Seçkin Başkan

Aliye donmuş kalmıştı! Rengi bembeyaz olmuş iri mavi gözlerini deli gibi açmış, duyduklarının doğru olup olmadığını anlamaya çalışarak babasına bakıyordu. Davut başka bir şey söylemeden çıktı dışarı. İki oğlu da peşinden yürüdüler...

O gece hiç uyumadı Zübeyde. Davut Ağa ve Hasan'la hiç konuşmamıştı. Gece herkes yatana kadar bahçede oturmuştu. Yıldızlı gökyüzüne gözlerini dikmiş, çaresizlik içinde dua edip bir çıkar yol aramıştı. Kıyamıyordu kızına zavallı kadın...

Aliye kız, eli ayağına dolanarak yer sofrasını kucakladı. Zorlukla taşıyordu yuvarlak yer sofrasını. Ortaya koydu. Üzerinin örtüsünü örttü, sonra da kendisinden büyük siniyi kavrayıp yerleştirdi sofranın üzerine...

Aliye babasının hiddetini görünce mutfağa geri çekildi. Her tarafı titriyordu. Davut Ağanın anlaşılmaz haykırışları duyuluyordu odadan. Arkasında bir tıkırtı duyup hızla döndü. Hüseyin ağabeyi gelmiş, kapının pervazına dayanmış kendisini izliyordu...

Yüreğinin bir el tarafından sıkıldığını hissetti kadın. Hızla içeri girdi. Oturma odasının kapısını açtı. Davut, oğlu Hasan'la karşılıklı bağdaş kurmuş oturuyordu sedirde. Zübeyde'nin gözlerinden hiddet fışkırıyordu adeta!..

Kapıdan içeri girer girmez Aliye'yi aradı Davut'un gözleri... Kızının annesinin arkasında durduğunu görünce yüreğinde hafif bir sızı duydu. Gözlerini kapattı. Kaşlarını çattı: "Zübeyde, içeride konuşalım biraz" dedi...

Davut küçük oğlunun gerçeği yüzüne haykırmasından çok rahatsız olmuştu. Hırsla ayağa fırladı: "Ne biçim konuşuyorsun sen? Töremiz, geleneğimiz bu bizim!.." Hüseyin sesini çıkartmadı. Arkasını dönüp köyün içine doğru yürüdü...

Bir saate yakın konuşuyorlardı Ali Rıza ile Davut. Sonunda anlaşmaya varmış görünüyorlardı. Başlık miktarında sıkı bir pazarlık yapmışlardı. Davut, Ali Rıza'nın kabul ettiği rakamdan memnundu...

İkindiden sonra Davut'un üzerine bir rehavet çökmüştü. Dükkanın kapısının önüne koyduğu taburede uyuklamaya başlamıştı. Bütün gün keyifli bir şekilde dönüp durmuştu dükkanın içinde. Hasan ise bu duruma için için alınıyordu...

Davut oğlunun bu kadar üzülmesine dayanamıyordu. Dişlerinin arasından anlaşılmaz bir şeyler mırıldanarak kalktı yerinden. Köy meydanına doğru yürüdü. Kafası bir şeye takılmıştı. Halil'in söylediği bir laf aklını kurcalıyordu!..

Aliye fırladı mutfağa ve hemen ocağa koydu çaydanlığı. İçin için gülüyordu. Daha önceden duymuştu Elif'e görücü geleceğini. Bardakları hazırladı ve çaydanlığı bir havluya sararak odaya götürdü. Davut dünürü olacak adama veryansın ediyordu...

Kıkırdayarak koşmaya başladı Elif... Hasan sevgiyle baktı onun ardından. Bir sigara daha çıkardı cebinden. Babasına haber vermeden ayrılmıştı dükkandan. Hızlı adımlarla köye doğru yürümeye başladı...

Hasan dükkana geri girdi... Elif'le iki yıldan beri konuşuyordu delikanlı. Köyün en güzel kızlarından biriydi Elif. Birlikte büyümüşler, gençlik ateşi yüreklerinde yanmaya başladığı zaman da iki genç birbirlerine gönül düşürmüşlerdi...

Hasan el bebek, gül bebek büyümüştü. Hemen bir sene sonra doğan kardeşi Hüseyin de Davut için ayrı bir gurur kaynağı olmuştu. Ardarda iki erkek sahibi olmanın böbürlenmesini hep yaşamıştı...

Zübeyde Hanım kızına kıyamıyor, onun bir iki dakika daha fazla uyuyabilmesi için kendisi koşturup duruyordu... Davut'un öksürüğünü duyunca telaşla oturma odasına girdi. Yer yatağında mışıl mışıl uyuyan kızının omzuna dokundu...

Sessiz bir kadındı Zübeyde... Kocasının sert tutumu karşısında her zaman pasif kalmış, kendini çocuklarına, evine ve eşine adamış bir Anadolu kadınıydı. İki oğlu da babalarına benziyordu. Onun gibi sert ve otoriter yapılı gençlerdi...

"Ziyaretçileriniz var, Sena hanım" anonsuyla birlikte lobiye çıktı Sena. Yasemin'i saçlarından tanıdı. Yüreği kuş gibi çırpınıyordu. Koşarak gitti genç kızın yanına. Kızının yanında Sinan'ı da görünce düşecek gibi hissetti kendisini...

Genç kız yol boyunca yaşadığı kargaşanın etkisiyle şaşkındı. Karaburun'a gelip otobüsten inince dalgın adımlarla lokantaya doğru ilerledi. O anda bir kadının köşe başında bir taksiden kendisini izlemekte olduğunu gördü...

Kantinde dip masalardan birine oturmuş, birer bardak da çay almışlardı iki genç. Sinan heyecanla soluyordu. Yasemin onun gözlerinin içine bakınca genç adamı ne kadar özlemiş olduğunu fark etti...

Şeref, şaşkın, kararsız, öfkeli bakışlarını Sena'ya dikmiş öylece bakıyordu. Sena derin bir nefes aldı: "Konuşmayacak mısın benimle?" diye sordu. Şeref ise küs bir çocuk gibi cevap verdi: "Konuşacak hiçbir şeyimiz yok ki seninle!"