Ragıp Karadayı

"Hatim denilen adam da senin gibi güçlü kuvvetli, yiğit biridir. Görüp tanıyınca belki kıyıp öldüremezsin. Ben sana onun yerini tarif edeyim!.."

"Kendisinin ihtiyaç duyduğu bir şeyi ilk defa gördüğü misafirine ikram etmeyi çok insan yapamaz. Aklından bile geçirmez!.."

"Hâtem-i Taî isminde dillere destan çok cömert biri varmış, duydunuz mu Sultan'ım?"

Delilik bu ya! Yalnız başıma, kendi kendime konuştuğumu sanırken meğer sesimi herkes duyuyormuş!

Ne evliliğin, ne iyi bir evin, ne paralı bir işin, yani ne çok kazanıp köşe dönmenin peşindeyim. Ancak ve ancak mutlak hakikatin peşindeyim.

Derin uykuların ötesinde, zaman zaman rüya âleminde de tek başıma kalacağımı ve çaresizliğimi hissedebiliyorum.

Kendi kendimle olan mücadelede bazen soluk alıyor olsam da çoğu zaman soluğumun hepten tıkandığını görüp ümitsizliğe kapılıyorum...

"Memleketimizde müthiş bir kıtlık oldu. Onun için, tahıl getirtmek üzere, birkaç adamımı, Mısır maliye nazırı olan Yusuf aleyhisselâma yolladım..."

"Bırak gençleri, ellerini öpsünler! Sen, verdiğin misallerle onların hocası oldun zaten. Hocalık hakkı olarak müsaade Behlül et!"

"Sakin olursanız kendinizi rahat görür, meselelerinizi kolay çözersiniz..."

Ne demişler? “Verilen güzellikleri kendin görmelisin ki, başkalarının övmesi ve yermesi seni çok tesiri altına almasın.”

Burası, tarihin zihin karmaşası, hayvanatın delirdiği yer. Gelene, görene sirayet eden çılgınlık, akıl tutulmasının alışkanlığa dönüştüğü mahal.

Zifirî karanlıklarda herkes derin uykularında mışıl mışıl uyurken biri bana dostluk ederdi; hasırdan iki büklüm seccadem...

Hayıflanarak “Halifemizi incitmeden kurtarabilir miyim?” diye ağzından çıkacak son kelimeyi beklemeye koyuldum.

"Behlül! Açık konuş. Ne demek istiyorsun? Bu dünya nere, ahiret nere? Cehennemde ne işin vardı?"

Beklediğim suâl gelince kendimi zor tuttum. Duymak istemediğim iltifatları maalesef duymuştum. Elbette vardı bir hikmeti. 

Sarayda fazla kimsecikler yoktu. Sultan'ım başvezirle oturmuş, öylesine sohbet ediyorlardı...

İstemeden verilen ismim, bütün şuuraltımın dışa vurmuş şekliydi aslında: Kim ne niyetle söylese de MECZUP demek bana yakışmıştı!..

"Seni görünce bütün sıkıntılarımı unutuyorum, tarifsiz bir muhabbetle çocuklar gibi seviniyorum Behlül..."

Başını hafifçe sağa sola sallayan Sultan’ım, kendi duyacağı bir sesle “Yavrucuklar bir tuhaf! Rüzgâr gibi esti geçtiler…” diyerek yeniden yerini aldı.