Mustafa Selçuk

Maaş artışı, ek kaynak, IMF paketi filan diye yazıp çizerken bir şeyin farkına vardım. Devletin yaptığı bütçe, doğrudan veya dolaylı olarak, haddinden fazla sayıda kişinin maaşının veya gelirinin temin edildiği bir kaynak aynı zamanda.

Bütçe imkanları elvermemesine rağmen asgari ücrette yapılan yüzde 35 artış ile emekli maaşlarının yüzde 21 artması, "ekonomik programa sosyal denge" gerekçesiyle izah edilmişti.

Havadan gelen beyaz tanecikler İstanbul'u adeta yuttu. Metropol olduğunu zanneden bu kocaman köy, bir kez daha hava şartlarına teslim oldu. Yolda mahsur kalan binlerce insan, elektriksiz, susuz, üşüyen milyonlar.

Türkiye'de bir kısım insan mütemadiyen halüsinasyon görüyor, yaşadıkları düzenin yıkılacağı paranoyası içinde çırpınıyor.

Asgari ücrete ve emeklilere yapılan zamlar, beklendiği gibi, ekonomik programın süzgecine takıldı.

Başbakan'ın Cidde seyahati, yıllardır hep konuşulan "Arap sermayesi" efsanesini gündeme getirdi.

Üç yıldır bir ekonomik program uyguluyor Türkiye. Adına ister IMF programı deyin, ister istikrar programı.

Hazine 2004 yılı finansman programını, yani kasasını nasıl idare edeceğini açıkladı. Esasen biraz teknik, haliyle de sıkıcı bir konu olarak görülebilir.

Son aylarda birçok insanın akıl erdiremediği, olay ABD dolarının mütemadiyen değer kaybetmesidir herhalde.

İMF heyetinin Türkiye İhracatçılar Meclisi'ni ziyareti esnasında, Başkan Oğuz Satıcı, toplanan vergilerin GSMH'ye oranının yüzde yirmi olduğunu, gelişmiş ülkelerde de benzer oranların geçerli olduğunu söyledi.

Uzun yıllar sonra ilk defa bir hükümet, mali ve bütçe hedeflerini tutturdu Türkiye'de. Enflasyon, Bütçe açığı, faiz dışı fazla rakamları sene başı hedefleri doğrultusunda.

Türkiye'de şöyle bir anlayış hakim: Bir şeyin başına "millî" sıfatı konulmuşsa, o şey kutsal ve tartışılmaz hale geliyor. Mesela Kıbrıs, "Milli dava" olduğuna göre kutsallaşmış oluyor ve resmi söylem dışında bir şeyler anlatmaya çalıştığınızda ne ruhsuzluk kalıyor, ne satılmışlık.

Hazine 2000 yılındaki sembolik ihraçtan sonra ilk defa uluslararası piyasalardan 30 yıl vadeli borç buldu. Üstelik % 8,5 faizle. Gelen talep gerçekten sevindirici: 6 milyar dolar.

Hükümetlerin iradesi en çok seçim öncesi dönemlerde zayıflar. Bol keseden dağıtılan paralar, vaadler hep bu dönemlerin ürünleridir.

Son 28 yılın en düşük enflasyonu demek, yaşı 40'ın altında olan insanların alışık olmadığı bir iktisadi ortam demek.

1968 doğumluyum ve aklım başıma erdikten sonraki hayatımda maruz kaldığım en düşük enflasyonu 2003 yılında gördüm.

Dün yazımda Türkiye'de özelleştirmenin bir türlü başarılamamasının ana sebeplerini analiz etmeye çalışmıştım. Devlet, kendi malını satarken neden zorlanıyor sorusunun cevabı arandığında, sorunun temeline de bir nebze olsun inilebilir diye düşünüyorum.

Bir yıla daha özelleştirme konusunda kocaman laflar ve iddialı hedeflerle giriyoruz. Geride bıraktığımız seneye de aynı minval üzere başlamıştık.

Asgari ücret ne olacak ?" sorusuna muhatap oldum geçen hafta bir sohbette. "Ne olacak bilmiyorum ama bildiğim bir şey var. Sonuç ne olursa olsun kimse memnun olmayacak" diye cevap verdim.

2003 yılının para ile uğraşanlar açısından en ilginç hadisesi nedir diye düşündüğümde aklıma gelen ABD dolarının durumu oldu.