Seçkin Başkan

Muhteşem bir beyazlık sanki sonsuza kadar uzanıyormuş hissini veriyordu insana. İki genç hayatlarının belki de en mutlu saatlerini yaşıyorlardı. Göz göze geldikleri zaman yüreklerindeki heyecan yüzlerine vuruyordu...

Cemile Hanım sarsılmıştı. Yıllardır içinde sakladığı ıstıraplarını ilk defa paylaşıyordu bir başkasıyla. Başından geçenleri anlatmak, her şeyi yeniden yaşamasına sebep olmuştu. Dudakları titremeye başlamıştı...

"Beni, kolumdan tuttuğu gibi arabadan çıkardı. Yolun ortasında kalakalmıştım. Bebeğim arabanın içindeydi. O ise beni indirdiği arabaya binerek kapıyı kapattı ve süratle hareket etti. Bebeğimi götürüyordu!.."

"Arkadaşlığımız öylesine ilerledi ki birbirimizi görmeden yapamaz olduk. Beni çok sevdiğini, benimle evlenmek istediğini söyleyip duruyordu. İyi bir insana benziyordu. Şefkatli, sevecen, saygılıydı..."

Münevver Hanım iki bardak çayı dikkatle getirdi. Tekerlekli sandalyenin açılır kapanır tablasını indirdi. Hasta kadının çayını oraya yerleştirdi. Cemile Hanım minnettar gözlerle izliyordu bu iyi kalpli komşusunu...

Zeynep, bütün kalbiyle inanıyordu genç adama. İçinde ona karşı beslediği duyguların derinleşmeye başladığını hissediyor, yaşamasını gerektiren her şeyin ona doğru karşı konulmaz bir şekilde aktığını fark ediyordu...

Ozan bütün gece mutluluktan uyuyamamıştı. Sabaha karşı gün henüz ağarmak üzereyken kalktı. Arkadaşını uyandırmamaya özen göstererek giyindi ve odadan çıktı. Otel personeli güne hazırlanmaya başlamışlardı...

Geldiği gibi ağır adımlarla döndü evine Münevver hanım... Oturma odasında divanın üzerinde yaptı kahvaltısını. Ozan'ın yokluğu belli oluyordu. Bir garip sessizdi ev. Kahvaltıdan sonra bulaşıklarını yıkadı ve çıktı evden...

Kerim Bey, arkasına yaslandı. Selim'i düşünmeye başladı. En küçükleri olan erkek kardeşi Selim'i... Kim bilir neredeydi?.. Yaklaşık yirmi senedir hiçbir haber yoktu. Hiç görüşmemişler, konuşmamışlardı. Bir gün çekip gitmişti genç adam...

Zeynep kahve fincanının sapıyla oynuyordu Ozan'ı dinlerken. Onun sustuğunu fark edince yavaşça başını kaldırıp genç adamın yüzüne baktı. Onun gözlerindeki heyecanı, telaşı görünce gülümsemekten kendini alamadı...

Ozan destek almıştı arkadaşının sözlerinden... On dakika sonra Zeynep lobiye geldi. Ozan dip masalardan birine oturmuş sigara içiyordu. Zeynep'i görünce ayağa kalktı, gülümseyerek sandalyesini çekti...

Ozan her zaman olduğu gibi sessizdi. Yapılan esprilere gülüyor, efendi, nazik tavırlarıyla ortama uyum sağlıyordu. Bütün ilgisi bariz bir şekilde Zeynep'in üzerindeydi. Zeynep ise hayatından memnundu...

Kahkahalar birbiri ardına patlıyordu. Otele girdiler. Rezervasyonlar yapılmıştı. Genç kızlar birlikte kalacaklardı. Erkekleri de kendi hemcinsleriyle odalara dağıtmışlardı. Herkes odasını öğrenip anahtarını aldı...

Cemile Hanım konuşurken hızla nefes alıp veriyor sanki sözcükleri ağzından çıkartırken acı çekiyordu: "Benim de bir evladım var" dedi. Münevver Hanım sanki bir tokat yemiş gibiydi. Ne diyeceğini bilemedi!

Münevver Hanım şaşırmıştı, Asiye Hanımın sözlerine! Duymuş olmasından korkarak Cemile Hanıma baktı, zavallı kadın yalvaran bakışlarla dinliyordu bakıcısının sözlerini. İnleyerek konuşmaya çalıştı...

Zeynep fark ettirmeden çevresine bakındı. Ozan'ı arıyordu gözleri. Ama genç adam henüz ortalarda yoktu. Birkaç arkadaşıyla sohbet etmeye başladı. Zaman ilerledikçe gençler yavaş yavaş toplanmaya başlamışlardı...

Hayatında ilk defa yanında ailesinden kimse olmadan bir geziye gidecekti Zeynep. Ama onu daha da heyecanlandıran başka bir olay ise bu geziye Ozan'ın da geleceğini öğrenmiş olmasıydı. Bu gence karşı farklı duyguları vardı...

Sekreter kız ise hâlâ düşünüyordu. Avukatın yanında çalışmaya başladığından beri tanıyordu Kerim Beyi. Birkaç kere yazıhaneye gelmişti. Ürkütücü bir insandı. Hiç gülmüyor, çok az konuşuyordu...

Avukat ceketini ilikleyerek girdi odaya. Küçük bir odaydı burası. Pencere kenarındaki çiçekler odaya sıcak bir hava veriyordu. Yerde eski bir halı vardı. Çiçeklerin önünde, tekerlekli sandalyede oturan bembeyaz saçlı, dalgın bir kadın vardı.

Ozan'ın dudaklarında mutlu bir tebessüm vardı... Gözlerinin önünde Zeynep'in hayali gülümsüyordu ona. Belki bu gezide ona duygularını açabilme fırsatını bulacaktı. Daha fazla bu beğeniyi saklamak istemiyordu.