Seçkin Başkan

Neriman komşu kızı Ünsal'ın çığlıklarıyla irkildi: - Geldiler, geldiler Neriman Abla, bak damat!.. Neriman bir ürperti hissetti bütün vücudunda. Başını çevirip perdenin ardına baksa, hayatının sonuna kadar birlikte olacağı adamı görecekti. Nefesini tutmuştu o anda. Ünsal dışarıda gördüklerini anlatıyordu: - Oy, ne kadar uzun boylu, annesine benziyor bu adam. Çok şık giyinmiş, yakışıklı çocuk be Neriman Abla. İnanmazsan gel de bak!

Kına zamanı geldiği zaman bütün köy halkı merak içinde damadı bekliyordu. Daha hiç kimse, hatta Mehmet Ali ve Halime bile görmemişlerdi damatları olacak delikanlıyı. Çünkü Uğur, anne ve babasının kendisi hakkında aldıkları bu karara itiraz etmiş, evde oldukça yoğun tatsızlıklar yaşanmıştı. Sonunda Emin Bey karısını göz ardı ederek otoritesini ortaya koymuş, son sözünü kendisinden görmeye alışık olunmayan bir üslupla söylemişti. Uğur'u beş parasız bırakmakla ve evden atmakla tehdit etmişti...

Nusralan köyünde büyük bir hazırlık vardı. Köyün neredeyse bütün kadınları Halimelerin evinin önünde toplanmış, bahçeyi, evin avlusunu doldurmuştu. Bahçenin bir köşesinde dört kişilik bir grup sarma sarıyor, diğer taraftaki taş fırının başında oturan iki kadın ise çerez lokması pişiriyorlardı. İçeride hamurlar yoğruluyor, bir telaştır gidiyordu.

Bütün komşular camlara dizilmişler, Neriman'ın gelin gideceği aileyi perde arkalarından izlemişlerdi... Herkes heyecanlı ve telaşlıydı. Bir tek Neriman bütün duygularını yüreğine gömmüştü. Bir robot gibi davranıyordu. Hayatının bundan sonrasını geçireceği adamın yüzünü bile görmemişti. Neye benzediğini, nasıl bir insan olduğunu bilmiyordu. Bir ay sonrasında düğün yapılmak şartıyla anlaşmışlardı iki aile. Bir hafta içinde nişan yüzükleri takılacak, ardından da eksik gedik ne varsa tamamlanıp düğün yapılacaktı...

Neriman o gece hiç uyumadı. Korku, tedirginlik ve sıkıntı içinde kâbuslarla dolu bir gece geçirdi. Sabah daha gün ışımadan yatağından kalktığı zaman yüzü sapsarı olmuş, gözlerinin altı halka halka morarmıştı. Hemen çayı koydu. Bu gün temizlik yapılacaktı. Annesi hemen havaya girmişti. Bütün gece evlenmek istemediğini annesine nasıl söyleyeceğini düşünmüştü.

Kazım'ı yolladıktan sonra sevinçli bir tavırla dükkânını kapadı. Daha akşam bile olmamıştı ama bu haberi karısına vermek için acele ediyordu. Emin Bey orta boylu, şişman sayılabilecek bir adamdı. Birbirine çok yakınmış gibi duran gözleri kahverengi ve küçüktü. Yüzü her daim kırmızıydı. Birkaç sene önce tansiyon problemi yaşamaya başlamıştı. Bunun nedeninin çok yemek olduğunu doktorlar defalarca söylemişlerdi ama işine gelmiyordu anlamak. Evden içeriye girdiği zaman karısının salonda televizyon seyrettiğini gördü.

Emin Bey babadan kalma manifaturacı dükkânının kapısının önündeki tabureye oturmuş, çay içiyordu. Ailesi Çanakkale'ye seneler evvel Yozgat'tan gelmişti.

Neriman Hemen odanın ortasına sofrayı getirdi. Bir bakır kabın içinde yoğurt ve bez torbanın içindeki ekmeği de koydu sofraya. Ekmeklerini kendileri yapıyorlardı. Bahçedeki taş fırında iki günde bir pişirirdi Halime evin ekmeklerini. Mehmet Ali bağdaş kurup oturdu. Yan gözle kızını süzüyordu. Neriman hiç kafasını kaldırmadan hazırladı sofrayı. Sarma tenceresini getiren Halime de oturdu kocasının yanına. Mehmet Ali tabağını uzattı: - Koy bakalım kız!

Mehmet Ali kahvecinin getirdiği fincana yan gözle bakıp gömleğinin cebinden sigara paketini çıkardı, dibine iki defa vurarak karşısında oturan kara kaşlı adama doğru uzattı: - Buyur bakalım Kazım Efendi, yak bir tane kahvenin yanında...

Neriman annesinin ikinci bir defa söylemesine fırsat bırakmadan hemen bahçeye çıkıp süpürgeyi eline aldı. Sabah erkenden uyandırıldığı için hâlâ ayılamamıştı.

Oğuz'un geldiğini gören Betül ayakta durmakta zorluk çekiyordu. Delikanlı koşar adımlarla yürüyordu. Pencereden gördüğü kadarıyla telaşlı bir hali vardı. Gözlerini kapattı ve mırıldandı kendi kendine: - Bitti , her şey bitti, her şeyi anlattı... Haydi Betül Karahan, ver bakalım hesabını şimdi...

Oğuz kapıdan çıkarken annesinin yanağına bir öpücük kondurdu. Betül dudaklarını ısırarak baktı oğlunun yüzüne. Onu son defa kendisine bu kadar yakın görüyor olabilirdi. Oğuz, Murat'la görüşmeye gidiyordu. Israrla konuşmak için aramıştı Murat delikanlıyı. Betül yapabilecek hiçbir şey olmadığını düşünüyor ve kahroluyordu. Kimseyle paylaşamamıştı olanları. Oğuz kapıyı kapattıktan sonra gözlerini kapattı. Sicim gibi yaşlar dökülüyordu yanaklarına:

Murat gözlerini kapattı ve fısıldadı: - Allah'ım bana yardım et! Kapı açıldı, Betül içeriye girip odanın ortasına kadar yürüdü. Dikkatle Murat'ın yüzüne bakıyordu. Sanki yılların onda yaptığı değişiklikleri inceliyor gibiydi. Murat hafifçe gülümsedi:

Sabah Doğan Bey ve Oğuz'u gönderdikten sonra hızla giyindi Betül. Murat'ın oğlu ve kocasıyla yediği akşam yemeğinin üzerinden iki gün geçmişti. Bu iki gün zarfında Oğuz hemen hemen günde birkaç defa Murat'ın kendisini aradığından bahsetmişti. Hele dün gece bardağı taşıran son damlayı duyan Betül kararını verdi.

Betül, Oğuz ve kocası Doğan Bey eve dönene kadar uyumamıştı. Biraz televizyon seyretmeye çalışmış, biraz kitap okumuş, kahve sigara içmişti. Nihayet arabanın sesini duyunca yüreği ağzında, kalkıp kapıyı açmıştı. Doğan Bey gülerek girdi içeriye: - Sen daha yatmadın mı hayatım, nasılsın?

Bekir bu sözler üzerine hiçbir şey söylemedi. Bir süre düşündü. Murat kendi kendine konuşuyor gibiydi: - Benim oğlum, bunca sene hasret kaldığım uğruna hayatımı vermeye hazır olduğum bu dünyadaki tek varlığım, kanım, canım... Bunun acısını çıkartacağım Betül'den. Yaşadıklarımın hesabını verecek. Evladına hasret olmak ne demekmiş öğrenecek...

Yıllardır yaşadığı arayışların hiç ummadığı bir anda neticelenmesi Murat'ı şaşkına çevirmişti. İçi içine sığmıyor, ne olup bittiğini mantıklı düşünemiyordu. Oğuz'un kendi oğlu olduğundan yüzde yüz emindi. Bundan sonra nasıl davranması gerektiği hakkında hiçbir şey düşünemiyordu.

Murat o anda boğuluyordu az kalsın. Elindeki bardağı masaya nasıl bıraktığını bilemedi. Gözleri kısıldı, küçüldü. Yüzünün rengi değişmişti bir anda. Alnında boncuk boncuk terler birikti birden. Hayretle baktı Doğan Beyin yüzüne: - Şükrü Karahan mı?

Oğuz durmadan kapıya bakıyordu. Babasıyla birlikte Mavişehir'de sahildeki restoranlardan birinde karşı karşıya oturmuşlardı.

Doğan Bey, Oğuz'un yüzüne baktı: - Murat Bey geldiği zaman bana haber ver, olmazsa ikimiz onu alır dışarıda yemeğe götürürüz. Annenin biraz sinirleri bozuk sanıyorum.