Seçkin Başkan

On gün son­ra bü­tün iş­lem­ler bit­miş­ti... Akif'in yap­tı­ğı tek­li­fin ar­dın­dan iki gün son­ra avu­ka­tı gel­miş, ge­rek­li ya­sal gi­ri­şim­ler yıl­dı­rım hı­zıy­la ta­mam­lan­mış, ev­lat­lık ver­me pro­se­dü­rü bi­ti­ril­miş ve kü­çük be­bek Yah­ya ve Mü­şer­ref'in nü­fus ka­yıt­la­rı­na ge­çi­ri­le­rek has­ta­ne­den alın­mış­tı.

Mü­şer­ref Ha­nım ve Yah­ya Efen­di, deh­şet­le göz­le­ri­ni aç­mış­lar, kar­şı­la­rın­da do­nuk bir şe­kil­de ko­nu­şan genç ada­mın yü­zü­ne ba­kı­yor­lar­dı. Akif du­dak­la­rı­nı ıs­lat­tı di­liy­le ve de­vam et­ti:

Yah­ya Efen­di sof­ra­dan kalk­tık­tan son­ra ab­des­ti­ni al­dı. Kur'an-ı ke­ri­mi eli­ne alıp oku­ma­ya baş­la­dı Se­vim'in ru­hu için...

Bun­dan son­ra olan­la­rı ha­tır­la­mı­yor­du Akif... Bir an­da et­ra­fı mes­lek­taş­la­rı, has­ta­ne per­so­ne­li ile dol­muş­tu. Her­kes üzün­tü­le­ri­ni söy­lü­yor baş sağ­lı­ğı di­li­yor­du. Bir kâ­bus­tu ya­şa­nan­lar. Ne­den son­ra ya­nı­na yak­la­şan Dok­tor Tan­sel'in se­siy­le ir­kil­di:

Sed­ye­nin ar­dın­dan ko­şar adım­lar­la iler­le­di Akif. Cad­de­nin kar­şı­sın­da­ki tıp mer­ke­zi­ne so­ku­lan Se­vim he­men to­mog­ra­fi­ye alın­mış­tı. Ka­pı­da bek­le­yen Akif'in ya­nı­na yak­la­şan Tah­sin eli­ni onun om­zu­na koy­du:

Akif, hem­şi­re­nin bü­tün ıs­rar­la­rı­na rağ­men mu­aye­ne oda­sı­na gir­mek için çır­pı­nı­yor­du. - Bı­ra­kın be­ni, ka­rı­mın ya­nı­na gi­re­ce­ğim. Ben de ora­da ola­ca­ğım.

Akif, has­ta­ne­nin mer­di­ven­le­ri­ni iki­şer iki­şer çı­ka­rak içe­ri gir­di. Po­lik­li­ni­ğin önün­de uzun bir kuy­ruk var­dı.

Se­vim'in o gün­den be­ri baş ağ­rı­la­rı sık­laş­mış ol­ma­sı­na rağ­men Akif'e söy­le­mi­yor, onu te­dir­gin edip ken­di­si­ne to­mog­ra­fi ko­nu­sun­da ıs­rar­cı ol­ma­sı­nı is­te­mi­yor­du.

Dok­tor Tah­sin Bey sa­mi­mi bir şe­kil­de hoş gel­din de­di Se­vim'e:

Ye­mek­ten son­ra yi­ne ka­rı­sı­nın eli­ni hiç­bir işe sür­dür­me­di Akif. Ona hiz­met eder­ken yor­gun­lu­ğu­nu fa­lan his­set­mi­yor­du.

Do­ğu­ma bir ay ka­dar kı­sa bir sü­re kal­mış­tı... Bu ara­da Se­vim'in ken­di­si­ni ra­hat­sız eden baş ağ­rı­la­rı gün­de­me gel­miş­ti. İlk ön­ce "üşüt­me­dir" de­yip üze­rin­de faz­la dur­ma­mış­lar­dı.

