Resul İzmirli

Bendeniz askerliğimi Piyade Ağır Havan Takım Komutanı olarak yaptım. Topçuluk çok zevkli bir sınıftır. Biraz mühendislik, ölçme biçme işin içine girer ya! İşte topçu sınıfı daha havalı olur. Her ne kadar zafer piyadenin süngüsünün ucunda olsa bile.

Bizim dükkanın başlangıcı da, 1923'lerin Türkiye'sine benziyordu. Bir eski püskü "kafadan kızma" motor, (anlayan anlar) bir bıçkı, bir planya, dört duvar, bir babam ve de okuldan fırsat kaldıkça bendeniz...

Orta Doğu'da olan bitene şöyle arkanıza yaslanıp, mümkün olduğu kadar objektif olarak bakmaya ne dersiniz? Deneyelim.

İzmir'de tatlı bir bahar gününde 24 Mayıs 1971'de evlendik biz. Ertesi gün çarşıya çıktım birşeyler almak üzere. Maaşımız bin lira idi. Hiç unutmuyorum bir kilo domates için yedi lira ödemiştim ve şoke olmuştum. Ve de bekârlıkta fiyatlara pek dikkat çekmediğimi yaşayarak öğrenmiştim.

Manyetolu telefon kullandığımız ve evlendiği zaman evine telefon bağlanabilmesi, çocuk doğunca adına telefon müracaatı yaptığımız 70'li yıllarda fütürolog (gelecek bilimci, falcı değil) Alvin Toffler "Yakın bir gelecekte, insanlar sınırsız biçimde haberleşme imkanına kavuşacaklar, dünya global bir köy olacak, bilgi ışık hızıyla akacak" ve benzer şeyleri yazıp söylediğimde çoğumuz, burun kıvırmıştık.

Bendenizin de herkes gibi bazı takıntılarım vardır.

Federal Almanya Meclisindeki cumhurbaşkanlığı seçimini baştan sona izledim.

İnsanoğlunun kültür ve refah seviyesi yükseldikçe, yönetim işi de zorlaşıyor. Bunun üstüne bir de milletlerin hareketliliğini azaltan sınırların daha geçirgenleşmesini ilâve edin, o zaman iş daha da çetrefil işgücü daha mobil ve daha zor iş beğenir hale geliyor.

Davasına inanmış toplulukların kendilerinden daha güçlü düşmanlarıyla başettikleri hatta onları bozguna uğrattıkları tarihte çok görülmüştür. Bizim nesil bunun iki çarpıcı örneğini günü gününe izleyerek yaşadık.

Türkiye'de ilk öğrenci hareketleri 1968 yılında Ege Üniversitesi'nde başlamıştı.

Yıllar, gün gibi geçiyor... On iki yıl önce "Kuzuluk" ismini ilk defa duymuştum. Olay özetle şöyle gelişti...

Batı'daki eğitim sisteminin içinde yıllar önce üç yıl bulundum. Doğrudan ilgi alanım olmamakla beraber çeşitli kaynaklardan Alman eğitim sistemiyle ilgili edindiğim bilgiler ışığında genel bir değerlendirme yapmak istiyorum.

Son zamanlarda "öğrenen olmak" deyimiyle ifade edilebilecek yeni bir model yönetim biliminin gündeminde önemli yer tutuyor.

Bundan önceki bir yazımda seksenli yıllarda yaptığım bir Yunanistan seyahatini ve de orada halktan gördüğüm samimi ilgiyi ve misafirperverliği anlatmıştım ve o seyahatteki bir taksi şoförünün, "Neden kavgalıyız?" soruma, "Biz kavgalı değiliz, bizim politikacılar kavgayı seviyorlar ve bunu politik çıkarları için kullanıyorlar" demişti.

İstanbullunun, dünyanın en güzel şehrinde yaşama imkânı yanında, dünyanın en sıkışık trafiğinde hayatını sürdürme zorluğu da var. Eh, "gülü seven dikenine katlanır" deyip geçivermeli, ama elde değil.

Sabah saat dörtbuçukta kalkıp hazırlandım. Beşbuçukta arabaya bindim havaalanının yolunu tuttum. İç hatlar yolcu gidişi bölümünün önünde yağmur altında uzun bir kuyrukta bekleyen yüzlerce yolcuyu görünce irkildim. Çünkü altı yirmide Ankara'ya uçacaktım.

Hasan, anasının babasının ellerini öpüp onlarla sıkı sıkı sarılıp veda ettikten, helâllik diledikten sonra, bir köşede adeta büzülüp kalmış, mahcup, gözleri ağlamamaya çalışmaktan kızarmış hanımının yanına yaklaşır, üç yaşındaki oğlunu kucaklayıp derin derin koklar, sonra da hanımına etraftan utanaraktan göz ucuyla veda edip yola koyulur...

Her köyün, her mahallenin bazen kasabanın bir kabadayısı olur ya; işte mesela bizim çocukluğumuzun Alaşehir'inde de kabadayılar vardı.

Cuma günü de Sabancı Üniversitesi "EDU" biriminin düzenlediği "1. Strateji Zirvesi"ndeydik.

Ekonomik hayatın hücreleri şirketlerdir. Bu hücreler sağlıklı olmazsa, ekonominin düzelmesi, ülkenin krizlere ve sertleşen rekabete dayanabilmesi imkânsız gibidir. O yüzden şirket yönetiminde başarıya, diğer bir deyişle iş ve yönetim mükemmelliğine ne kadar kafa yorulsa yeridir.