Seçkin Başkan

Elif ertesi gün hastaneye gider gitmez annesini aradı. Melahat Hanım kahvaltı sofrasından kalktı telefona bakmak için. Neriman herkesten evvel uyanmış, kahvaltıyı hazırlamıştı. Arayanın Elif olduğunu anlayınca yaşlı kadının yüzünde bir tebessüm belirdi:

Elif arkadaşlarıyla buluşup hoşça birkaç saat geçirdikten sonra arabasına binip evine geldi. Bütün gün hastanenin yorgunluğu altında bunaldıktan sonra dışarıda yenilen güzel bir yemek ve sohbet sayesinde bu bitkinlikten kurtulmuş, iyice dinlenmiş hissediyordu kendisini. Anahtarını sokup evinin kapısını açtığı sırada karşı komşusunun kapısı açıldı ve ev sahibi olan emekli Albay Tahir Bey'in kafası uzandı dışarıya:

Elif yaptığı telefon görüşmesinden sonra küçük bir kağıdın üzerine bir şeyler yazıp uzattı Neriman'a: - Bunu eczanelerde bulabilirmişsin. Marketlerde falan bulamazsın. Üzerinde nasıl yapacağın yazıyormuş. Takviye gıda olarak bundan da ver çocuklarına. Ben yarın akşamüzeri yeniden uğrarım. Sonra anne ve babasına döndü:

Elif muayeneyi bitirdikten sonra gülümsedi genç kadına: - Genel durumun kötü değil kızım. Ama biraz zayıfsın. Bak annemle babamla konuştuk. Sana uygun bir iş ayarlamaya çalışacağım.

Elif, anne ve babasının yüzlerindeki ifadeyi dikkatle inceledi: - Yani, bir yer bulunana kadar iki yeni doğmuş bebek ve bir genç kadın? Sizinle mi kalacak?

O gün Ekrem Bey ve Melahat Hanımın evinde misafir olan Neriman ve bebekleri belki de hayatlarının en rahat, en mutlu günlerini geçirmişlerdi. Neriman çocuklarını güzelce temizleyip karınlarını doyurduktan sonra bembeyaz kar gibi çarşaflar serili, yumuşacık bir yatağa yatırdı.

Kahvaltı sofrasında keyif zamanıydı artık. Karnını doyurmuştu Neriman. Yağda yumurta, reçel, yeşil, siyah zeytin, iki çeşit peynir, salam ve domates ve salatalıktan oluşan mükellef bir kahvaltı yapmışlardı. Adının Ekrem Bey olduğunu öğrendiği yaşlı amca kahvaltının arkasından Neriman'ın hayatında ilk defa gördüğü kalın, kahverengimsi, uzun bir sigara yakmıştı. Puro içiyordu Ekrem Bey. Melahat Hanım ise çayları tazelemiş, karı koca Neriman'ın karşısına geçerek onun hikâyesini dinlemeye başlamışlardı. Hiç eksiksiz her şeyi anlattı genç kadın. En sonunda da:

Omzuna dokunan bir eli hisseder hissetmez korkuyla fırladı yerinden. Beyaz saçlı, iyi giyimli bir adam ve yine aynı yaşlarda bakımlı bir bayan duruyordu başucunda. Adam meraklı bir şekilde sordu: - Kimsin kızım sen?

Neriman bankın üzerinde ne kadar uyuduğunu bilmiyordu. Gözlerini açtığı zaman etraf zifiri karanlıktı. Gecenin ayazı insanın iliklerine işliyordu. İkizlerden biri ağlamaya başlamıştı. Hemen kucağında sallamaya başladı kızını. Diğerinin sesi soluğu çıkmıyordu. Üzerindeki hırkayı çıkartıp üzerlerine örttü sıkıca.

