Özcan Ünlü

Şair Hüseyin Akın'ın canı çok yanmış olmalı. 20 Haziran'da yayımlanan (Milli Gazete) "Dört yanlış bir 'doğru'yu sürükleyerek götürüyordu..." başlıklı yazısında, "Hafif cevaplardansa ağır sorular taşımayı yeğ tutarım. Bugün bir çok şey'in hâlâ cevabı bulunmamışsa soruların güzel sorulmayışıyla çok yakından ilgisi vardır" diyor.

Geçen hafta İKÖ Genel Sekreterliği'ne seçilen Prof.Dr. Ekmeleddin İhsanoğlu'nu anlatmak için an'lardan kurtulmak gerektiğine inanıyorum.

Rilke, "İnsan, meyvanın çekirdeğini taşıması gibi, ölümü kendi içinde taşımaktadır" der.

Anlamsız ve kirli bir savaşın tam ortasında şiire, sevdaya ve masala tutunmak neye yarar ey okuyucu? Bilmez miyiz, adına savaş denen şeyin aslında bir 'imha endüstrisi' olduğunu?...

Kültür, bir toplumun üst varlığıdır. Bütün şubeleriyle birlikte ele alınması gereken bu varlık, popüler yaklaşımların insafına bırakılmayacak kadar önemlidir.

Şiiri "sadaka" gibi düşünen ve zamanında verilmesi gerektiğine inanan Turgut Uyar, "Ben kırkından sonra artık yazamayan şairlerimizin, hayatın yükü, geçim derdi falan gibi sebeplerle değil, artık çağa uymak gücü kalmadığından, söylenecek şeyleri bulamadıklarından, kendilerini icat edemediklerinden sustuklarına inanıyorum" der.

Başkasının kâbusu bizim neyimiz olur?"

Uçsuz-bucaksız Afrika topraklarında ilkbahar yağışlarıyla meydana gelip, yazın sıcağında yok olan 'geçici' göllerin oluşumuna şahitlik eden yerlilerin bir sözünü hatırlıyorum:

Ziya Paşa, "Çok mutlu gördüm ki içi kan ağlar/ Hândan görünen herkesi hurrem mi sanırsın?" beytinde, gerçek mutluluğun, 'çok mutlu gibi' görünmekten ibaret olmadığını söyler.

Birkaç haftadır, neden okumadığımızı sorgulamaya; birtakım örnekler ve rakamlarla konunun hassasiyetini anlatmaya çalışıyorum.

Cemil Meriç, "Okuma içimizdeki meçhul âlemin kapılarını açan bir anahtardır" der.

Benim kadar canınızın yanmadığını öğrendim. Bildim ki, benim "dert" olarak gördüğüm şeyler, sizin için hiçbir anlam ifade etmiyor.

"Okumakdan ma'nâ ne, Kişi Hakk'ı bilmekdür. Çün okıdun bilmezsin, Ha bir kuru ekmekdür." * Yunus Emre

O bahar hiç gelmeyecek...

Kıskançlık, iflah olmaz bir hastalık... Ne zaman bu hastalığın pençesine düşersen, tövbeye sarıl ve bil ki, affedilmezsen eğer, kapkaranlık bir dehlizde yönünü tayin etmekte zorlanacaksın... Alınteri dökenlerin emeğini kıskanma...

Neden herkes yazamaz? Yazı, neden gelip, kendine en çok emek vereni seçer? Veya yazar, neden yazının dünyasına girince farklı coğrafyalar keşfetmiş vehmine kapılır? Yazmak acaba, (gerçekte) düşünmeyi öğrenmek midir?

Gitmenin 'nereye'si olmaz' derdi babam; "yola çıkıldı mı gidilir!"

Amerika'nın "Kimya Bürosu", bir insan vücudunun tam analizini yapmış.

Dağlara savurduğum sesin yankısı geldi. Yanına yeni sesler katarak geldi. Boşuna bağırmadığımı anladım. Hamdettim.

Will Durant, "Talihli ve muhtemelen dejenere olmuş biz gençler, okuma-yazma bilmeyen bir ecdadın uzun ve zahmetli çalışmalarla ortaya koyduğu araçları, kültüre, güvenliğe ve rahatlığa götüren vasıtaları, tevarüs ederken, hemen hemen her şeyimizi onlara borçlu olduğumuzu unutmayalım" (Medeniyetin Temelleri, çev. Nejat Muallimoğlu, Birleşik Yay., 1996) diyordu.