Seçkin Başkan

Orhan Mürşide hanımın mis gibi demlediği çaydan bir yudum daha aldı:

Bir anda bayram yerine dönmüştü atölye. Herkes elindeki işi bırakmış, ona koşmuştu. Hepsine özlemle sarıldı.

Askerlik şubesine gitti... Bir ay sonraki dönemde askere gidecekti. Evraklarını verdi. Bir ay göz açıp kapayana kadar geçmişti. Birliğine sevk edileceği gün terminale Mürşide hanım, Ömer usta, Mustafa ve Feyyaz bey geldiler...

Emre Can serpilmişti. Artık gülücüklere başlamış, son derece sevimli bir şekilde büyüyordu. Hizmetçileri Saliha'yı da getirmişlerdi yanlarında. Çocuğun bakımı için Fransız bir dadı tutmuşlar, onun gözetiminde yetiştiriyorlardı...

Orhan artık konuşacak halde değildi. Hıçkırıkları boğazında düğümleniyor, omuzları sarsılıyordu. Dakikalarca ağladı. Neden sonra artık göz pınarları kurumuş bir şekilde, yüzü gözü darmadağınık ayağa kalktı, bitkin görünüyordu...

Orhan gözlerini kısarak baktı avukata. Buraya ümitsizce koşup gelmişti. Şaşkındı. Neyi nasıl yapacağını bilemiyor, sadece oğlunun o masum yüzü gözlerinin önünden gitmiyordu. Şimdiden korkunç bir özlem başlamıştı yüreğini yakan.

Genç adam dizlerinin çözüldüğünü hissetti. Dünya başına yıkılmıştı sanki. Ne yapacağını bilemedi bir anda. Yıldırım hızıyla geri döndü. Tahsin beyin yazıhanesinden içeri girdiği zaman ter içindeydi. Sekreter kıza adeta bağırdı telaş içinde!

Saliha Emre'yi getirdi yanlarına. Yeni uyanmıştı. Enver bey kucakladı torununu: "Canım oğlum benim, aslanım. Göreceksin, bir elin yağda, bir elin balda olacak. Her şeyim sana feda olsun. Orhan denen adamı da unutacaksın..."

Sarıldı, bağrına bastı, öptü, kokladı yavrusunu. Bulunduğu yer bodruma inen bir sahanlıktı. Orasını münasip görmüştü kayınvalidesi kendisi için. Ama Orhan içinse farketmiyordu. Yer ve şekil önemli değildi...

O gün akşama kadar çalıştı genç adam... Saat sekize doğru artık yorgunluktan kolları tutmuyordu. Atölyeyi kapattı. Hava hafif yağmurluydu. Ceketinin yakasını kaldırarak ağır ağır yürüdü. Artık eve gitmek için acele etmesi gerekmiyordu.

Kimsesizliğin acısını o kadar iyi biliyordu ki... Hayatına yıldırım gibi giren çok sevdiği karısıyla birkaç mutlu gün yaşamıştı o kadar... Ondan sonrası hep acı, hep hüzün, hep mücadeleydi. Hayatını adadığı tek varlık olan oğlundan da ayrılmıştı...

Mürşide hanım gözyaşlarıyla verdi Emre Can'ı. Ağır ağır yürüdü Orhan. Ne kadar geç giderse eve o kadar iyi gibi geliyordu. Eve geldiği zaman saat birdi. Oğlunun mamasını yaptı. Bir yandan da sicim gibi yaşlar süzülüyordu yanaklarından...

Hakim Enver beye döndü: "Siz aklı başında bir adamsınız. Kimseyi verdiği kararlar için cezalandıramazsınız. Kızınız bu gençle evlenmiş. Anladığım kadarıyla mutlu da olmuş. Ama kader onu bu sona getirmiş. Buna yapacak bir şey yok..."

Mahkeme gününe kadar tedirgin, endişe içinde geçirdi günlerini Orhan. Sabahları oğlunu Mürşide hanıma götürüyor, sonra da hem takside, hem de atölyede deli gibi çalışıyordu. Artık okulu bırakmıştı. Neredeyse bir aydır kapısından bile girmemişti...

Oğlunun baş ucunda oturdu sabaha kadar. Gün ışıdığı zaman gözlerinin altı simsiyah olmuş, yüzünde çaresizliğin ve ıstırabın izleri belliydi. Bütün gece düşünmüştü. Duygularının esiri olmamaya özen göstererek bir analiz yapmaya çalışmıştı...

Orhan dünyanın başına yıkıldığını düşündü. Mahkemeye oğlunun hayatını idame ettirebileceğine dair verebileceği hiçbir garantisi yoktu. Onu hayata bağlayan tek varlığı elinden almaya yelteniyorlardı. Bir yardım istercesine baktı avukatın yüzüne...

Avukat, yıllardır Enver beyin vekilliğini yapıyordu. İyice emin olmak için kitaplarını karıştırdı. Örnek teşkil edecek davaları okudu. Her şey lehlerineydi... İşi sağlama bağlamak için birkaç hakim arkadaşını aramayı da ihmal etmedi...

Karısının cıvıl cıvıl konuşmalarını duyuyordu kulağında. Sanki başını çevirse onu görecekmiş gibi hissediyordu. Geceleri yatağına girdiği zaman en kötü anlardı. Soğuktu ve yalnızdı. Evin içindeki ürkütücü sessizlikten tedirgin, uyuyamıyordu...

Avukat yerinden kalktı, saygıyla Olcay hanıma döndü; - Tekrar başınız sağ olsun hanım efendi, çok üzüldük hepimiz. Allah geride kalanlara ömür versin, diyecek bir şey yok bundan sonra.

Ertesi sabah aynada kendisine bakınca korktu. Tıraş oldu. Önceden yaptığı rutin işler şimdi sanki bir angarya gibi geliyordu. Hayatının devam etmesinden üzüntü duyuyor, nasıl nefes alabildiğine, bütün bu işleri nasıl yapabildiğine şaşıyordu...