Seçkin Başkan

Feraye Hanım endişe ile baktı gelinine. Onun yüzünün ifadesi ürkütmüştü yaşlı kadını. Sena bembeyazdı. Gözlerinden bilinçsizce yaşlar süzülüyor, dudakları titriyor, gözleri acı içinde bakıyordu...

Sena pencereye doğru yürüdü. Birkaç kez daha Burhan Beyle konuşmayı denemiş ama aynı olumsuz tavırla karşılaşmıştı. Bu düşünceler içinde yoğrulurken siyah bir Mercedes'in köşkün bahçesine girdiğini görerek kapıya doğru koştu...

Yasemin taş kesilmişti âdeta... Hiç konuşmuyor, uğuldayan kulaklarında sadece Feraye Hanımın "o senin annen" sözleri yankılanıyordu. Nefesi daralmış, bütün kanı çekilmiş gibiydi. Dakikalar sonra kendine gelebildi ve ayağa kalktı...

Kafeteryalardan birine girdiler. En dip masaya oturdular. Hemen yanlarında beliriveren garsona Feraye Hanım bir kahve, Yasemin ise çay söyledi. Siparişleri gelince birer yudum aldılar her ikisi de. Feraye Hanım başladı konuşmaya önce...

Yasemin yaşlı kadını nasıl rahat ettirebileceğini düşünürken bir yandan da verdiği kararı nasıl açıklayabileceğinin tahlilini yapıyordu. Aslında sevinmişti Feraye hanımın gelişine. Derdini anlatabileceği böyle bir insana ihtiyacı vardı.

Ağır adımlarla yürüdü kapıya doğru Burhan Bey. Sinan'ın arabasının sesi duyuldu o arada. Genç adam evden gitmişti. Dudaklarını ısırdı Burhan Bey. Yıkılmış bir şekilde çıktı salondan. Feraye Hanım ve Sena birbirlerine bakakaldılar...

Burhan Bey, akşam bütün ailenin bir arada olmasını istediğini, kendileriyle konuşacak şeyleri olduğunu iletmişti. Akşama kadar ofisinde neler söyleyeceğinin provasını yapmış olmasına rağmen, zaman gelince tutulmuş kalmıştı...

Şeref, kızına karşı açık, serbest ve onunla arkadaş gibi olan bir babaydı. Takındığı bu tavır Yasemin'in ilk defa karşılaştığı bir tutum olduğu için genç kız bunun şokuyla uzun süre sağlıklı düşünemedi. İçinde bir sızı duyuyordu...

Şeref, şaşkınlığı ve üzüntüsü birbirine karışmış bir şekilde, çaresizce dolanıyordu lokantanın içinde. Bütün bunları Yasemin'e nasıl açıklayacağını düşünüyor, çaresizlikten Sinan'la arkadaş olduğu için kızına bile kızgınlık duyuyordu!..

Şeref, kasanın bulunduğu masanın çekmecesini açtı. En dip taraflarda bulunan buruşmuş, eski bir dosya çıkarttı. Dudaklarını ısırarak açtı dosyayı. Gazeteden kesilmiş bir resim duruyordu. Sararmıştı. Dikkatle baktı ve ardından adeta inledi!..

Sahile doğru ilerledi Burhan Bey. Yuvarlak bir koy çıktı önüne. Balıkçı tekneleri iskeleye yanaşmışlar, güneşten yanmış, bronz renkli balıkçılar ağlarını topluyorlardı. İskeleye yürüdü. Karşısına ilk çıkan teknedeki yaşlı balıkçıya seslendi...

Adnan Menderes Havalimanına inen İstanbul-İzmir uçağının yolcuları iç hatlar çıkış kapısında birikmişler bagaj bekliyorlardı. Burhan Bey ilk çıkan yolcuydu ve bagajı olmadığı için hemen bir taksiye atlamıştı...

Adam ofisine girerek sıkıntılı bir şekilde çantasını masanın üzerine bıraktı. Yapabileceği en doğru şeyin gidip Şeref'le konuşmak olduğunu düşünüyordu. Elbet bir şekilde bu karşılaşma gerçekleşecekti. Bunu Sena'ya duyurmadan halletmeliydi!

Burhan Bey o gece hiç uyuyamadı. Bütün gece boyunca salonda dolaşıp durdu. Sena birkaç kez kocasının yanında olmadığını fark ederek kalkıp bakmıştı. Onun böyle huzursuz bir şekilde tek başına oturmasına bir anlam veremiyordu...

Burhan Bey düşünceliydi: "Sena, bunu duyduğun zaman ne hale geleceksin! Yıllardır özlemini çektiğin kızının karşısına çıkış şekline bak!.. Ben nasıl söyleyeceğim bunu? Ya Sinan? Sevdiğin kıza belki de hiçbir zaman kavuşamayacak!"

Sinan'la Yasemin'in tanışmasının üzerinden üç ay geçmişti. Bu zaman zarfında haftada en az üç defa telefonla görüşüyorlardı. Sinan on beş gün içinde kısa dönem askere gidecek, döndükten sonra da ailecek İzmir'e gidip Yasemin'i isteyeceklerdi...

Yasemin yalnız kalmıştı masada. Bugün hastahanede nöbeti vardı. Akşam Sinan telefon ettiği zaman da nöbeti olduğunu, genç adamı saat yedide hastahaneden arayabileceğini söylemişti. Biraz daha oturduktan sonra tekrar dahiliye servisine çıktı.

Gözlerini kapatarak karısını düşündü Burhan Bey. Son zamanlarda kızının hasreti ile oldukça sıkıntılı günler geçiriyordu Sena. Ona böyle zamanlarında hep anlayışla yaklaşmıştı Burhan Bey. Onun duygularını anlıyor, yardımcı olmaya çalışıyordu...

Feraye Hanım yataktan kalkıp aynanın karşısına geçti. Neredeyse seksen beş yaşlarına gelmiş olmasına rağmen hâlâ dinçti. Saçlarını taradı. Üstünü başını düzeltti. Odadan çıktı. Sinan halasıyla birlikte salondaydı.

Sena elindeki porselen kahve fincanından bir yudum aldıktan sonra masanın üzerindeki gümüş tepsideki kurabiyeden bir lokma ısırdı. Yan gözle de yanında oturan kocası Burhan Beye bakıyordu...