Mustafa Selçuk

Hafta başında sosyal medyada, Carrefour'un bir başörtülü hanıma yönelik muamelesi epeyi konuşuldu.

Demokrasi bir tenkit/eleştiri ikliminin de adıdır. Düşündüğünü, fikrini, itirazını veya kabulünü açıkça ve çekinmeden söylemenin tarifidir demokrasi... Türkiye de demokrasisini ilerletmeye çalıştığına göre, tenkit etmeye ve edilmeye alışmak gerekiyor. En çok eleştirilenler -tabii olarak- idareyi elinde tutanlar oluyor.

2014'deki cumhurbaşkanlığı seçiminde Başbakan Erdoğan'ın aday olacağı -zımnen de olsa- kesin gibi...

Listeler, PM, Baykalcılar, yenilikçiler, Sav'cılar, Sarıgül filan derken CHP bilmem kaçıncı kurultayını yaptı. Şimdi parti yönetimine giren isimler üzerinden partinin ne kadar değişeceği filan konuşulacak.

Valilik izin vermedi. BDP yapacağız dedi. Diyarbakır harp meydanına döndü. Çatışmayı varlık sebebi gören BDP, yeni çatışma ve kışkırtmalar için istismar heybesine bir hayli malzeme doldurdu.

Veya 'bade harab-ül Basra' da diyebiliriz. Konumuz İstanbul'da 2. Köprü'nün 3 ay sürecek asfalt yenilemesi sebebiyle kapatılan şeritler yüzünden iptal olan trafik akışı ve çıldırmanın eşiğine gelen bir kent...

Bu ülkedeki oligarşik düzenin halka yaptığı kötülük saymakla bitmez ama herhalde en kalıcı ve tahripkar kötülüğü, zihinleri manipüle ederek, algılarla oynayarak yapmış.

Bir ülkenin vatandaşı olmak, o ülkenin var olan ortak tasavvurunu da paylaşmak olarak düşünülebilir. Ortak tasavvuru bir ülkü, amaç birliği, milli benlik filan diye okumayın; bir arada yaşamak için herkesin iyiliğine olabilecek asgari müşterekler,toplum ve hayat telakkisi olarak düşünebilirsiniz.

Bilinen fıkradır: Birkaç milletten insana 'daima yanlarında taşıdıkları 3 şey' sorulmuş. Türk olan 'ikametgâh senedi, nüfus cüzdan sureti, vesikalık fotoğraf' demiş.

Mesele statükoyu ve statükonun taşlaştırdığı idrakleri aşabilmek... Erdoğan-Zana görüşmesinden sonra söylenenleri, yazılanları takip ederken yukarıdaki cümle gelip saplandı zihnime...

TRT'deki dizi ve yayınlanan birkaç kitap ile popüler oldu 80'ler... 1970'lerde başlayıp 80'li yılların ortalarına kadar giden bir zaman dilimi... O dönemi anlatan TV dizisi de, kitap da çok satıyor.

Öyle bir bilgi ve enformasyon karmaşası altında yaşıyoruz ki, Nabi Avcı'nın seneler önceki kitabındaki isabetli tespitle 'enformatik cahiller' hâline gelmemiz an meselesi...

Diplomasi denilen karmaşık ilişki ve kurallar manzumesine oldum olası aklım ermemiştir. Çok daha basit ifade edilebilecek konuları uzun ve girift cümlelerle anlatmak, gereksiz bir detaydan 'savaş sebebi' çıkarmak, birbiriyle bağlantısız olgulardan sorun -ve tabii çözüm- üretmek benim kavrayışımın dışında kalıyor.

Çocukluğumda, babam ve arkadaşları kendi aralarında konuşurlarken, 'filan bakan, falan paşa, veya genel müdür müspet adammış' derlerdi.

Dileyen uygarlık da diyebilir, her ne kadar medeniyetin mana bütünlüğünü sağlamıyorsa da... Medeniyet'ten ne anlıyorsunuz?

Türkiye'nin en can yakıcı -ve maalesef can alıcı- meselesinin Kürt meselesi olduğu aşikâr... Geçen her gün, kaybedilen her can bu ülkenin geleceğinden bir umut eksiltiyor.

Önce CHP Kürt meselesini AK Partiyle beraber çözmeyi önerdi. Sonra Leyla Zana 'Bu işi Erdoğan'ın çözeceğine inanıyorum' dedi.

Okullarda ders saatleri artıyormuş. Yıl sonu tatili de kısalıyormuş. Gelişmiş ülkelerdeki standartlara uygun hale geliyormuşuz böylece...

Türkiye'nin 30 yılını tüketen Kürt meselesi çözülecek mi? Çözüm derken, sadece savaşın (veya terörün) bitmesi değil, kendini bu meselenin parçası veya tarafı olarak görenlerin sulh ve sükun bulmasını anlıyorum.

Meclis Darbeleri Araştırma Komisyonu, 'tanık olarak dinlemek üzere' eski Cumhurbaşkanı Demirel'i evinde ziyaret etti.