Seçkin Başkan

Gecenin sonunda Arzu arabasıyla Coşkun ve Yahya Efendiyi evlerine bıraktıktan sonra yaşlı adama iyi yolculuklar dileyerek gitmişti. Eve girdiler, Coşkun kendini kanepeye attı:

Yahya Efendi karşısındaki son derece güzel, narin ve kibar genç kıza beğeni ile baktı:

Yahya'nın gelişi Coşkun'u çok sevindirmişti. O akşam babasını alıp yemeğe çıkarmıştı. Baba oğul gittikleri kebapçıda karşılıklı oturmuşlardı. Yahya oğluna baktı gururla: - Memnun musun oğlum?

Yahya irkildi bu sözler üzerine. Elini masaya vurdu hızla:

Yahya otobüsten iner inmez Cerrahpaşa Hastanesine gelmişti. Kapıdaki görevliden Akif Ünlüer'in ne zaman geleceğini öğrenmiş, bir köşeye çekilmiş bekliyordu. Bütün gece yolculuk yaptığı için yorgundu.

Akif ameliyathaneye girer girmez gözü hemen masa başında duran Coşkun'a ilişti. Kaşları çatıldı bir anda ama kendine hakim olarak yerine geldi. Anestezi uzmanı hastayı bayıltmıştı. Raporunu verdi hocaya ve Akif ameliyata başladı. Yaklaşık beş buçuk saat süren ameliyat sırasında Akif hiç konuşmamıştı. Sadece gerekli direktifleri vermişti. Coşkun bütün dikkatini ameliyata vermişti. Hocasının kendisini tenkit etmesine fırsat verecek bir yanlış yapmamaya özen gösteriyordu...

Yahya, Coşkun'la konuştuktan sonra telefonu kapatıp hafifçe inledi:

Coşkun hastaneden içeri girip doğruca servis binasına doğru yürüdü. Saat sekizi biraz geçiyordu.

Akif apartmandan çıkıp sitenin otoparkına doğru yürürken hiçbir yerinin hissetmediğini fark etti. Kalbi fırlayacakmış gibi atıyordu. Yutkundu. Ağzının içi kurumuştu. Başını iki yana salladı:

Akif gittikten sonra Arzu şaşkınlıkla babasına döndü:

Akif Ünlüer hariç herkes keyifli bir şekilde yemeğini yiyordu. Coşkun ise hemen yanında oturan bu bilim adamının çatık kaşlarını ve sessizliğini doğru tahlil edememenin verdiği tedirginliği iyice hissetmeye başlamıştı. Bir şeyler söylemek istediği anda Akif Bey arkasına yaslandı ve dik bir şekilde genç adama baktı:

Akif elindeki dergiyi bırakıp karşısında tedirgin gözlerle kendisine bakan genç adama döndü. Yüzünde hiçbir ifade yoktu. Delikanlının samimiyetle uzattığı eli sıktı ve tok bir sesle mırıldandı:

Coşkun yoldan bir buket çiçek yaptırdı. Etiler İstanbul'un lüks semtlerinden biriydi. Gerçekten çok güzel evler vardı. Hayranlıkla izliyordu etrafını genç adam.

Evi tutmuşlardı... Yaşlı pek çok sorudan sonra kirayı söylemiş, şartlarını anlatmış, Coşkun da bütün bunları kabul ederek anlaşmıştı. Kadının adı Pakize idi. Hiç kimsesi yoktu. El sıkışıp kaparoyu aldıktan sonra Pakize Hanım:

Coşkun ve Arzu öğleye kadar dolaşmışlardı. Üç tane eve bakmışlar ama hepsinde umulmadık aksaklıklar çıktığı için tutmaktan vazgeçmişlerdi. Arzu karnını tuttu:

Coşkun İstanbul otogarına indiği zaman etrafındaki korkunç kalabalığı görünce korkularında ne kadar haklı olduğunu anlamıştı.

Yemekten sonra Tansel ile Coşkun baş başa konuşmaya başladılar: - Vedat Hoca benden bahsetmiş Mithat Beye. Dün akşam yemeğe çağırdılar. Mithat Bey bir kadronun boş olduğunu gelmeyi düşünüp düşünmeyeceğimi sordu. Şaşırdım. Orada çok değerli hocalar var. Akif Ünlüer de o kürsüde. Seneye bölüm başkanı o olacakmış.

Yah­ya Efen­di sus­kun­du. Se­di­rin üze­ri­ne bir aya­ğı­nı al­tı­na alıp otur­muş, elin­de tes­bi­hi, öy­le­ce dü­şü­nü­yor­du. Mü­şer­ref Ha­nım ise göz­le­ri sa­bit bir nok­ta­ya di­ki­li, ile­ri ge­ri sal­la­nı­yor­du. Coş­kun iki­si­ne de bak­tı:

Ye­mek­ten son­ra ara­ba­lı va­pu­ra bi­ne­rek İn­ci­ral­tı'na git­ti­ler. Ora­da do­laş­tı­lar uzun uzun. Coş­kun Sa­lih­li'de­ki ha­ya­tı­nı an­lat­tı genç kı­za. An­ne­sin­den ba­ba­sın­dan bah­set­ti. İl­giy­le din­li­yor­du Ar­zu.

Öğ­le­ye ka­dar Bos­tan­lı sa­hi­lin­de gez­di­ler. Ar­zu ha­ya­tın­dan ke­sit­ler an­la­tı­yor­du dur­ma­dan. Za­man za­man mes­lek­le­riy­le il­gi­li ko­nuş­ma­lar ya­pı­yor­lar­dı. Genç kız ra­hat gö­rü­nü­yor­du: