Ümit Aktan

Bir kere baştan şunu söyleyelim; iki takımın da kazanmak arzusuyla börek gibi açıldığı bir maçtı.

Ligler başlar başlamaz geçen haftadan kalma cherokee kabile şefi Küçükşahin'in yeni bir bombasıyla fantezi üretimini had safhaya vardırdım. Düşlere ziyan düşler!.. Adamın düşlerini zonklatan gerçekler. Zihni Sinir benzeri bir projeyle haftanın sarı kart yağmuruna düşekabin içinde ıslanarak çare aradım. Sonra Tuğrul Kaptan'ın düş tâbirleri kitabından oluşturdum ana yazıyı. Varın okuyun da eğlenin artık.

G.Saray, Ali Sami Yen'e kavuşurken şartları biraz zorlayıp Baliç'e de kavuşmaya çalışan bir takım olmanın sıkıntısıyla başladı. İyi kapanan rakibine karşı oyuncu eksilterek gelemediği için çözüm üretmekte zorlandı.

Gazetenin bir köşesine denk geldiği için adımı "Köşe yazarına çıkaran" köşemin destekçileri artmaya başladı. Tuğrul Küçükşahin, namı diğer Cherokee şefi kadim dostum başlıktaki bombayı kucağıma bırakırken, familyası mensubu Nilay Aktepe'nin internetten apartma destekleri işimi kolaylaştırdı. Hatta şükran kaptı. Küçükşahin familyasına minnet ve şükran arasında gezinirken, Telman anne sağlık sorunlarını bir yana bırakıp benim yerime Riga-Trabzonspor, Juventus, Porto ve Hertha'lı dev maçları izleyip raporunu hazırlamaz mı?... Buralara bir köşe deyip geçmeden omuz verenler bin sağolsun. Çiçekler TEV'e lütfen..

Bu cümle antik Yunan'dan beri olimpik ruhun latince ilahisidir. Türçesi de; "Daha hızlı, Daha yükseğe ve Daha güçlü" anlamına gelir. Ama şimdi olimpiyatlar daha güzel, daha çekici ve daha seksi görünmeye yönelik yatırımlarla dolu.

Bugünkü ana yazım bir ihalenin alt yazısıdır. Satır arasını okumak istedim ve farklı şeyler gördüm. İşte onları yorumluyorum, üzerinize afiyet...

Köşenin mülk sahibi olarak arsa payıma birazcık böbürlenme koyuyorum. İçine girmeye hemen teşne olduğumuz aşağılık kompleksine karşı çıkışım olsun. Biliyorum ki, kibir kuburdur. Ama benim anlatmak istediğim kibir değil, başlığa koyduğum ve çok sevdiğim bir sözcüktür.

En zor eğitim tıp, en kolay kazanç top... Topun en üst düzey gösterileri son 10 yılda iyice yavanlaştı. Üç kuruşluk top zevkimiz de iki paralık oldu futbol pazarında.

Koskoca bir Avrupa Şampiyonası Finali'nden ne hatırlıyorsun deseler, ancak şunları sayabilirim; Yunanistan kalecisi Nikopolidis'in saçları iyice kırlaşmış, Pauleta oynadıkça kazmalaşıyor, turnuvanın starı Maniche xanax almış uyur gezer gibi derim.

Daha maç başlamadan Portekiz'in her yerine sanki şöyle bir yazı yazılmıştı; "Portugal, Portakal'ı soydu, başucuna koydu"...

Yıldız kavramı uzun süredir tartışılıyor. Popüler olmakla başarılı olmak birbirine karıştırılıyor.

Öyle bir çeyrek final oynandı ki, iki tarafın da 120 dakika bir-iki tane kaza pozisyonu dışında oyuna tat verebilecek hiçbir şey üretemedikleri görüldü.

Böyle bir maçın teknik değerlendirmesine girmek teknik direktörlerin bile harcı olmamalı. Duygusal tarafı ağır basan muhteşem bir futbol şöleniydi. Gözlerimizin ve gönlümüzün pasını sildiler.

Maç öncesinde bütün Avrupa beraberlik üzerine, hatta 2-2lik bir skor üzerine sanal maçlar oynadı. Herkes bir yerinden tutup ince hesaplar yaptı.

Bir masa etrafında toplanıp genç bir delikanlıyı kendine doğru çekip öpen koca koca adamların sezonu başladı

Ya Scolari kendi kimliğine ters düşen bir saldırı planlamıştı, ya da takım soyunma odasında onu susturmuş kendi bildiğini tepeden tırnağa aşkla oynuyordu.

Üst düzey oyuncusu her zaman vardır da, bir orta karar hocası hiç olamadı şu Hollanda'nın. Koemann, Rejjkaard hep denenmiş, bir halt başaramamışlardır. Advocaat da gelir gelir gider...

Kesinlikle tartışılmaması gereken gerçek, Fransa'nın bu turnuvanın en iyi takımı olduğu. İşte gerekçelerim

Evsahibi Portekiz'in oynayacağı bu maçın arkasındaki değerlerini görmek gerektiğini biliyordum. Bu maçta bir takım etnik kavramlar rol oynayacaktı. Portekiz'in hocası Scolari, bir Brezilyalı..

Bu köşedeki bütün kutulara ortaklaşa oturan ve anabaşlık olarak uyum sağlayan ancak bunu bulabildim. Aslında genelde bakıldığında "Bir Riya Bey" hikayesidir. Konularla hiç alâkası: vardır.