Fuat Bol

29 Mart mahalli seçimleri, adeta genel seçim havasına büründü. Liderler, siyasi tansiyonu gün geçtikçe daha da arttırıyor.

ABD Başkanı Barak Hüseyin Obama, nisanın ilk haftasında ülkemizi ziyaret edecek. Başkan Bush dönemindeki Türk-Amerikan münasebetlerinin iç açıcı olmadığını cümle alem bilmektedir.

12 Mart 1971 yılında demokrasimiz, askerler tarafından bir kez daha biçildi. Bundan, takriben on sene önce de (1960), milletin iktidarı, silah gücüyle alaşağı edilmiş ve milletin seçtiği bir başbakan ve iki bakan darağacında sallandırılmıştır.

İnsanların düşünmelerine ve bu düşüncelerini ifade etme hürriyetlerine yasak getirdiğinizde robotlardan oluşan bir toplum meydana getirirsiniz. Robot toplumu ise, bütün gelişmelere, yeniliklere ve güzelliklere kapalı kalır. İnsanlar zifiri karanlığa mahkum olur.

Merhum Özal'dan sonraki 90'lı senelerin, ta 2003 seçimlerine kadar kayıp yıllar olduğunu hepimiz biliyoruz. O zamanki siyasi parti liderlerinin hemen hepsi, resmî geçit yapar gibi başbakanlık koltuğuna oturdu. Bunlardan hiçbirisi ülkemizi kaostan kurtarıp gün ışığına çıkaramadı.

Mahalli seçimlere yaklaşık olarak bir ay gibi bir zaman kala, siyasetin çirkin yüzü; "tencere dibin kara..." kabilinden yeniden ortalığa döküldü. Bütün bunları görünce, siyasetin ve siyasetçinin neden yerlerde süründüğünü daha iyi görüp anlıyoruz.

Geçen hafta perşembe günü Meclis'teydik. İstanbul milletvekili Mehmet Domaç ile birlikte, Milli Savunma Komisyonu Başkanı, yine İstanbul milletvekili Kemal Yardımcı'nın makam odasına gittik.

AK Parti'li belediyelerin hizmetleri her türlü takdirin üzerindedir. Tayyip Erdoğan'ın siyasî hayatı, mensubu bulunduğu partilerin teşkilat kademelerinde ve en önemlisi, İstanbul gibi mega bir şehrin belediye başkanlığında yoğrulmasından geliyor. İstanbul'daki başarılı yönetimi ile her kademedeki teşkilat mensuplarının çat kapı, her evi ziyaret ederek yaptıkları hummalı çalışmaları partilerini iktidara taşımıştı.

Biliyorsunuz, sevgili okuyucularımız; bizim ülkemizde kendilerini "Beyaz Türkler" diye zanneden sözüm ona seçkinci bir zümre var. Bunlar, mantar gibi toplumun her kesiminde mebzul (bol) miktarda vardır. Sözcüleri de, malum medyanın köşe başlarını tutan zevattır.

Bazı konularda bakış açısı ve böylesi konuları değerlendirmek birbirinden farklı olabilir. Çoğu kez bunun faydası da vardır. Nitekim eskiler "Barika-i hakikat, müsademe-i efkârdan çıkar" demişlerdir. Bu cümlenin bugünkü dille ifadesi: Hakikat, gerçek, çeşitli fikirlerin çatışmasından doğar.

Türkiye Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan'ın Davos çıkışı, Orta Doğu için âdeta milat oldu. Siz; "Osmanlı'nın ruhu yeniden diriliyor! Tayyip Erdoğan halifelik yolunda!.." safsatalarına kulak asmayın.

CHP'nin isminde 'halk' var; ancak, siyaset anlayışı, iktidara geldiğindeki uygulamaları ve parti yönetim kadrolarının (milletvekilleri dahil) yaşantıları halkın yaşantısı, özlem ve beklentileri ve hatta değer yargıları ile taban tabana zıtlıklar arz etmektedir.

Başbakan Tayyip Erdoğan gerekeni yaptı ki, milletimiz onu coşkuyla bağrına bastı. Sadece Türkiye'de değil, bütün bir İslam âleminde ve ezilmekte olan milletler nezdinde bir yıldız gibi parlıyor.

Geçen cuma akşamı Davos'ta yaşanan kriz cümle âlemin malumudur. Yaşanan bu kriz, bir turnusol kâğıdı misali hemen herkesin içini dışına yansıttı. Başta CHP sözcüsü, pek pişkin emekli diplomatlarımız ve mahut basınımızın malum tipleri, kraldan fazla kralcı kesilerek Türk Başbakanını yerden yere vurmak istediler.

Siyasi partiler, belediye başkanları, belediye meclis üyeleri ve il genel meclisi üye adaylarını belirlemek için yoğun bir faaliyetin içindeler. İsmi üzerinde; mahalli seçimlerde seçilecek olanlar, mahalli yöneticilerdir. Dolayısıyla bu seçimlerde adayların kişiliği, parti kimliklerinden önce gelmektedir.

Türkiye'mizin siyasî tarihi hiç de iç açıcı değildir. Yalnızca, 1950'den sonraki demokratik yaşantımıza baktığımızda bile, işleyişin, tamamen karanlık güçlerin arzu ve istekleri doğrultusunda olduğunu görürüz.

Şayet, dünya üzerinde hak, hukuk, adalet diye kavramlar varsa ve bunlar el-an geçerliliklerini sürdürüyorlarsa, İsrail-Filistin savaşının galibi masum çocuklar başta olmak üzere, orada hunharca katledilen masum insanların kanlarıdır. Zalim İsrail, er ya da geç, akıttığı bu masum kanda boğulacaktır.

Türkiye'miz, çok önemli bir 'yargı' sürecinden geçiyor. Malum, demokratik hayatımızda geçirdiğimiz önemli yargı sınavlarının hemen hiçbirisini kazanabilmiş ve; ne güzel, Türkiye'de de hakimler var, diyebilme şuuruna erememişiz.

Demokrasinin vazgeçilemez kuvvetleri; yasama, yürütme ve yargıdır. Kendimize özgü demokrasi anlayışımızla, yasama ve yürütmenin çanına okuduk! Hem de kaç kez?!.

İsrail'in Gazze'yi yakıp yıkmasına ve yüzlerce masum sivili; çoluk-çocuk, kadın, yaşlı demeden hunharca öldürmesine, bütün dünya ülkelerinin seyirci kalması, sizi şaşırtmasın! Zira, dünyanın yegane süper gücü ABD, seyirci kalınca, diğer ülkeler de ister istemez onu, yani ABD'nin siyasetini takip etmek zorunda kalıyor!