Yetenekli Kalemler

Mutluluğa kavuşmak arzusunun artık bir ödev olduğu ve bu ödevi hızla mümkün kılacak her şeyin piyasada olduğu bir gerçek. Her şey öylece hızla akıp gitmekte ki… Özellikle gençler bu durumdan herkesten çok etkilenmekte. Onlar için bir önceki ve daha önceki kuşaklara nazaran zaman çok hızlı akıyor. Bağlı oldukları sosyal mecralar sebebiyle soyut mutluluk arayışları da anında karşılanıyor. Gönderileri beğeniliyor, beğenilmiyorsa yenisini gönderip beğendirebiliyorlar. Saçını taramaktan tutun da aidiyetini tamamlayacağına, giyiminden kuşamına, akla gelebilecek, ne varsa artık “like”ler karar veriyor. Arzu, tatmin, haz ve mutluluklar cepte! Uzun bir yoldan kısa bir mektup beklemenin güzelliği nasıl anlatılabilir onlara…

Arzu hayatımızın temel güçlerinden biri, belki de en önemlisi. Yaptığımız her şeyin başlangıcında arzu vardır. İster yemek yiyelim ister iş hayatında yükselmek isteyelim ya da daha soyut kavramlarla ifade edecek olursak ister hakikate ermek olsun isteğimiz ister din. Değişmiyor. Arzu hayattaki itici gücümüz bizim.

Yine bahar geldi, lakin bu bahar şairlerin ifadesiyle faslı gül değildir öğretmenim. Bu bahar sonbahardır, ama baharların sonu değildir. Bu baharda çiçeklerin açması bizim elimizde öğretmenim, yalnızca bizim elimizde. Nice baharlar eskittik biz. Bu bahar da kayıp gitmeden ellerimizden sıkıca tutunalım yorgun eteklerine. Zira bu baharın koynunda saklı, bütün çiçekler. Bütün çiçekler bizim elimizde hayat bulacak, gönlümüzde yeşerecek. Kokusunu şimdiden duyar gibiyim. Gönüllerimiz minik gönüllere dokununca, tılsımlı güller açacak ufuklarımızda. Dokunuşumuzla cennetin kapıları açılacak ardına kadar. Bizim çiçeklerimiz hep eylülde açacak öğretmenim. Yetiştirdiğimiz çiçekler hiç solmayacak.

1986 yılında öğretmenlik kürsüsüne oturmuştum. Demek tam 37 yıl olmuş. Zaman Hazreti Yunus'un deyimi ile 'Şol yel esip geçmiş gibi' fâni bedenimize izlerini bırakıp gitti...

Kim kime neden âşık olur?

2024-2025 Eğitim-Öğretim Yılı, yeni müfredat ve yeni açılımla şu günlerde hayatımızı hareketlendirecek. Bu doğrultuda, Millî Eğitim Bakanlığı nezaretinde, okul yönetimini, öğretmenlerimize öğrencilerimize başarılar dileyerek bugün minik bir dilbilgisi antrenmanına ne dersiniz?

Japonya’daki bonsai sanatını bilmeyen yoktur. Özel tekniklerle ağaçların saksılar içinde budanarak, bodurlaştırarak, şekil verilerek yetiştirilmesi sanatına deniyor. Japonlar bu teknik ile toplum hayatına bahçecilik katmış ve modern dünyada yeşile hasret kalan insanların ihtiyaçlarını gidermeyi hedeflemişler...

Dün hayat üstüne geldikçe kendine kaçanlardan söz etmiştik. Evet onları, üstüne üstüne gelen onca şeyin karşısında, kaçabileceği bir kendi bulanları şanslı görüyordu.

“Dilimde yarım bir hece gibi kalan babamın güzel hatırası için…”

Tatil sebebiyle yazlığımıza gittiğimde yeni fark ettim. Birkaç gün geçtikten sonra buranın sessiz sakin ve yeni söylemle dingin havasına alıştıkça insan kendine daha çok zaman buluyor. Ya da şöyle mi demek lazım, insanı meşgul eden büyük şehir mecburiyetleri birer ikişer insan hayatından çıkınca insan biraz arınıyor, yükünün hafiflediğini hissediyor.

Çocuklar 10 yaşına kadar der ki: “Canım annem babam sizi çok seviyorum...” 20 yaşına basıp aklı kesince: “Yaaa annem babam hiçbir şey bilmiyor. Hiçbir şeyden haberi yok...” 30 yaşında: “Ben annem babamdan daha çok biliyorum...” 40 yaşına geldiklerinde ise “Annem babam haklıymış bilemedim” derlermiş...

