Seçkin Başkan

Emin Bey soluk soluğa girdi içeriye: - Tamam kızım, artık bebekleri alıp gidiyoruz. Haydi bakalım. Sabah erkenden gelmişti kayınpederi. Hastane ile ilgili işlemleri yapmıştı. Taburcu oluyordu Neriman. Birbirinden güzel iki masum bebek yatağın üzerinde yan yana yatıyorlardı. Sevgiyle baktı genç kadın onlara. Sonra hemşirenin yardımıyla kucakladı bir tanesini. Diğerini de Emin Bey aldı kollarına. Ağır ağır yürüdüler. Bir yandan da konuşuyordu yaşlı adam:

Neriman kapının açılıp iki hastabakıcının kucağında odasına getirilen kızlarını gördüğü zaman biraz önce yaşadığı bütün olumsuz duygular o anda silinip yerini hiç tarif edemediği ve hayatının sonuna kadar da tarif edemeyeceği duygular aldı. İçi sanki bahar gelmiş gibi açılmıştı.

Uğur havalimanına gitmeden önce bir restoranda yemek yedi. Hesap almak için gelen garsona gülümsedi: - Telefonunuzu kullanabilir miyim? Garson kibar bir şekilde:

Leman Hanım başına bir tülbent bağlamış, ileri geri sallanıyor bir yandan da dövünüyordu: - Gitti yavrum, kaçtı gitti elimden, ah nerelerdesin Uğur'um? Neden yaptın bunu annene? Nereye gittin be oğlum? Neden ben yavrularımı tutamadım yanımda, ne yaptım Allah'ım?

Neriman yorgun vücudunu hafifçe kımıldatmaya çalıştı. Gözleri başucunda duran demir askılıktaki serum torbasından akan damlalara takıldı bir an. Hortumu takip etti bakışlarıyla. Elinin tam üzerinden veriliyordu serum. Ne olup bittiğinin farkında değildi hâlâ. Hatırladığı tek şey güler yüzlü bir hemşirenin saçlarını okşayarak söylediği "Tebrik ederim, son derece sağlıklı, güzel mi güzel iki kızın oldu" sözleriydi.

Uğur taksinin parasını verdikten sonra bir gün önce geldiği otelin kapısından girdi. Resepsiyondaki adama gülümsedi, cebinden cüzdanını çıkarttı:

Leman Hanım afallamıştı. Boş bakışlarını kocasına dikmiş, ne olup bittiğini kavrayamamanın karışıklığını yaşıyordu. Kekeledi, kelimeleri toparlamakta güçlük çekiyordu:

Doğuma bir hafta kalmıştı. Neriman artık iyice ağırlaşmış, yürürken bile zorluk çekmeye başlamıştı. Yerinden zor kalkıyor, bacaklarının ağrısından bütün gün inliyordu. Bu haline rağmen yine de Leman Hanımın suratını çekmemek için iş yapmaya çalışıyor, tatsızlık çıkmaması için çabalıyordu. Uğur ise haftanın beş gününü dışarıda geçirmeye başlamıştı. Emin Bey oğlunun durumunu doğal karşılıyordu.

Uğur dükkandan ayrıldıktan sonra bir süre cadde boyunca yürüdü. Babası oğlunun durgun, düşünceli halinin nedenini gün boyunca birkaç kez sormuş ama bir türlü tatmin edici bir cevap alamamıştı.

Neriman hafifçe öne doğru eğilip fısıldayarak sordu: - Bana kızgın mısın? Uğur yan gözle karısına baktı ve cevap vermedi. İçinden konuşmak dahi gelmiyordu. Az önce almışlardı haberi. Kontrol için gittikleri doktor genç çifte ikiz bebekleri olacağı haberini vermişti.

Uğur o günden sonra durgunlaşmış, eski neşeli ve ilgili halinden eser kalmamıştı. Babasıyla dükkâna gitmeye, bütün bir günü dükkânda müşteri bekleyerek geçirmekten bunalmış bir vaziyette sıkıntı içinde geçirmeye başlamıştı. Akşam eve geldiği zaman yemeğini yedikten sonra çok fazla bir şey konuşmadan yatıyor, uyuyordu. Neriman kocasındaki bu ani değişikliğin sebebini doğacak çocuğuna bağlıyor, bu yüzden de kendisini suçlu hissediyordu. Karabasanlar yeniden gelmişlerdi. Neler olup bittiğini sormaya çekiniyor, alacağı cevaplardan korkuyordu. Leman Hanım ise Neriman'a karşı daha da sertleşmişti. Âdeta onu suçlar gibi davranıyordu.

Emin Bey bir torun sahibi olacağını öğrenince kendisinden beklenmeyen bir haykırışla bağırdı: - Dede oluyorum ha? Ne güzel bir haber bu, başka ne isterdim ki hayattan? Neriman'a döndü:

Hastanenin insana soğuk ve ürpertici gelen koridorlarında aşağı yukarı dolanıp duruyordu Uğur. Duygularını tahlil edebilmekten uzaktı o anda. Neriman'a karşı neler hissettiğini tam olarak kendisi de bilemiyordu ama genç kadının yanında rahat olduğunu biliyordu. Onunla olmaktan keyif alıyordu.

Bu konuşmanın ardından Leman Hanım içten içe düşman kesilmişti Neriman'a... O günden sonra mecbur kalmadıkça hiç konuşmadı geliniyle. Ama Neriman aldırmıyordu onun tavırlarına. O kocasıyla mutluydu.

Neriman bundan sonraki günlerde sanki bir rüyada yaşıyor gibiydi. Uğur kendisine çok iyi davranıyor, ilgileniyordu. Tek sıkıntısı oğlunun gelinine gösterdiği alakayı kıskanan Leman Hanımdı. Leman Hanım fırsat buldukça Neriman'ı eleştiriyor, laf sokuşturuyordu.

Sahil boyunca gezdiler karı koca... Çanakkale'nin çarşısına kadar yürüdüler. Burada caddenin iki tarafı mağazalarla doluydu. Uğur ona döndü: - Sana bir şeyler alalım... Giyecek falan. Neriman utandı:

Sabah Emin Bey giyinip salona geldiği zaman Leman Hanım sabahlığı üzerinde kahvaltı sofrasında oturuyordu: - Kaçta geldi bu herif gece?

Uğur gelen mezelerden bir iki lokma attı ağzına ve devam etti: - Şimdi etrafımda dolaşan sevmediğim, istemediğim bir kadın var. Bu arada Mualla evlendiğimi öğrendi. Kıyamet koptu tabii. Bana etmediği hakaret kalmadı. Bir daha beni görmek istemediğini söyleyip telefonu kapattı yüzüme. Şimdi de arıyorum ama cevap vermiyor. Bunalıyorum Erol!

Uğur, bilardo salonundan dışarı çıkar çıkmaz derin bir nefes aldı. Sabah kahvaltıdan sonra buraya gelmiş, bütün günü bilardo oynayarak geçirmişti. İçindeki sıkıntıyı biraz olsun hafifletmek istiyor ama bir türlü başaramıyordu. Aklı İstanbul'daydı. İstanbul'daki bayan arkadaşıyla, arkadaşlarıyla eğlenmeye gittiği bir gece tanışmıştı.

Leman Hanım kahvesinden bir yudum aldıktan sonra dik dik baktı kapının kenarında bir suçlu gibi duran Neriman'a. Gözlerini kıstı: