Seçkin Başkan

Dü­rü­ye elin­de­ki ad­re­se bir kez da­ha bak­tı ve adım­la­rı­nı bi­raz da­ha hız­lan­dı­ra­rak yü­rü­dü. Hay­dar Be­yin ver­di­ği kâ­ğıt­ta­ki ka­pı nu­ma­ra­sı 59'du. Sı­ra ile ka­pı­la­rın üze­rin­de­ki ra­kam­la­rı oku­ya­rak iler­le­di: - 53, 55, 57, 59... İş­te bu­ra­sı...

Ta­mer Şev­val'in git­ti­ği­ni öğ­re­nin­ce şa­şır­dı. Pe­ri­han Ha­nım ke­yif­li bir şe­kil­de dur­ma­dan ko­nu­şu­yor­du: - Aman biz­den uzak ol­sun da ne olur­sa ol­sun. Kat­la­na­mı­yor­dum, si­nir sis­te­mim laç­ka ol­du.

Dü­rü­ye sa­bah Şev­val'in kah­val­tı­sı­nı ha­zır­la­yıp tep­si­ye koy­du. Bir gün ön­ce Hay­dar Bey­le ko­nuş­tuk­tan son­ra genç ka­dı­nın iyi­ce dur­gun­laş­tı­ğı­nı fark et­miş­ti.

Şev­val o ge­ce sa­ba­ha ka­dar uyu­ma­dı. O ka­dar fark­lı duy­gu­lar için­dey­di ki... Bir be­be­ği ola­cak­tı. Bu­nun he­ye­ca­nı de­ği­şik­ti. O gü­ne ka­dar hiç his­set­me­di­ği şey­le­ri his­set­me­ye baş­la­mış­tı.

Ta­mer, ola­yı avu­ka­ta ek­sik­siz nak­let­miş ve bir an ön­ce bu bo­şan­ma işi­ni bit­me­si­ni is­te­miş­ti. Duy­duk­la­rı se­vin­di­ri­ciy­di. - Sen me­rak et­me Sa­lih Am­ca, o da is­te­ye­cek ben­den ay­rıl­ma­yı.

Haydar Bey acıyarak baktı Şevval'in yüzüne: - Kızım nasılsın - Teşekkür ederim baba, iyiyim. Biraz toparlandım.

Tamer hızla içeriye girdiği zaman Perihan Hanım hâlâ söylenmeye devam ediyordu. Genç adam telaşla atıldı: - Ne oldu anne? Ne var?

Perihan Hanım haberi duyduğu zaman çığlıklar atmaya başlamıştı. Bütün gücüyle bağırıyordu: - İmkânı yok inanmam, bir de çocuk ha? Aman Allah'ım, nasıl olur, ah Tamer, ben seni ne yapayım. Bir mahalle dilberinin çocuğunu torunum diye kucaklamam ben asla... Asla, asla...

Dürüye doktorun izniyle Şevval'in odasına girdi ve bembeyaz yatakta koluna serum bağlı halde yatan genç kadına doğru ilerledi: - Güzel kızım benim, nasılsın şimdi?

Hastanenin koridorunda bekleyen Haydar Bey ve Dürüye heyecanlıydı. Haydar Bey eve gelir gelmez Şevval'in odasına koşmuş, hâlâ kendine gelememiş olan genç kadını kucaklayarak arabasına taşımıştı. İstanbul'un Anadolu Yakasındaki büyük özel hastanelerden birine gelmişler ve Şevval hemen acil kısımda tedaviye alınmıştı. Dürüye durmadan kafasını iki yana sallıyor, üzüntüsünü bu şekilde belli ediyordu. Haydar Bey saatine baktı:

Yaklaşık iki aydır Şevval, Haydar Yazıcıoğlu'nun evinde, kendisine tahsis edilen odadan dışarı hiç çıkmadan ders çalışıyordu. Öyle bir hale gelmişti ki sanki rutin bir iş yapıyormuş gibi amacını unutmuş, sadece ders çalışmaya vermişti kendini.

Tamer gerinerek aşağıya indi. Gece çok geç gelmiş, aşırı derecede sarhoş olduğu için gözü hiçbir şey görmeden elbiseleriyle uyumuş kalmıştı. Ağzının içi zehir gibiydi. Annesinin salonda olduğunu görünce asık bir suratla gelip karşısına oturdu.

Haydar Bey elini kaldırdı: - Sabret yavrum... Senden şu anda bunların hiçbirini düşünmeni istemiyorum. Sadece derslerine çalış ve bu işi başar. Biraz sabır.

Tamer eski yaşantısına dönmüştü... Her gün öğleye kadar uyuyor, tembel bir şekilde kahvaltısını ediyor, ardından dışarı çıkıyor ya gece çok geç saatlerde ya da sabaha karşı geliyordu. Haydar Beyin yaptığı konuşma, savurduğu tehditler fayda etmemişti. Çünkü Perihan Hanım ertesi gün oğluna üzülmemesini, babasını bir şekilde idare edebileceğini, paraya ihtiyacı olursa kendisine başvurmasını söylemişti...

Tamer'in davranışı Şevval için bardağı taşıran son damla olmuştu. Onun arkasından gelirken hiç bunlarla karşılaşacağını düşünmemiş, daha doğrusu kendisini neyin beklediği konusunda yorum yapabilecek bir zaman dahi bulamamıştı...

Tamer'in davranışı Şevval için bardağı taşıran son damla olmuştu. Onun arkasından gelirken hiç bunlarla karşılaşacağını düşünmemiş, daha doğrusu kendisini neyin beklediği konusunda yorum yapabilecek bir zaman dahi bulamamıştı...

O gece çok zor uyudu Şevval. Saatlerce Dürüye'nin söylediklerini düşündü. Ayaklarının üzerinde durabilmek, kendi hayatını kazanabilmek!.. Tamer'in aşağılamalarından sonra içinden bir ses bütün bunları hak etmediğini; herkese kendini ispat etmesi gerektiğini söylüyordu. Madem kader önüne böyle bir yol çıkartmıştı, buna dört elle sarılıp başarmaması için hiçbir sebep yoktu...

Dürüye koridorun duvarına yaslanmış ağlarken buldu Şevval'i. Hemen yanına geldi ve omzunu okşadı:

Şevval salondaki sesleri kelimesi kelimesine duymuştu. Artık aldatıldığını anlamış, hiç irdelemeden tanımadığı bir adamın peşine takılıp gelmenin ne büyük hata olduğunun bilincine varmıştı.

Haydar Bey Dürüye'nin cevabını beklemeden salona girdi. Tamer yılışık bir şekilde babasına doğru yürüdü: - Merhaba baba! Hayırdır bu ne iş? Nereye gittin bu saatte?