Oğuz Gökmen

İkisi de Latin kökenlidir. Emretmek, hükmetmek anlamında İmperar kelimesinden gelirler. Günümüzde artık nesli tükenmekte olan siyasi, yönetim sistemlerinden biridir...

Irak ile ilgili hükümet tezkeresi TBMM'ye gitti, beklenenden farklı geldi.. Aslında olumlu oylar karşıt olanlardan fazla idi. Ama Anayasa ile Meclis iç tüzüğünün bu gibi hallerde ön gördüğü nisabın altında kalınca hükümetin, yabancı askerlerin belirli bir süre ülkemizde konuşlandırılması ve ne de Türk askerlerinin yabancı ülkelere gönderilebilmesi konularında istediği yetki dolaylı olarak ret edilmiş oldu.

"Le combat a cesse, faute de combattants!.." Haftalardır, aylardır, daha da doğrusu şu meşhur ve menhus 11 Eylül 2001 terör olayından bu yana bütün dünya, savaştan başka bir şey konuşamaz, dinleyemez oldu. İttifaklar, topluluklar, dostluklar, inançlar, içtihatlar bu yüzden birer birer bir yerlerinden çatlar çatırdar gibi oldular.

Eskiden "Batı cephesinde yeni bir şey yok-Rien de nouveau a L'ouest" demek "durumda değişen bir şey yok" anlamına gelirdi. Aslında bu ünlü bir Fransız yazarın bir zamanlar pek moda olan savaş anıları kitabının adı idi. Aradan iki sıcak bir soğuk üç savaş geçti. Bu söz neden ise hâlâ tazeliğini muhafaza ediyor.

Kuzey Irak, halen Irak'ın, görünmez ama hukuki bütünlüğü içinde bir "No maris land" "kimsenin malı olmayan bir bölge" durumundadır. İçinde, aralarında ikiye bölünmüş, Kürtler vardır. Türkler, Türkmenler vardır. Bölük pörçük Araplar Nasturiler, hatta Hıristiyanlar ve Şii İranlılar vardır!. Aslına bakarsanız Irak halkının büyük çoğunluğu Şii'dir. Başta Saddam Hüseyin olmak üzere yöneticiler ise genelde, Sünni, Müslümandır.

Geçenlerde yazmıştık. Şu Irak daha doğrusu Saddam Hüseyin yüzünden dünyada belki yüz milyonlarca insan bir tuhaf ve acayip savaş psikozu içinde yaşıyor. Savaşın acayip veya tuhaf olanı olmaz. Savaş savaştır. Savaşı çıkaran, yapanlar arasında kazananların da kaybedenlerin de birleştikleri tek nokta bunun zannedildiğinden daha da cidi bir şey olduğu yolundadır.

Komşu Irak'ta, Bağdat'ta sahneye konulmak üzere olan bir tuhaf savaş senaryoları üzerinde Mehter adımı gibi iki ileri bir geri, ne yapacağımızı düşünerek gezinirken sanki biz bu filmi daha önceleri görmüşüz gibi geldi. Eski Yugoslavya'nın halini düşündüm. Oralarda Büyükelçilik yapmıştım, yöreyi ve insanlarını tanırdım.

Bir tuhaf savaş içindeyiz!.. Günlerdir, haftalardır, aylardır, hatta hatta şu meşhur 11 Eylül terör saldırısından beri dünyanın her yerinde sadece muhtemel bir savaştan bahsediliyor. Planlar, senaryolar hazırlanıyor, her kafadan bir ses çıkıyor. Başkan Bush, Al Gore'nin karşısında kıl payı sadece, 6000 oy farkla kazandığı seçimden sonra babası zamanında sahneye konulmak istenilen ve ABD'nin dünya politikasında daha güçlü ve etkili olmak (Pax-Americana) politikasına devam etmek niyetini saklamıyordu.

AB'ye giriş müzakerelerinin başlama tarihi, Kıbrıs meselesinin dramatik bir aşamaya, girmesi, ve nihayet en çok Türkiye'yi ilgilendiren ama bulunduğumuz bölgeyi hatta hatta bütün Dünya'nın siyasi konjonktürünü etkileyerek değiştirebilecek Irak meselesinin trajik bir aşamaya geldiği şu sıralarda Türkiye Cumhuriyetinin Dış Politikasını okuyup doğru dürüst anlayabilmek için bir lugate ihtiyaç gördüğümüzü itiraf etmeliyiz!..

