Seçkin Başkan

Onur otelin lobisinde tedirgin bir bekleyiş içindeydi. Biraz önce Aylin'e telefon etmiş ve görüşmek istediğini söylemişti. Genç kızı beklerken bir fincan çay istemişti. O henüz çayından birkaç yudum almıştı ki Aylin göründü. Genç kız dışarı çıkmak istememiş, otelin çay salonunda konuşabileceklerini söylemişti. Onur hemen ayağa kalktı. Aralarında hâlâ daha bir tedirginlik ve bir kırıklık vardı. Aylin koltuğa oturur oturmaz genç adama döndü: - Bana da bir neskafe söyler misin Onur?

Belkıs bütün öfkesiyle haykırıyordu salonun ortasında: - Ne yani? Bana kalkmış, bilmem kaç yıl önce yüzünü bile görmek istemediğin bir kızın geri geldiğini söylüyorsun. İnanamıyorum sana Nazım! Nazım Bey sakindi. Yeşil gözlerini kısarak baktı karısına:

Aylin'in sanki intikam almak istermiş gibi, sanki bir tabancanın tetiğini çekermiş gibi söylediği bu sözler Nazım'ı allak bullak etmeye yetmişti. Yeşil gözleri kısıldı ve dudakları titremeye başladı. Ağzı kıpırdıyor ama ne dediği anlaşılmıyordu. Onur telaşlandı: - Nazım Bey, oturmak ister misiniz?

Hastanenin koridorlarında hızlı adımlarla yürüyordu Aylin. Yanı başında aynı telaş içinde olan Onur vardı. Ahmet Fazıl Beyi hemen acil bakım odasına almışlar ve gereken müdahaleyi yapmışlardı. İlk tedavinin Aylin tarafından yapılması büyük bir şanstı ve hastanedeki doktor Aylin'e:

Ayağa kalkmıştı Aylin... Fazıl Bey bembeyaz yüzüyle çaresizce ve yalvarırcasına bakıyordu genç kıza. - Ne desen haklısın kızım... Yerden göğe kadar haklısın. Bunun açıklaması yok! Bunun bahanesi yok! Bunun telafisi yok...

Aylin sözlerinin yaşlı adama bir bıçak gibi saplandığının farkındaydı. Yüreği bir yandan acıma duygularıyla konuşmasına engel olmak istiyor ama diğer yandan da içindeki öfkeyi boşlatmak için çırpınıyordu.

Aylin'in önüne geçen sekreter şaşkın bir şekilde Ahmet Fazıl Beye açıklama yapmaya çabalıyordu: - Beyefendi, küçük hanıma engel olamadım. Fazıl Bey gözlerini kısarak Aylin'e baktı: - Beni mi görmek istediniz küçük hanım?

Güvenlik görevlisinin bir ikilem yaşadığı belliydi. Aylin devam etti: - Ahmet Fazıl Beyle mutlaka görüşmem lazım. İzin verin gidip kendimi tanıtayım. Görevli birkaç saniye düşündükten sonra Aylin'den bir kimlik isteyerek kendisine ziyaretçi kartı verdi. Taksi hızla büyük binaya doğru ilerledi. Aylin taksinin parasını ödeyip indi. Başını kaldırıp bu görkemli binaya baktı uzun uzun. Merdivenleri kendinden emin bir şekilde çıkıp birinci kattaki danışmaya doğru yürüdü:

Aylin, havalimanının kontrol kapısından geçtikten sonra bekleme salonundaki koltuklardan birine oturdu. Çok detaylı ve uzun düşünmüştü. Duygularını bir kenara koyup objektif olarak bakmaya çalışmış, olayları gerçekçi bir yaklaşımla değerlendirebilmek için çaba sarf etmişti. Hayriye Hanım ve Cevat Bey de katılmıştı bu yoğun karar aşamasına. Cevat Bey, Onur'la karşılaşmasını tüm detaylarıyla anlatmış, ardından da kararı kızına bırakmıştı. Aylin kendinden emin bir şekilde başını kaldırıp son kararını bildirmişti:

Onur, Piraye'nin getirdiği neskafeyi bitirdikten sonra üzerine iki tane daha içmişti. Aç karnına içtiği kahveler etkisini göstermiş, midesi sızlamaya, yanmaya başlamıştı. Fikret'in telefonunu bekliyordu. Saat dokuza geliyordu. Bu saate kadar mutlaksa bir şeyler öğrenmiş olmalıydı. Saat dokuzu on iki geçe çaldı cep telefonu. Arayan Fikret'ti. Çılgın gibi açtı Onur:

Sevgi bu sözleri duyar duymaz manalı bir şekilde Fikret'e baktı. Fikret dudaklarını ısırmıştı. Neler olduğunu tahmin edebildiği için Onur adına üzülüyordu. Aylin derin bir soluk alıp devam etti: - Ben görüşmedim kendisiyle.

