Selin Dilmen

Biri Bizi Gözetliyor isimli program ilk başladığında aşağı yukarı bütün köşe yazarları konuyla ilgili birkaç yazı yazmışlardı. Ben de onlardan birisiydim. Bakış açım olumlu değildi, hâlâ da değil. Fakat doğrusu zaman geçtikçe her şeye alıştığımız gibi bu fikre de alıştık. Evde kim ne yapıyor diye arada sırada göz atar olduk. Hatta takım tutarcasına ev sakini tutmaya bile başladık.

Bir kitap yazmak istiyorum. Hem de uzun zamandır. Yalnız bir sorunum var. Neresinden başlayacağımı bilemiyorum. Uzun soluklu bir şey yazmak için, anladım ki, sadece yazmaya yeteneğin olması yetmiyor. Planlama, toparlama, öngörü gibi çok özel niteliklere de sahip olmak lazım. Açıkçası bu tip becerilerim olduğundan emin değilim.

Sizlere kardan söz etmeyeceğim. Doğalgaz fiyatlarından, buz tutan yollardan, eve hapsolduğumuzdan dem vurmayacağım.

Geçmiş zaman şöhretleri dolaşıyor gözümün önünde birkaç gündür. Bir dönem çok meşhur olmuş, bu saltanatın ömür boyu süreceğini sanmış fakat beklenmedik bir anda unutuluvermiş bazı yüzler.

Efendiiim...Büyük umutlarla beklediğimiz yeni yılın ilk gününü yaşıyoruz. Eğer dün gece ağır geçtiyse şu anda muhtemelen yorgunluk, uykusuzluk, başağrısı gibi eşlik edenleriniz vardır.

Sağlıklı, başarılı, bereketli yeni yıl dileklerimle... Son satırı başta yazdığımın farkındayım. Klişelerden hiç haz etmediğim için bu yıl da böyle olsun dedim. Nasıl olsa bugünlerde okuduğunuz her yeni yıl yazısında aşağı yukarı bu tip dileklerle karşılaşacaksınız.

Bugünlerde %100 Düşünce Gücü isminde bir kitap okuyorum. Tahmin edebileceğiniz gibi düşüncenin gücünden söz ediyor. Günlük hayatın akışı içinde üzerinde pek durmadığımız bir konu yani.

Asfaltı döven yağmur damlaları hoş bir melodi yayıyor. Sokaklar terk edilmişçesine boş. İnsanlar Bayram tatilinin sonrasında, yılbaşı tatilinin öncesinde mahmur.

Telefonda arkadaşım sürekli anlatıyor. "Sana insanların kılık kıyafetlerini anlatamam. Ay, neler giymişler öyle? Bir tanesi son bir ayda tam ondört kilo birden vermiş. Neredeyse tanıyamayacaktım. Bana sorarsan ciddi bir sağlık sorunu var onun ama belli etmiyor."

Kalabalık bayram akşamları sona erdi. Bütün ailenin bir araya geldiği, kalp kıracak konuları açmaktan kaçınılan mutlu geceler...

Etli patates yemeğini sever misiniz? Nereden çıktı bu soru diye söylenmeye başlamayın hemen. Bu soru geçen geceyi sinir içinde geçirmeme sebep oldu. Dolayısı ile şu anda etli patatese uyuz oluyorum.

Bayram arifesi... Tatlı bir telaş, bir koşturmaca. Ramazan ayında orucunu tutmuş, tutmamış herkesin sevinmek için faydalandığı mübarek günler...

Sebepsizce üşüdüğünüz olur mu hiç? Parmaklarınızın ucunun buz kestiği, taa yüreğinizden kopup gelen bir titremenin bütün vücudunuzu sardığı? O kadar ki sesinizin bile bu titremeden nasibini aldığı olur mu hiç?

Karın örten sessizliğini ne çok özlemişiz. Her gün gördüğümüz manzaranın beyaza boyanması nasıl da içimizi aydınlattı. Gecenin lacivert kostümünde pamuksu desenler çizen kar taneleri sanki birer umut çiçeği gibiydi.

Eskiden aşk hakkında ne kadar çok yazı yazardım. Bir çeşit iç dökmeydi herhalde. Uzun zamandır bu konuda yazmıyorum. Bazılarına göre duygusuzlaştım, bazılarına göre ise akıllandım. Hangi grup haklı bilemiyorum. Bildiğim, daha huzurlu olduğum.

İsli, paslı, puslu, gri kış günlerinde bir de başağrısı yapışınca insanın yakasına hayat zorlaşıyor. Herşeyden şikayet eden bir tip olmamama rağmen bazen bunalıyorum doğrusu. Hava yağmurlu ve soğuk olduğunda insanın canı dışarı çıkmak istemiyor. Tam tersine evin derinliklerinde kaybolup kuytu bir köşede dinlenmeye çekilmekten başka arzusu olmuyor. En azından bizim için öyle.

Ramazan ayının ondördüncü gecesi uykum kaçtı. Her zamankinin aksine saat onbir civarı yastığımla buluşup rüyalar âlemine karışacağıma gece bekçisi gibi evin içinde dolaşmaya başladım. Alışık da değilim. Sinir oldum. Sonunda baktım olacak gibi değil, televizyonu açtım. O kanal senin bu kanal benim gezerken gözüm TGRT'ye takıldı. Ekranda iki bey oturmuş konuşuyordu.

Denenmişi deneme! Denenmişi deneme! Kafamın içinde bu cümle çınlıyor. Hem de durmaksızın. Hani o insanın içini bulandıran korku filmlerinin bildik efekti gibi.

Havanın hava durumcuları zor duruma sokmak için çabaladığı şu günlerde insanlar vakitlerini nasıl değerlendireceklerini şaşırıyorlar.

Haftanın her günü yazmaya alışınca, sadece belli günlerinde yazmak zor geliyor. Oyun disiplininden kopuyorsunuz. Her sabah uyanınca yapılması gereken ilk işin yazmak değil de sözgelimi alışverişe çıkmak olması bir çeşit suçluluk duygusuna yol açıyor. Sanki herhangi bir görevinizden kaçıyormuşsunuz gibi.