2003 yılına kolumuzdaki sepette üç dağınık paketle girdik. Üç paket de dağınıktı, hırpalanmış, ambalajından içinde neler olduğu daha ilk bakışta anlaşılabiliyordu. Birincisinde koskocaman bir AB, damgası vardı. 1957'lerden beri süren, bazan sönen, bazan ateşlenen Romantico-hysterique bir ilişkinin son aşaması olarak vuslatın bekleme salonu gibi bir görüntüsü vardı. İkinci paketin üzerinde kocaman harflerle Kıbrıs diye yazıyordu.

Savaş geldi kapımıza dayandı. Ne zaman neresinden bakarsanız bakınız, öncesi ile, süresi ve sonrası ile fevkalade sevimsiz bir kelime!.. Ama gelin görün ki insanlık tarihi hep bu halin hikayeleri ile dolup taşıyor. Lügatten silebilmek için yapılmadık şey kalmadı. Yeminler kasemler edildi önlemek için örgütler kuruldu. Ama hiçbiri başarılı olamadı.

Monarşik devletler vardı. Hâlâ da vardır. AB'nin 15 üyesinden sekizi Krallıkla yönetilir. Teokratik devletler yeniden moda olmaya başladı. Humeyni'den bu yana komşu İran'daki yönetim buna örnektir. Ancak devletin bürokratik olanına ilk defa Avrupa Birliğinde rastlayacağız gibime geliyor. Brüksel'de Giscard d'Estaingh başkanlığında çalışmakta olan Kurucu Meclis niteliğindeki

Bu yazımı, Kopenhag Zirvesi'nden bir gün önce yazmak durumunda kalıyorum. Artık hatası da sevabı da üzerimdedir. Kabulleniyorum.

Yaşlılar eskiyi andıkça, "Nerede o eski bayramlar!" diye hep yakınırlar. Eş dost, hısım akraba, konu komşu arasında yapılan karşılıklı bayram ziyaretlerini ararlar. R.T. Erdoğan'ın manevi başkanlığında, Abdullah Gül'ün güleryüzlü Başbakanlığında kurulan yeni AKP Hükümetinin bu bayram ziyaretlerinden hiç de yakınmaya hakkı yok.

AK Parti'nin Meclis dışındaki lideri Erdoğan şimdiye kadar nereye gitti ise, kiminle konuştu ise önüne konulan tabakta birbirinden farklı 3 ayrı konu vardı: 1- Türkiye'nin AB'ye katılım müzakerelerinin tarihi, Kopenhag Zirvesi, 2- AGSP kısaltması ile bilinen Avrupa Savunma ve Güvenlik Politikası'nın işlerliği 3- Kıbrıs Meselesi!. Bu üç ayrı konunun aynı tabakta ve bir arada sunulması ev sahiplerinin kuşkusuz pratik bakımdan çok işlerine geliyordu.

58'inci Cumhuriyet Hükümeti Abdullah Gül'ün başkanlığında kuruldu. Başbakanın yanında 3 Başbakan Yardımcısı, 5 Devlet Bakanı ve 16 Bakandan oluşan bu yeni Hükümet, 3 Kasım seçimlerini kazanan AK Parti'nin Meclis'te tek başına kurduğu hükümettir.

AK Parti liderinin, eskilerin "hile-i şeriye" benzeri uygulamalarla Meclis dışında bırakılmasını asla tasvip etmediğimizi burada yazdık çizdik, ama şimdi "Meclis dışından Başbakan" düşüncesinin de tamamen karşısında olduğumuzu aynı açıklıkla belirtmek isterim.

Geçen hafta hepimiz için bir umut haftası idi. 3 Kasım seçimlerinden herkesin kendine göre bir beklediği vardı. Sandıklardan belki hiçbirimizin tam olarak beklediği bir sonuç çıkmadı. Millet ne yaparsa en iyisini, en güzelini yapar demiştik.

Umut haftası.. Hamur tahtası!.. Geçtiğimiz Ekim ayının son haftası hepimiz için son umut haftası idi. Dün, 3 Kasım 2002 Pazar günü oylarımızı çok şükür kazasız belasız sandıklara attık. Bugün bu köşeyi okuyacak olanlarla birlikte sonuçları TV haberlerinden ve gazete manşetlerinden öğrenmiş olacağız.

1980'li yıllarda yaş haddinden emekliye ayrıldığım zaman Boğaz'ın Anadolu yakasında küçük bir apartmanın daha da küçük ve dar bir dairesine eşyalarımız ve özellikle kitaplarımla birlikte sığışmamız bir mesele olmuştu. Her çareyi denemiş, başarılı olamamıştık.