Fikret arabasını Şemikler ayırımından Cumhuriyet Mahallesine doğru kırdıktan sonra nişanlısına döndü: - Adamın halini görecektin, nasıl panik içinde... Çok bağlandı bu kıza... İnanmıyorum doğrusu. Bizim Onur'un böylesine çarpılacağı, bu kadar âşık olacağı hiç aklıma gelmezdi. Sevgi saatine göz attı:

Meliha Karoğlu salondaki kadife koltuklardan birine oturmuş dikkatle karşısındaki televizyona bakan kocasına biraz sert bir tonla seslendi: - İsmet, bu çocuğun hali seni hiç mi ilgilendirmiyor?

Onur endişe içinde bir kez daha tuşlarına bastı telefonunun. Heyecanla beklemeye başladı. Çok geçmeden iki gündür duyduğu monoton ses yeniden yankılandı kulaklarında: "Aradığınız numaraya ulaşılamıyor. Lütfen daha sonra tekrar deneyiniz..."

Aylin giyinmek için odasına gider gitmez ilk işi telefonunu kapatmak oldu. Biraz sonra Onur'un arayacağını bildiği için ondan önce davranmıştı. Sesini dahi duymak istemiyordu genç adamın. Kendi kendine kızıyor, hiç tanımadan, bilmeden nasıl bu kadar kapıldığına öfkeleniyor, nasıl bu kadar çabuk inandığına kızıyordu.

Hayriye Hanım bir köşede sessiz sessiz ağlıyordu. Aylin bu insanların ne kadar üzüldüğünü görüyordu ve içinin acıdığını hissediyordu. Onları rahatlatacak güvenceyi vermek zorunda hissetti kendisini:

Aylin yerinden kalktı: - Baba eve gidelim. Burada konuşamayacağımız şeyler bunlar. Lütfen eve gidelim... Cevat Bey yavaşça kalktı yerinden. Ağır adımlarla takıldı kızının peşine. Aylin hiçbir şey konuşmadan bir iki adım önden yürüyordu. Kapıdan içeriye girer girmez seslendi annesine:

Yatağın kenarına ilişti Aylin... Beyninin içi karıncalanmış gibiydi. Onur'un kartının babasında ne aradığını düşünüyor, ortada bilmediği bir şeyler döndüğüne inanıyordu. Ama içini bunaltan, sanki gırtlağını öldürmek istermiş gibi sıkan şey Onur'un haberi olmadan bu kartın babasının cebine girmeyeceği, dolayısıyla asıl onun kendisinden bir şeyler sakladığı düşüncesiydi. Buna tahammül edemezdi. Eğer bir şey yaşanacaksa bunun temelinde güven olmak zorundaydı. Hayriye Hanım girmişti o anda odaya. Hayretle baktı kızına. Aylin iki elinde iki kart tutarak sanki çökmüş bir şekilde yatağın kenarında oturuyordu.

Sabah saat sekizi geçiyordu Aylin uyandığında. Güneşin parlak ışıkları pencereden süzülüp yatağının üzerine işlemeli bir örtü gibi serilince açtı gözlerini. Vücudu dinlenmişti. Deliksiz uyumuştu bütün gece. Kollarını başının üzerine kaldırdı. Saatine bakınca telaşla fırladı yatağından. Küçük, sarı papatyalı desenli pijamasını çıkartmadan oturma odasına girdi. Hayriye Hanım kahvaltıyı hazırlamıştı. Sobanın üzerinde çay kaynıyordu: - Anne neden kaldırmadın beni? Saat neredeyse dokuz olacak...

Aylin hastaneden çıkıp Bornova durağına doğru yürüdü. Ertesi gün izinliydi. Annesiyle birlikte evi temizleyecekler, çamaşır yıkayacaklardı. Onur sabahtan beri tam beş kez telefon etmişti. Düşünceleri genç adama doğru kaydı.