Zavallı genç kadın, duvarın kenarında beklemeye başlamıştı. Orta boylu kırmızı yüzlü adam önünde bulundukları yedi katlı binaya girmişti koşar adımlarla. Uzun bir süre geçti. Neriman endişelenmeye başlamıştı. Acaba otel idaresi kendilerini kabul etmemiş miydi? Bir süre daha durdu duvarın kenarında. Bebeklerin üşümemesi için onları iyice sarmıştı. Zaman zaman yol boyunca ağlamışlar, ama genelinde munis bir yolculuk yapmışlardı. Neriman sonunda dayanamadı. Büyük binanın kapısından uzattı başını. Kapı büyük bir koridora açılıyordu. Şaşkın şaşkın bakındı. O sırada arkasında bir ses duyup ümitle döndü. Tanımadığı bir kadın tedirgin bir şekilde süzüyordu kendisini:

Otobüs beş saatlik bir yolculuktan sonra İstanbul Esenler Otogarına girdiği zaman ikindi vakti idi... Neriman arabadan inince nasıl bir kıyametin içine geldiğini o zaman anladı. Hayatında hiçbir yerde bu kadar insanı bir arada görmemişti. Korkuyla büzüldü olduğu yerde. Kucağında iki çocukla nereye gideceğini, ne yapacağını bilmiyordu.

Neriman Halime'nin çaresiz bakışları altında sokak kapısına geldi. - Evet anne, sağlıcakla kal!.. Bize burada yer yok. Babam istemiyor. Bunca laftan sonra kalamam artık. Elbet başımın çaresine bakarım. Halime ağlamaklıydı:

Mehmet Ali olanları önce karısından duydu... Neriman içeride bebeklerini uyutuyordu eve geldiği zaman. Halime telaş içinde ve ürkerek nakletti duyduklarını. Mehmet Ali'nin yüzü gerildi, gözleri büyüdü: - Ne yani, şimdi dul olup mu geldi eve? Hem de iki çocukla? Neden sahip çıkmamış kocasına? Bir kadın kocasını evde tutmayı bilmeli. Emin Beyin öldüğünü duymamıştım. Allah rahmet eylesin, benim işim Emin Beyle değil. Bu evde ne kadar kalacak? Ben üç boğaza daha bakamam.

Halime kızına şaşkın bir şekilde baktı. Neden sonra toparlanıp bastı feryadı: - Amanın kuzum gelmiş, kızım gelmiş... Neriman hızla yöneldi o tarafa, kucağında bebekleri olduğu için sarılamadı anasına. Halime torunlarına baktı. Gözleri büyümüştü: - Bunlar senin kızanların mı kuzum?

Neriman Nusratlı Köyünün sapağına geldiği zaman minibüsten indi. Etrafına bakındı. Yardımsız köye kadar yürümesi mümkün değildi. Kucağında iki bebeği ile hem onları hem de valizini taşıyabilmesi imkânsızdı.

Evin içi tanıdıklarla dolmuştu. Başsağlığı için gelenler Leman Hanımı teselliye çalışıyorlardı. Neriman'a kimsenin aldırdığı yoktu. Genç kadın odasına girmiş, sessizce ağlıyor, hayatında kendisini en yakın hissettiği adamın ölümüyle büyük bir sarsıntı yaşıyordu. Bundan sonra ne olabileceğini tahmin dahi edemiyordu. Bebeklerinin başını okşadı müşfik bir tavırla:

Hastane kapısında hemen sedye hazırdı. Emin Beyi yatıran hastabakıcılar hızla içeri aldılar ve acil müdahale odasına soktular. Çırak Mustafa heyecanlı bir şekilde baktı arkalarından. Sonra telefona koştu. Leman Hanım çıktı telefona. Mustafa telaşla anlattı olanları:

Emin Bey kasadaki senetleri toplayıp hepsini teker teker kontrol ettikten sonra bir kez daha kayıtlara baktı. Daha on beş gün önce oldukça yüklü iki senet almıştı. Onları bulamıyordu. Çekmeceyi ve dosyaları bir daha aradı. Sır olup gitmişlerdi. Senedi aldığı hazır giyim mağazasına telefon etti. Karşısına çıkan mağaza patronunun sesi oldukça sinirliydi.

O gün akşama kadar odasında bebeklerinin yanında oturdu Neriman. Leman Hanım, Emin Beyin evden ayrılmasıyla giyinip çıkmıştı ardından. Genç kadın evde yalnız olduğunu neden sonra anlayabilmişti.

Leman Hanım Neriman'ın bebekleriyle birlikte eve geldiğini görünce yüzü bulutlanmıştı. Oğlunun gidişinden yalnızca gelinini sorumlu tutuyordu. Bugüne kadar kendi yaptığı hataları görmezden gelişinde suçlanmak korkusu, sebep olmanın verdiği suçluluk duygusu vardı.