Günümüzde gözlere sokulan yaşantıların "görünür" olmasının avantajı var mıdır? Yoksa bu sadece kendi hayatını paylaşan insanın "kendisini görünür kılma" çabasından mı ibaret? Birilerine kendi hayatının anbean sunmanın kişiye ne gibi getirisi olabilir? Hâlbuki tam tersi... Siz eğer gün boyu hayatınızı sosyal medyada paylaşıyorsanız insanlar sizin özelinizi de dahil hayatınızın her ayrıntısını hafızasına kazımış olur. Kendinize ait sandığınız o ev, yüzlerce insanın saatlerce izlediği bir stüdyoya dönüşüyor, belki de bir tiyatro sahnesi. Hayatınız bir tiyatro sahnesinden ibaret oluyor.

Aile toplumun temelidir. Kişinin huzur bulduğu bir ortam, neslin devamı için bir vesile, kişiyi çeşitli kötülüklerden koruyan bir araçtır. Aile mutluluğunun sağlanması, eşlerin ve diğer aile fertlerinin birbirlerine sevgi, saygı ve hoşgörü çerçevesinde davranmaları ile mümkündür.

Anlamaya değil hissetmeye çalışalım. Çünkü bazı değerler onu anlamanın ötesindedir. Ciddi işe yaradığını düşünen kişi, konuyu “vazgeçilmez” noktasına kadar götürür. Hâlbuki sadece göreviyle ilgilenilse huzur ve sonsuz güzellik ve zarafet oluşur. Biliyoruz ki en değerli nasihatler kendi hatalarımız ve başkalarının hatalarından çıkarılan derslerdir...

Aslında hiçbir şey için geç değil. Biz insanlar olarak karamsarlığın kitabını yazıyoruz resmen. Sevmek, sevilmek, âşık olmak, gülümsemek, ağlamak vs... Bu duyguları hemen her gün yaşıyoruz. Bazen de eski günlere özlem duyuyoruz. Hayat meşakkatinin içinde duygularımıza ne kadar yer veriyoruz. Bazen ağlamaklı bir tonda bazen sevinçli bir şekilde gülümsüyoruz. Ama çok özlediğimiz kişiler vardır şu dünyada. Adını koyamadığımız bir duygu kaplar içimizi o aklımıza gelince.

Gölge etme başka ihsan istemez

Okullarda sınıf yapılandırması ve yönetimi nasıl olmalıdır? Söz konusu bu çalışma ve uygulamalar, uzun yıllar, sınıf içi öğretmen-öğrenci ve yönetim ilişkilendirmeleri sonucunda geliştirilmiş, takip edilebilir bir gözlem haritasıdır âdeta.

İnsanoğlunun yaratılışı gereği öncelikli olarak bütün değerlendirmeleri kendisinden yana kullanmasıdır. Bu doğal bir tercihtir. Ancak bunu abartmak ve çok ilerilere götürmek... İşte o zaman sorunlar başlıyor. Aşırı benlik duygusu insanı öyle sarsıyor ki çevresine zarar vermeye başlıyor. Kıskançlık, fesatlık, çekememezlik, hazımsızlık gibi duygular had safhaya geldiğinde geri dönüşü olmayan zararlara sebebiyet verebiliyor.

Sanatta intihal konusu hassas bir durumdur. Bu gibi değerlendirmeler yapılırken birçok değişken hususu göz önünde bulundurmak yerinde olacaktır. Tanzimat’la birlikte yöneldiğimiz Batı Edebiyatı anlayışı tercüme eserlerle başlar. Daha sonra özellikle tiyatro ve anlatım türlerinden adaptasyonla (uyarlama) devam eder.

Hemen herkes hayatın hengamesinde kendine bakmaya fırsat bulamaz ama göz açıp kapanıncaya kadar geçip giden yılları anlamaya başladığında bu duygusunu ilk kendinden saklamaya çalışır sanki... Cahit Sıtkı’nın Otuz Beş Yaş şiirinde söylediği gibi aynalara sitem eder ilkin... “Şakaklarıma kar mı yağdı ne var? Benim mi Allah’ım bu çizgili yüz? Ya gözler altındaki mor halkalar? Neden böyle düşman görünürsünüz, Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?”