Seçkin Başkan

Saadet kızının son sözlerinden çok rahatsız olmuştu. Kendini tutamadı ağlamaya başladı. Gülay sevgiyle sarıldı annesine: - Neden ağlıyorsun anam? Neden, değer mi?

Saadet dudaklarını ısırdı. Buraya kadar kaçabilmişti bu sorulardan.

Gülay eve girer girmez seslendi: - Annem! Canım annem, muhteşem kokular bütün apartmanı sarmış, bunlar olsa olsa bizim evden geliyordur demiştim. Doğruymuş. Kurt gibi açım ben...

Telefonun öteki ucundan duyulan sıkıntılı ses Betül'ündü. Babasının bu zamansız telefonlarına her zaman sinirlenirdi. Bu sinirini belli eden bir tarzda konuşuyordu yaşlı adamla:

Kamil Bey yatağının yanı başındaki sandalyede oturan genç adama dikkatle baktı: - Ne demek istiyorsun şimdi sen? Yani iflasımı mı ilan edeyim?

Saadet masanın üzerine yaydığı malzemelerin arasında kaybolmuştu sanki. Yetiştirmesi gereken yemekler vardı. Bir iki saate kadar restoranın görevlisi gelip tepsileri isterdi.

Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesinin kampüs bölgesindeki kafeteryada oturan gençler neşeli bir şekilde sohbet ediyorlardı.

Saadet hastaneden çıkalı on beş gün olmuştu. Her şey son derece normal gidiyordu. Henüz işe başlamamıştı.

Kamil Bey, Feridun'un geldiğini söyleyen sekreterine hemen içeri almasını emretti. Feridun Bey her zamanki aceleci tavrıyla girdi odaya. Elinden hiç düşürmediği mendiliyle alnındaki terleri siliyordu. Kamil Bey bir kahkaha attı:

Saadet gözlerini açar açmaz etrafına bakındı. Bembeyaz bir odadaydı. Yanında iki yatak daha vardı.

Kamil Bey havalanan uçağın arkasından üzüntülü gözlerle baktı gözden kaybolana kadar.

Saadet ağlayarak girdi evden içeriye. Hafize Ana onun gelişini duymuştu.

Saadet elindeki tepsileri tezgahın üzerine bıraktıktan sonra eliyle alnını tuttu. Garip bir şekilde terliyordu.

Feridun Bey, Şanlıdağ İnşaat ve Müteahhitlik şirketinin merdivenlerini hızla çıkarak doğrudan Kamil Beyin odasının bulunduğu kata yöneldi. Sekreter Piraye Hanım onu görünce ayağa kalktı: - Hoş geldiniz avukat bey, beyefendi içeride.

Avukat Feridun Bey alnında biriken terleri mendiliyle silerek, cüssesinden beklenmeyen bir çeviklikle adliyenin merdivenlerini çıktı. Boşanma davasının görüleceği mahkeme salonunun önüne gelince etrafına bakındı. İki sıra ötede oturmakta olan zayıf, son derece narin görünen genç kadını tanıyarak yanına gidip seslendi:

Saadet hüzün dolu bakışlarını halıya dikmişti. Derin derin nefes alıyor, öylece oturuyordu.

Cüneyt uçaktan inince bekleme salonunun camında babasını gördü. Sevindiğini belli eden bir gülümsemeyle koşar adımlarla yaklaştı babasına.

Ersin ve ailesi şaşkın bir vaziyette kalakalmışlardı. Nazan Hanım ileri geri sallanıyor ve durmadan mırıldanıyordu: - Vah zavallı Saadet, vah zavallı talihsiz kız!..

Tülay boğazından fırlayan çığlığı kontrol edebilmek için eliyle ağzını sımsıkı kapatmıştı. Yine de boğuk bir feryat çıkmasını önleyememişti. Gözleri dehşet içinde açılmıştı. - İnanmıyorum, hayır inanmıyorum...

Saadet fırın tepsilerini temizledikten sonra tezgahın üzerine üst üste koydu. Birazdan çocuklar gelip alırdı.