Seçkin Başkan

Esra bir robot gibi yürüdü odaya. Koltukta oturan bembeyaz olmuş yüzü, çökmüş gözaltlarıyla sanki on yaş ihtiyarlamış gibi görünen Nevin hanıma baktı. Yaşlı kadının dudakları titredi, duyulur duyulmaz bir sesle, "Serdar'ım ölüyor..." diye inledi âdeta...

Ferit bey yavaşça parmaklarının ucuyla gözlerinin altında tomurcuklanan iki damla yaşı sildi. Derin bir nefes aldı. Yan gözle karısına baktı, zorlandığı belliydi ama sormak zorunda olduğu bir soru vardı... Alacağı cevapla da yıkılabilirdi...

Arzu bir sandalye çekip masaya teklifsizce oturdu. Tarık sessizce dinlemişti genç kızı. Haklı olabilirdi. Duygularını gizlemesini becermek zorundaydı. Bütün kızgınlığını, öfkesini içine gömerek derin bir nefes aldı: "Haklısın abarttım biraz" dedi...

Bir çığlık duyuldu sadece. Esra telefonun durduğu büfeye tutunmuş, gözleri dehşet içinde açılmış, şaşkın bir şekilde annesine bakıyor, dudakları kilitlenmiş gibi kıpırdamıyordu. Sadece boğazından boğuk bir feryat çıkmıştı o kadar...

Bu ülkede; bir... "Beyaza, siyah" diyenlerin kökünü kurutamadık... Bu ülkede; iki... "Üç kuruşluk menfaat için" bin takla atanları temizleyemedik...

Esra, Serdar'ın kız arkadaşıydı. Tıp fakültesine kayıt olmak için gittiği gün tanışmışlardı. Yaklaşık Serdar kadar boyu, uzun açık kumral saçları, ela gözleri ve kendinden emin halleriyle gören herkesin ilgisini çekebilecek kadar alımlı bir kızdı Esra.

Bütün kalbiyle inandırmıştı kendini böyle bir sonuca Serdar. Gerçeği asla kabul edemiyor, bütün gece düşündüğü gibi bunun bir yanılgı olduğuna odaklanmıştı. Kan alımı bittikten sonra tek kişilik, oldukça ferah odaya yerleştiler...

Ertesi gün sabah erkenden herkes ayaktaydı. Uykusuz ve gözyaşlarıyla dolu bir gecenin ardından Nevin hanımın gözlerinin altı morarmış, yüzü sapsarı olmuştu. Ferit bey ise bir gece içinde sanki onbeş yaş ihtiyarlamış gibiydi...

Koşar adımlarla yatağa ilerledi. Oğlunun boynuna doladı kollarını. İçinden kendi kendine telkin ediyordu durmadan "ağlama Nevin, sakın ağlama Nevin, tut kendini" diye. Ana oğul sarmaş dolaş bir müddet kaldılar...

Genç adam gözlerini kıstı, önce babasına sonra kardeşine çevirdi bakışlarını. Dudakları kurumuştu bir anda. Meral ise gözlerini ondan kaçırmaya çalışıyor, saçma sapan hareketler yapıyordu. Birkaç dakika sessizlik oldu.

Boğuk bir inilti çıktı doktor Ferit beyin boğazından. Yüzlerce hastasına böyle kötü haberleri vermişti ama şimdi acı hakikati anlatmak zorunda olduğu insan gözünün bebeği, biricik evladıydı. Nevin hanım sessizce hıçkırmaya devam ediyordu.

Meral başının döndüğünü hissetti. Gayri ihtiyari masanın kenarını tuttu usulca. Dudaklarını ısırmış, çaresiz bakışlarını babasına dikmiş, onun ağzından çıkan sözlerin ne büyük bir felaketi anlattığını düşünüyordu. Yan gözle annesine bakıyordu...

Nevin hanım duymuyordu bile onun söylediklerini. Kendini yitirmiş gibi kocasına bakıyordu. Ferit bey ağlayarak yutkundu. Ne bir teselli sözcüğü, ne de başka bir şeyin fayda etmeyeceğini bilerek ağlıyordu...

Usulca indi arabadan doktor. Şu anda birisi çıkıp da "dile benden ne dilersen?" dese, "kaçıp gitmek isterim" derdi. Kapıyı kendi anahtarıyla açtı. İçeriden televizyonun sesi geliyordu. Başını uzattı salona. Nevin hanım oturuyordu...

Haldun Demir kan hastalıkları konusunda uzman bir doktordu. Dünyadaki bütün hematoloji kongrelerine katılıyor, uluslararası seminerlerde yer alıyordu. Bu konuda yazdığı birçok eser, çeşitli üniversitelerde ders kitabı olarak okutuluyordu...

Kemal bey ne diyeceğini bilemiyordu. Toparlanması gerektiğini düşünüyor, arkadaşını sakinleştirmesi gerektiğini biliyor ama nasıl yapacağını bilmiyordu. Koltuğuna geçip oturdu. Ayakta kalırsa düşecekmiş gibi hissediyordu çünkü.

Yaşlı doktor nereden ve nasıl başlayacağını bilemeden şaşkın bir şekilde etrafına bakıyordu. Eğer ağzını açarsa ağlayacağından korkuyordu. Ferit bey bir daha sordu, bu sefer ses tonundan endişesi hissediliyordu...

Nevin hanım elindeki sürahiden kalın camlı bardağa su doldururken yan gözle de yataktaki oğluna baktı. Alnında boncuk boncuk ter damlacıkları belirmişti Serdar'ın. Hemen yanıbaşındaki komodinin üzerindeki kağıt mendili alıp sildi usulca...

Ferit beye bu haberi vermek zorundaydı Kemal bey... Bunca senelik doktordu, kaç kereler böyle kötü haberler vermek zorunda kalmıştı.

Doktor Kemal bey oturduğu taburenin üzerinde hafifçe kımıldandı. Gözünü mikroskopun dürbününe yaklaştırdı bir kez daha. Daha dikkatli baktı bu sefer. Daha dikkatli ve daha uzun... Aynı şeyleri görüyordu. Netice dehşet vericiydi!..