Dok­tor Akif Ün­lü­er hız­lı adım­lar­la has­ta­ne­nin mer­di­ven­le­rin­den ine­rek sağ ta­ra­fa dön­dü. Bü­tün bir gü­nün yor­gun­lu­ğu yü­zün­den oku­nu­yor­du. Göz­le­ri­nin al­tı ha­fif­çe mo­rar­mış, göz ka­pak­la­rı şiş­miş­ti. Has­ta­ne du­va­rı bo­yun­ca iri adım­lar­la yü­rü­dü. Bir an ön­ce evi­ne git­mek is­ti­yor, ılık bir duş alıp kar­nı­nı do­yur­duk­tan son­ra sa­lon­da­ki ka­ne­pe­ye uza­nıp te­le­viz­yon iz­le­me­yi ha­yal edi­yor­du...

Ha­va li­ma­nı ka­la­ba­lık­tı. Ha­zal Dü­ri­ye'nin ve de­de­si­nin ya­nın­da kah­ka­ha­lar atı­yor­du. Şev­val ise onun ba­vul­la­rı­na ba­kı­yor, bir şe­yin ek­sik olup ol­ma­dı­ğı­nı kon­trol edi­yor­du.

Pe­ri­han Ha­nım ay­lar­dır oğ­lu­nun Şev­val'e gö­rüş­tü­ğü­nü bi­li­yor­du. İlk za­man­lar­da çok bü­yük tep­ki­ler gös­ter­me­si­ne rağ­men ar­tık oğ­lu­nun da ken­di­si­ni suç­la­yı­cı çı­kış­la­rı kar­şı­sın­da sin­mek zo­run­da kal­mış­tı.

Şev­val ve Ta­mer bir­kaç de­fa da­ha bir ara­ya gel­miş­ler­di. Bu kar­şı­laş­ma­lar­da Şev­val her za­man­ki gi­bi ken­din­den emin ve ka­rar­lı tu­tu­muy­la Ta­mer'in ken­di­si­ne yak­laş­ma­sı­nı en­gel­le­miş, onun ka­fa­sı­nın için­de­ki dü­şün­ce­le­ri açı­ğa çı­kar­ma­sı­na izin ver­me­miş­ti. Ha­zal im­ti­ha­nı ka­zan­mış­tı. Bir­kaç haf­ta son­ra Pa­ris'e uça­cak­tı. Şev­val kı­zı­nın ha­zır­lık­la­rıy­la meş­gul­dü. O gün işe geç gi­de­cek­ti. Ha­zal ise vi­ze iş­lem­le­ri için er­ken­den çık­mış­tı. Genç ka­dın gi­yin­me­si­ni ye­ni bi­tir­miş­ti ki ka­pı­nın ça­lın­dı­ğı du­yup hız­la o ta­ra­fa yö­nel­di. Ka­pı­yı açın­ca hay­ret­le göz­le­ri­ni aç­tı. Ta­mer du­ru­yor­du kar­şı­sın­da:

Da­ha son­ra­ki gün­ler­de bir­kaç de­fa da­ha gö­rüş­tü Ta­mer kı­zıy­la. Bir­lik­te ga­yet iyi va­kit ge­çi­ri­yor­lar­dı.

Ta­mer o­tel­den ay­rıl­dık­tan son­ra he­men e­ve dön­me­di. U­zun bir sü­re yü­rü­dü. San­ki ha­va­sız kal­mış gi­bi ne­fes al­mak­ta zor­la­nı­yor­du.

Şev­val te­le­fo­nu ka­pat­tık­tan son­ra kol­tu­ğun­da ge­ri­ye doğ­ru yas­lan­dı. Duy­gu­la­rı al­lak bul­lak­tı.

Ha­zal ve Ta­mer za­man iler­le­dik­çe ya­şa­dık­la­rı duy­gu­sal kar­ga­şa­yı bi­raz ol­sun ha­fif­le­te­bil­miş­ler­di.

Ta­mer ka­rar­laş­tı­rı­lan ka­fe­ter­ya­ya bu­luş­ma saa­tin­den bir sa­at ön­ce gel­miş­ti. Hay­dar Bey oğ­lu­nun tek ba­şı­na git­me­si­nin uy­gun ola­ca­ğı­nı dü­şün­müş ve Ta­mer'e şöy­le de­miş­ti: