Seçkin Başkan

Serpil birkaç dakika sonra kendisini daha rahat hissetmeye başlamıştı. Artık hızlı yürümüyorlardı. Kenan durmadan konuşuyor, İzmit'i anlatıyor, sporun faydalarından bahsediyor, İstanbul'un kalabalıklığından şikâyetçi oluyordu. Serpil onun söylediklerinin tek kelimesini kaçırmadan dikkatle dinliyordu. Nişanlısından ayrıldığı günden beri hiç hissetmediği, hissedeceğine de ihtimal dahi vermediği duygular içindeydi. Kenan gülümsedi: - Beni dinlemiyorsunuz siz, başka yerde aklınız...

Selim bu açık sözlü genç kızdan hoşlanmıştı. Bir sandalye çekerek oturdu Zühal'in yanına: - Madem Berberoğlu Holdingde kendimize bir yer bulabilmek için sizinle aramızı iyi tutmamız lazım, o zaman ben de yakın oturayım bari...

Genç kız tedirgindi. Tanımadığı genç bir adamın yanında, onunla birlikte yürüyüş yapmasının doğru mu yanlış mı olduğu konusunda ikilem yaşıyordu. Genç adamın sesiyle irkildi: - Benim adım Kenan. Samatya'da oturuyorum. Ya siz? Dudaklarını ısırdı genç kız, fısıldadı: - Serpil. Ben de Kocamustafapaşa'da oturuyorum. Genç adam gülümsedi:

Serpil hızlı adımlarla yürüyordu sahil boyunca. Denizden gelen mis gibi koku ve tertemiz hava biraz açılmasına sebep olmuştu.

Selim okuldan içeri girer girmez hemen kantine yöneldi. İçeri girip etrafa dikkatlice göz gezdirdikten sonra sağ taraftaki masada arkadaşlarını gördü. Hemen o tarafa hareketlendi:

Çalışma arkadaşlarının "Sen bayılırsın böyle havalara" sözlerine gülümsedi Cahit Bey:

Gözlerinin altı morarmış, göz kapakları davul gibi şişmişti Serpil'in. Üzüntüyle baktı Adile Hanım kızına ama bir şey söylemeyip gülümsedi:

Selim gözlerini kıstı: - O adamı bir bulsam ben yapacağımı biliyorum... Cahit Bey elini kaldırdı:

Özlem, babasının "Selim nasıl" sorusunu teferruatlı cevapladı: - İyi baba, beraber çıktık okuldan. Her gün beni almaya gelip, Çapa'dan Aksaray'a kadar yanımda geliyor. Ona, gelme diyorum ama dinlemiyor. Ne yapayım, ben de ses çıkartmıyorum artık. Kendisine işkence yapıyor!.. Hafta sonu gideceğim onlara. Biraz Adile Anneye yardım edeyim. Odasını badanalayacakmış. Serpil Ablanın hâli malum.

Ferit Beyin yanı sıra Behiye Hanım da basmıştı kahkahayı. Adamcağız gülmekten fırsat bulunca cevap verdi kızına:

Serpil gerçekten güzel bir kızdı. Ağan ailesinin ilk çocuklarıydı. Ortaokulu bitirmiş, liseye başladığı sene ağır bir ateşli hastalık geçirip bir yıl öğrenimine ara vermişti.

Hep birlikte sofraya oturdular. Cahit Bey besmeleyle uzandı ekmeğe, çorbasından bir kaşık alıp keyifle yuttu:

Selim kapıdan içeri girer girmez burnuna gelen mis gibi yemek kokularını duyunca acıktığının farkına vardı. Adile Hanım gülümsedi oğluna: - Gözlerin baygınlaşıverdi bakıyorum, karnın çok aç galiba oğlum?

Otobüs Aksaray'a yaklaşınca Selim hareketlendi ve; - Haydi, telefon etmeyi unutma, yarın görüşürüz, diyerek vedalaştı.

Selim, Özlem'in söylediklerine tam cevap verecekti ki bekledikleri otobüsün geldiğini görüp durağa doğru hareketlendi. Kalabalık bir grup otobüsün önünde birikmişti. Genç adam sıkıntıyla söylendi: - Her akşam aynı terane... Şu hâle bak...

Hastanenin bahçesinden koşar adımlarla çıkan genç kız, boynundaki el örgüsü atkıyı iyice sardıktan sonra caddenin karşı tarafına geçmek üzere yaya geçidinin başına gelip durdu. Trafik lambasında yayalar için yeşil yanmasını beklerken gözlerini kısmış, duraktaki kalabalığın içinden kendisini bekleyen arkadaşını bulmaya çalışıyordu. Neden sonra akan trafiğin durmasıyla birkaç adımda caddenin karşı tarafına ulaştığında arkadaşının durağın birkaç adım dışında durmuş kendisine baktığını görünce yüzüne bir tebessüm yayıldı. Gayriihtiyari adımları biraz daha hızlandı.

Pelin o sabah erken kalkmıştı. Eşyaları toplamış, Murat'ın ilçeden kamyonet getirmesini bekliyordu.

Leyla Hanım kocasına korku dolu gözlerle baktı. Az önce Murat vedalaşarak ayrılmıştı yanlarından. Terhis olduktan sonra hemen İstanbul'a gelmiş, evinin hazırlıklarını bitirmiş, eşyaları alıp yerleştirmiş ve bir hafta önce tayini çıkan nikâhlı karısını almak üzere Kurudere'ye geri dönüyordu.

Malatya merkezde kıyılan "yıldırım nikâh"ın ardından güzel bir yemek yediler.

Pelin'in söyledikleriyle toparlandı bir anda: - Ahraz Ana, okullar kapanınca birlikte gideriz İstanbul'a. Düğünümde senin de olmanı istiyorum. Başköşede yerin hazır olacak. Bana iki yıl analık yaptın. Sensiz evlenmem asla...