Ragıp Karadayı

Kapı kilitlenince “kâbus mu görüyorum ne?” diye bağırdığımı hatırlıyorum!

Evet, herkes hayatı bulunduğu yere göre değerlendiriyor. Annem ve babam için bu çeşit hayat tarzı yabancı sayılmıyordu.

Oya ismini duyunca, oturduğu sandalyenin üzerinden döşemeye indi, süt dökmüş kedi ürkekliğiyle bir kenara çöktü

Her defasında Toprak değişik ruh hâli sergiliyordu. Bazen güldüğüne, bazen ağladığına şahit oldum o gece.

Gördüklerim bir karabasan mıydı ne? Hislerim bir türlü hakikat olmuyordu. Beni hiçbir şey huzurlu etmiyordu. 

"Hâlâ kendi havandasın Toprak! Demiyorsun ki kız Jale, bu zifiri karanlıkta bu hâlinle niçin geldin?"

"Evet, geldim işte, bak karşındayım. Bir problemim var, önce onu çözelim!.."

"O herifle evlendin ama gönlün bendeydi! Geç de olsa uyandın, yuvana döndün Jale..."

Seneler öncesi “Bitirimler” grubumuzla merdivenleri aşındırdığımız bir yer olduğundan rahat hareket ediyordum.

Düşündükçe ağustos ayında kışı yaşamanın ne demek olduğunu; tuzu kuru olanlara anlatamayacağımı görüyordum...

Gecenin en karanlık saatinde ailem derin uykudayken ayak parmak uçlarıma basarak sessizce çıktım.

 "Sır gibi seversen eğer murâdın hakikat olur. Çünkü tohum toprağa gizlenirse yeşerir..."

Bir sahil köyünün küçük limanı gibi olan bu yerin babam ve benim için ayrı bir kıymeti vardı.

"Nefise, Mustafa'yı idare etmek senin vazifen. Unutma! O daha küçük!.."

Babacığım anlatmasına devam etmek istiyordu, biz de meraklı gözlerle ona bakıyorduk...

Annem, babam hatta çocuklar bile sözleşmişçesine “Ne oldu, başına ne geldi de hastanede bir gece yatırdılar?” diye sormadılar. 

Babacığım, bugününü bana ayırmıştı. Çocukken sık sık gittiğimiz, çok sevdiğim, çeşitli hatıralarımın olduğu Boğaziçi'ne götürdü...

"Hayırlı sabahlar, kendimi daha iyi hissediyorum hemşire hanım, gördüğünüz gibi hayattayım..."

Öyle derinden hislenmiştim ki gözlerinden akan yaşa mâni olamıyordum. Çocuklar gibiydim... 

Saadet Hemşire ile içli dışlı olmuştuk. Nefise Doktor’um olmadığında onunla istişare ederdim...