Abdüllatif Uyan

Vaktâ ki kardeşleri, gelip Yusuf Nebî'ye, Yalvarınca, (Az daha bize buğday ver) diye, Yusuf aleyhisselâm, onlara şefkatinden, Kendisini tanıtmak arzû eyledi hemen. Ve lâkin bundan önce, onlara bir nasîhat, Olması kabîlinden bir suâl sordu bizzât.

Yâkub aleyhisselâm, oğlu "Yusuf Nebî"den, Sonra, ayrılmış oldu evlâdı "Bünyâmin"den. Hasretiyle yanarken oğlu Yusuf Nebî'nin, Bu hasrete, şimdi de eklenmişti Bünyâmin. Ama o, hiç şikâyet etmeyip insanlara, Bir "Sabır nümûnesi" gösterdi biz kullara.

Dokuz kardeş, Mısır'dan dönünce evlerine, Durumu anlattılar aynen pederlerine. "Bünyâmin"in, Mısır'da hırsızlık yaptığını, Bu yüzden tutuklanıp, orada kaldığını,

"Yusuf da çalmış idi" deyince o kardeşler, Duymazlıktan gelmişti bunu Yusuf Peygamber. Yâni cevap vermedi onların sözlerine, Ve eski suçlarını vurmadı yüzlerine.

Melikin "Altın tas"ı, Bünyâmin'in yanında, Çıkınca, kardeşleri şaşırdılar ânında. Dediler ki: (Bünyâmin hırsızlık yaptı ise, Bu, o kadar şaşkınlık vermedi yine bize.

Vaktâ ki o kafile, bir miktâr yol gittiler, Arkadan bir memurun sesini işittiler. Derdi ki: (Ey kafile, siz elbet hırsızsınız, Zîrâ melikimizin tasını çalmışsınız.) Ne kadar (Biz almadık) dedilerse de onlar, Yine bu sözlerine inanmadı memurlar.

Yusuf aleyhisselâm, onbir birâderine, Birer yük buğday verip gönderdi yerlerine. Ve lâkin "Bünyâmin"in yanında kalmasını, Te'mîn için, melikin altından "Su tası"nı, Gizlice Bünyâmin'in yüklerinin içine, Koymasını emretti hizmetçiden birine.

Yusuf aleyhisselâm, kardeşi "Bünyâmin"i, Odasına alarak, hoş eyledi kalbini. Bünyâmin, kendisini tanımadı ise de, Ona, kanı kaynamış, sevmişti pek ziyâde. Hazreti Yusuf ise, tanıdı Bünyâmin'i, Ama bir müddet için tanıtmadı kendini.

Yâkub Nebî, öğütler verip onbir oğluna, Yolcu etti onları, sonra Mısır yoluna. Nazar değmesin diye, dedi ki: (Gidince siz, Mısır'a, tek kapıdan, birlikte girmeyiniz.) Onlar, bu nasîhate uyarak birer birer, Hep ayrı kapılardan gidip şehre girdiler.

Oğulları, Hazreti Yâkup'a dediler ki: (Ey baba, Bünyâmin'i bizim ile gönder ki, Zahîre getirelim gidip Mısır ilinden, Korkma ona bir zarar ziyân geleceğinden.)

"Yusuf aleyhisselâm", o gün kardeşlerine, Birer yük buğday verip, gönderdi yerlerine. Ve lâkin kardeşleri ayrılmadan oradan, Hizmetçiyi çağırıp, emretti ki o zaman:

Mâliye vekîliyken "Yusuf Nebî" Mısır'da, Yanına, kardeşleri geldiler o sırada. Yusuf aleyhisselâm, tanıdı onları hep, Sordu ki: (Gelmenizin maksadı nedir acep?) Dediler ki: (Bir kıtlık geldi bizim diyâra, Zahîre almak için, gelmiştik buralara.) Buyurdu ki: (Yalandır sizin bu dediğiniz, Gâliba siz buraya, câsusluğa geldiniz.

Ne zaman ki Mısır'da bir "Kıtlık" başlamıştı, Bu musîbet, giderek her tarafı sarmıştı. "Kenan ili"ne dahî yayıldı en nihâyet, Bundan, Yâkub Nebî de etkilendi begâyet. Ülkeler kırılırken bu büyük belâ ile, Mısır'ın ambarları doluydu "Buğday" ile.

Vaktâ ki "Zelîhâ"nın beyi vefât edince Her şeyini dağıtıp, fakîr düştü iyice. O, "Hazreti Yusuf"u seviyor, yanıyordu, Ondan bahsedenlere çok para veriyordu.

Firavun, "Yusuf Nebî"den rüyânın tâbirini, Öğrenip, sordu hemen çâre ve tedbîrini. Yusuf aleyhisselâm buyurdu: (Ey hükümdâr! Önümüzde yedi yıl bereket ve bolluk var.

"Yusuf Nebî", zindandan çıkacaktı ki artık, Firavun duyuyordu ona büyük hayrânlık. Çünki anlamış idi onun mâsumluğunu, Şerbetçiyi gönderip çağırdı sonra onu.

Firavun'un rüyâsını, Yusuf aleyhisselâm, "Şerbetçi"den dinleyip, tâbirini yaptı tam. Firavun çok beğendi tâbiri öğrenince, Dedi ki: (Onu bana getiriniz hemence.)

Zindanda rüyâ gören kimseler, çok gemeden, Çıktılar ikisi de yine hapishâneden. Yusuf aleyhisselâm, onların rüyâsını, Nasıl tâbir ettiyse, gördüler aynısını.

Yusuf aleyhisselam, kendisine sorulan, Rüyâlar hususunda buyurdu ki sonradan: (İkinizden biriniz, zindandan kurtulacak, Diğeriniz asılıp, kuşlara yem olacak.) Yusuf aleyhisselam böyle tâbir edince, Onlar, rüyâlarını inkâr etti hemence.

Azîz, "Yusuf Nebî"yi, bir fâide umarak, Hapsetti, Zelîhâ'nın isteğine uyarak. Gördü zindandakiler o güzel cemâlini, Anladılar hemence rütbe-i kemâlini.