Selin Dilmen

Ölenlerin durumunu anlatmak amacıyla kullanılan bir ifade biçimi var dilimizde; hayatını kaybetmek! Çok düşünmüşümdür bunun üzerinde. Bir şeyi kaybetmek hafif sarsak bir tutum. Dalgın, dağınık, dikkatsiz davranışların getireceği bir sonuç. Gaflet anının başrolü oynayacağı bir yitiriş...

Tartışmalara bayılan milletim, bu konuda artık hiç sınır tanımıyor. Mübarek Ramazan ayında bir nebze olsun huzur buluruz diye düşünmüştüm ama yanılmışım.

Bir başyapıt. Nicole Kidman benim en beğendiğim aktrislerden birisi değildir. Daha doğrusu güzelliği konusunda eleştirim olmamasına rağmen oyunculuğunu ciddiye aldığım söylenemez. Söylenemezdi.

Bazılarının hava tahmini takip etmek gibi bir huyu vardır. Sanki ertesi gün havanın nasıl olacağını bilirlerse daha rahat uyuyacaklarmış gibi illa ki haberlerin bitmesini beklerler ve hava durumunu izlerler. Hem sadece kendi yaşadıkları bölgeyle de yetinmezler. Onları hiç alakadar etmeyen dünyanın öbür ucundaki yerlere de bulaşırlar.

Bir zamanlar gazino kültürü diye bir şey vardı biliyorsunuz. Büyük salonlara yerleştirilmiş masalar ve kalabalık personel eşliğinde gelen müşteriler el üstünde tutulurdu.

Genç bir kadın, canı sıkkın bir şekilde sıradan bir cafeye giriyor. Gözüne çarpan ilk masaya ilişiyor. Yanındaki para sayılı olduğundan utana sıkıla bir fincan kahve ısmarlıyor garsona. Kafasında bin tane düşünce var besbelli.

Hani bazen insanın dilinin ucuna bir söz gelir de söyleyinceye kadar unutur ya, işte yazarken de bana bu olur. Kafamda yazacağım konuyu belirlerim, masaya oturduğumda uçar gider. Neydi diye çırpınsam da fark etmez.

Hafif sarı, hafif serin bir sonbahar gününde, Sultanların şehri İstanbul'da ne yapılır? Bu iyi bir soru.

"Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın. Nereden çıktın bu vakitte dememeli gece yarısı telaşla yataktan fırladığında. Gözünün dilini bilmeli. Dinlemeli sormadan, söylemeden anlamalı.

Bilgisayarın, çalışır vaziyette bırakıldığı fakat bir müddet kullanılmadığı zaman çıkarttığı bir ses var. Vınlamayla söylenme arası bir şey. Sanki 'Madem yazmayacaktın bari beni kapatsaydın' der gibi. İnsanın içinde vicdan azabı oluyor bu ses.

Bridget Jones. Milyonlarca kadından bir tanesi. Hiç evlenmemiş, kariyer peşinde koşmuş. Sonunda otuz yaşını geçmiş bir vaziyette, küçücük bir apartman dairesinde kendisini yapayalnız bulmuş.

Kaç zamandır canınızı boşuna sıktığınızı anladınız herhalde artık. Sağlık Bakanı sayın Osman Durmuş yeni beyanıyla hepinizin yüreğine su serpti işte. Beslenme konusunda mesleğinden ötürü bilgi sahibi olan sayın Bakan böylece bir çok soru işaretini de çöpe atmış oldu. Ne diyor sayın Bakan?

'Az sonra Fergal, Timasios basamaklarındaydı. Burası Haliç'in ağzına çok yakın bir yerdi ve Kalkedon'a (Üsküdar) buradan bir kayık bulmak son derecede kolaydı. Ama şaşırtıcı bir şekilde ortada tek bir kayık bile yoktu. Liman neredeyse hareketsizdi ve Boğaz'da bile tekne görünmüyordu.'

Herkes birbirine 'Şimdi ne olacak?' diye soruyor. Dost davetlerinde, beklenmedik karşılaşmalarda, televizyon programlarında; kısacası her yerde ve her zaman sorulan soru bu.

Bazen beklenmedik bir şeyler yapmak güzeldir. Her sabah güne aynı saatte başlamak ve farkında olmadan aynı işleri aynı sırayla yapmak hepimizin düştüğü bir tuzak.

İşlemesi en zor cinayet, insanın kendi içindeki iyiliği öldürmesi. Bunu biliyorum çünkü yaşayarak öğrendim.

Şehri griye boyayan fırça, parkımın yine yalnız bana kalmasını sağladı. Yazın yeşiline aşık olanlar çoktan evlerine kapandılar, panjurları indirdiler. Sarıyı, terkedilmişliği, dökülen yaprakları seven benim gibiler ise şimdi daha mutlular.

'Neden hâlâ yazını yazmıyorsun?' diye soran kızıma bakmakla yetiniyorum bir kaç saattir. Bunu o kadar sordu ve o kadar çok cevapsız kaldı ki sonunda sıkılıp omuz silkti ve "Patronun sana kızınca ben karışmam ama" diye orta şiddette bir tehdit savurup oyuncaklarının yanına gitti. Annesinin, görevlerini yerine getirmekte adeta saplantılı olduğunu bilen bir çocuk. Bilgisi zaman içinde alışkanlığa dönüşmüş olduğundan şaşırıyor şimdi.

Sahipsiz kalmak buymuş meğer. Hiç gidip yüzünü görmeseniz de, hiç dizinin dibinde oturup dinlemeseniz de, oralarda, yakınlarda bir yerlerde olduğunu bildiğiniz bir büyüğün nefes alıp verişini hissetmek büyük nimetmiş.

Geçen gün toplamaktan bahsetmiştik. Çok basit gibi görünen bu konu aslında alabildiğine derin bir mesele. Her gün yaşadığımız ortamların detaylarını pek fark edemeyiz. Yıllardır içinde yaşadığımız bir evi görmekten çok biliriz artık. Masa nasıl olsa olması gerektiği yerdedir diye düşünürüz bilinçaltında. Masa hakikaten de oradadır. Ama acaba daha ne kadar orada olması gerekir?