Seçkin Başkan

Safiye kapıyı usulca örttü, mantosunu, ayakkabılarını çıkartıp oğlunu Hülya hanımın ona tahsis ettiği odaya götürdü. Yatırdı. Bu sabah mide bulantısı yine çoktu. Mutfağa geçti. Çayı koymak üzereyken Ayhan beyin sesiyle irkildi, genç kadın!

Ayhan bey, "Şirket beni Amerika'ya yolluyor Hülya. Oradaki şubenin başına gönderiyor. Anlayacağın Amerika'ya taşınıyoruz. Ne zamandır istiyorduk bunu biliyorsun, bugün genel müdürlükten yazı geldi" der demez Hülya hanım bir çığlık atıverdi...

O gece hep ağladı Safiye... Öyle çaresiz, öyle savunmasız hissediyordu ki kendini. Ele muhtaç durumdaydı. Bebeğini dünyaya getireceği zaman çalışamayacaktı. Bakıma muhtaç bir yavrusu daha vardı. Ne yapıp ne edeceğini bilemiyordu.

Hülya Hanım, "hiç mi insaf yok bu adamda?" deyince, boynunu büktü Safiyecik. Gözyaşlarını yüreğine akıtıyordu. Bütün gece yatağına hiç girmeden oturmuş düşünmüştü. Siyah gözlerindeki yorgun bakışlarla süzdü Hülya hanımı...

"Yaktın beni Hasan Ağam, sen yaktın beni!.." diye söylendi kendi kendine... Memleketine, Ağasının yanına dönemezdi asla. Kendisini küçücük bir kızken istemeyen Ağası ve yengesi, bir de kucağında çocukla hiç mi hiç istemezlerdi.

Evine girdiği zaman hayatının kökünden değiştiğini fark edebiliyordu. Tek başınaydı. Korkuyla büzüldü olduğu yerde. Kaderine boyun eğmekten başka çaresi yoktu. Kapının çaldığını duyunca irkildi. Gelenler Cahit ve Gülizar'dı.

O gün akşama kadar karakolda geçti. Parmak izleri sonuçları gelmiş, hırsızlığı Halil'in yaptığı kesin olarak belirlenmişti. Safiye durmadan ağlıyordu. Polisler her tarafta aramaya başlamışlardı Halil'i...

Alacak verecek bitmişti. Halil hızla ayrıldı adamın yanından. Şimdi eve gidecek, Üç, beş parça eşyasını toplayacaktı. Hemen bir taksi çevirdi. Eve geldiği zaman vakit gece yarısına geliyordu. Safiye divanda uyumuş kalmıştı.

Bir hayalet gibi süzüldü içeriye... Gece lambasını açtı. Tuvalet masasının çekmecelerine bakmaya başladı. Etraftaki bütün eşyaların bir servet değerinde olduğu ilk bakışta belli oluyordu. Nihayet aradığını üçüncü çekmecede buldu...

Kafasının içi son derece meşguldü Halil'in... Öfkeyle baktı uzaklaşan Tamer'in ardından. Aklına hiçbir çare gelmiyordu. Safiye'nin maaşını alamazdı çünkü bir sonrakini bile eline geçirmişti. Kaç gündür bu işle uğraşıyordu...

Burun kemiğindeki şiddetli acıya dayanamıyordu Safiyecik!.. Derin bir soluk alarak odaya döndü. Oturma odasındaki divana kıvrıldı. Vücudu iflas etmişti sanki. Bütün hücreleri sızlıyordu. Çok fazla dayanamadı bu acıya. Adeta kendinden geçti...

Bir tokatta yere düştü... Ardından beline, koluna tekmeler inmeye başlamıştı... Bir saat sonra odanın ortasında, yerde yatıyordu. Halil gidip uyumuştu. Safiyecik, sızılar içindeki vücudunu güçlükle doğrultarak oturdu yere. Yüzü gözü morarmıştı..

Asker arkadaşı Cahit öğüt veriyordu Halil'e: "Kardeşim, kumar adamı bitirir, evini barkını kaybedersin, yuvanı dağıtırsın. Bak el kadar bir oğlun, senden başka kimsesi olmayan bir karın var. Biraz aklını başına topla!" Bu sözler hoşuna gitmemişti Halil'in...

Safiye içinde bir çığ gibi büyüyen huzursuzluğunu nasıl gidereceğini bilemeden gelen minibüse bindi. Her şey düzene girdi derken tepetaklak olmuştu duyduklarıyla. Çalışmaktan asla şikayetçi değildi. "Ölene kadar çalışırım" diyordu kendi kendine...

Genç kadın dışarıya çıktı... Soğuk bir hava vardı. Kış artık yüzünü iyice göstermeye başlamıştı. Oğlunu sımsıkı kucakladı üşümesin diye. Halil'in o kadar parayı ne yaptığını merak etmişti. Ama bunu hiçbir zaman öğrenemeyeceğini de biliyordu.

Safiye artık sabahları ezan okunmadan kalkıyor, evini derleyip toparlıyor, kocasının kahvaltısını, çayını hazırlıyor, akşamın yemeğini ayarladıktan sonra oğlunu giydirip yola koyuluyordu. Gidip gelmeyi öğrenmişti artık...

Safiye hızlı adımlarla sabah kocasının üstüne basa basa öğrettiği minibüs durağına geldi. Kucağında oğlu, bir elinde Hülya hanımın verdiği bir iki kap yemek ve meyvenin olduğu torbası ile zor yürüyordu. Oldukça yorulmuştu...

Safiye, büyük bir dikkatle yapıyordu işini. Sabahtan kahvaltı bulaşığını yıkamış, salonu temizlemiş, camlarını silmiş, diğer odaları süpürmüştü. Hülya hanım onun yaptığı yemekleri öğrenmiş, kendisi de bazı kolaylıklar öğretmişti...

Ekrem, bilmiş bir edayla anlatıyordu: "Eskiden olsaydı kolaydı, ama şimdi o kadar kolay değil oralara gitmek. Gideceksin, orada bir Alman hanımla evleneceksin, o zaman Alman vatandaşı olacak ve çalışma izni alacaksın..."

Halil donup kalmıştı. Safiye ise tedirgin bir şekilde bir kocasına, bir de Hülya hanıma bakıyor, kocasının huyunu bildiği için bir tatsızlık çıkmasından korkuyor, utanıyordu. Halil bu sert tepki karşısında gevşemişti. Ayağa kalktı. Sevimli olmaya çalıştı...