Seçkin Başkan

Coşkun bundan sonra ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Bu şartlarda Akif Ünlüer ile aynı mekânda çalışması imkânsızdı. Odasına gidip koltuğa oturdu, gözlerini kapatıp sakinleşmeye çalıştı. Bu korkunç olayı öğrendiğinden beri düşünüyordu. Bu ana kadar geçmişin hesaplaşmasını yapmıştı kafasında.

Coşkun nefesini tuttu ve Akif Ünlüer'in kapısının önünde birkaç saniye durdu. Sonra başını kaldırıp kapıyı iki kere tıklatarak içeriye girdi.

Arzu kendine hakim olamayarak bir çığlık daha attı: - Aman Allah'ım, Coşkun, neler söylüyorsun sen? Genç adam başını salladı:

Arzu otogarda bekliyordu. Coşkun'un otobüsü kıvrak bir manevrayla perona yanaşınca hemen koşarak otobüsün yanında geldi. Genç adam:

Arzu bir kez daha aradı Coşkun'u... Yine telefondaki ses aranan numaraya ulaşılamadığını söylüyordu.

Bankada yarım saat kadar beklediler. Bu kadar yüklü bir paranın bir anda tahsil edilebilmesi zordu. Banka memuru yanlarına yaklaştı:

Üçü de ağlıyordu dakikalardır. Coşkun'un başı babasının dizlerinde, Yahya Bey ise usul usul onun başını okşuyor, Müşerref Hanım ise oturduğu köşede sessizce hıçkırıyordu. Neden sonra başını kaldırdı Coşkun. Kıpkırmızı gözlerle baktı babasına:

Coşkun'un gözlerinden ateş fışkırıyordu:

Coşkun yaklaşık bir saat kadar uyumuştu. Uyandığı zaman yattığı yerden etrafına göz gezdirdi. Kocaman bir gardırop vardı odada. Yan tarafında bir yüklüğün içinde yorganlar duruyordu. Gülümsedi. Seviyordu bu evi. O an üşüdüğünü hissetti.

Arzu Coşkun'u bindirdikten sonra hemen eve gitmişti. Neriman Hanım ve Mithat Bey yemek için bekliyorlardı genç kızı. Telaşla girdi içeri Arzu:

Kahvaltı sırasında Coşkun İstanbul'u, çalışma şartlarını anlattı. Müşerref Hanım ev sahibinden bahsetti. Yahya sakince dinliyordu oğlunu.

Rahat bir yolculuk yapmıştı Coşkun. Hatta Balıkesir'den sonra birkaç saat uyumuştu bile. Salihli'ye girdiği zaman daha sabah ezanı okunmamıştı.

Akif, karar vermiş bir şekilde kalktı yerinden. İçinin huzursuzluğuna, yanlışlarının kendisiyle alay etmesine aldırmadan sanki rahatlamış gibi yatak odasına yürüdü. Ama son derece sıkıntılıydı...

O gece erken kalktı Akif. Eve gitmeden önce sıkkın olduğu gecelerde yaptığı gibi arabasıyla uzun süre dolaştı.

Akif, Neriman Hanımın uzattığı krem karamel tabağını alıp hemen bir lokma aldı ağzına:

Coşkun bu zamansız kahkahadan tedirgin olmuştu. Arzu hâlâ gülüyordu. Sonunda eliyle ağzını kapatarak gülmekten kızarmış gözleriyle baktı Coşkun'a:

Coşkun karşısında gülümseyen genç kıza baktı. Arzu geldiklerinden beri dudaklarındaki tebessümle sessizce oturuyordu. Genç adam dayanamadı:

Mithat Bey durgunlaşmıştı kızının gidişinin ardından. Bir süre masasında kımıldamadan oturdu. Sonra yerinden kalktı, çantasını topladı. Tam bu sırada kapısı açıldı ve Akif içeri girdi. Mithat Bey gülümsedi:

Arzu koridora çıkınca durdu, derin bir nefes aldı, öfkeliydi. Hızlı adımlarla yürüyüp babasının odasının önüne geldi, birkaç saniye bekledikten sonra kapıyı açıp girdi.

Arzu dersten çıktıktan sonra nöroşirürji servisine geldi. Coşkun'un odasına doğru hızlı adımlarla ilerlerken servis asansöründen Akif'in çıktığını görerek el salladı: