıldıktan sonra bir dilim ekmek ile domates yemiş sonra yola koyulmuştu. Ayakkabısının altlarındaki deliklerden su giriyordu ve sızlıyordu tabanları. Yine bu ay arttırdığı bir miktar parayı oğluna götürüyordu...

Her yerde kiralar ateş pahasıydı... O gün akşama kadar ev aradı Safiye. Sonunda Küçükçekmece'nin arkalarında bir gecekondu mahallesinde bir göz oda buldu yüz milyona. "Herkes şaşırmış" diye düşünüyordu...

Hakan'ın cezası temyizde de kesinleşmiş, karar olduğu gibi kabul edilmişti. Zavallı kadın artık haftanın bir günü görüş için hapishaneye geliyor, oğlunu ziyaret ediyordu. Gücünün yettiği kadar onun ihtiyaçlarını karşılamaya çalışıyordu...

Hakan duruşma boyunca arka sırada oturan annesine hiç bakmadı. Başı hep önüne eğikti. Safiye içi parçalanarak izledi oğlunu. Ama ona bakarken duyduğu acı kadar, hatta daha da fazlasını ölen zavallı adamın ailesine bakarken duyuyordu...

Ağlamaya başlamıştı yeniden Safiye... Gözyaşları yaşına yakışmayan derin yüz çizgilerinin arasından boynuna süzülüyordu. Artık iyice beyazlaşmıştı saçları. Sanki bu iki gün içinde onbeş yaş daha çökmüştü. İki gündür görememişti oğlunu...

Bir külçe gibi oturdu koltuklardan birine. Kuruyan dudaklarını ıslattı diliyle: "Memduh bey amca, Hakan birini vurmuş, öldürmüş..." Gerisini getiremedi. Sarsılarak ağlamaya başlamıştı. Memduh bey ise durumun ciddiyetini anlamıştı zaten...

Safiye dehşetle açtı gözlerini. Sanki duyduğu cümlenin sonucunda bütün duyuları yok olmuş gibi betonlaştığını fark etti. Tuttuğu çay bardağı yuvarlanarak düştü elinden. Sıcak çay üzerine dökülmüştü. Ama yanık acısını bile hissetmedi.

Safiye, oğlunun titreyen elini tuttu. Çekerek oturma odasına götürdü. Hakan bir robot gibi hareket ediyordu artık. Zorlukla yutkundu. Derin bir nefes aldı dudaklarını ısırarak. Duyacaklarının korkunç şeyler olacağını hissedebiliyordu...

Odanın ışıklarını söndürmüş, pencerenin kenarındaki cama alnını dayamış, gözlerini cılız sokak lambasının aydınlattığı sokağa dikmişti. Saat ikiye geliyordu. Sokak kedileri çöp tenekelerinin içinde cirit atıyorlardı. Onları izliyordu Safiye...

Murat adamın kafasına bir yumruk vurdu. Hakan silahını adama doğrultmuş, kıpırdamadan onun yüzüne bakıyordu. Erdoğan ise daha ileride yolu gözlüyordu. Hakan silahını biraz daha dikleştirdi. Adam ise tedirgin bir şekilde duruyordu...