Selin Dilmen

Dibe vuran, aldığı hızla yukarı doğru zıplarmış. Bu teselliyle uzun müddettir bekliyoruz. Bakalım ne zaman yukarı doğru ivme alacağız? Doğrusu hem birey hem de toplum bazında fazla dayanacak gücümüz kalmadı.

Yine sesim kısıldı. Haklılığımı kanıtlayayım derken kaybettiğim yıllara ilaveten bir de sesimden oldum. Gerçi benimle birlikte yaşayan insanlar konuşamama durumumdan hiç şikayetçi değiller. Şikayetçi olan benim. Konuşsam da beni dinlemediklerini hâlâ kabul edemediğimden olsa gerek inadımı sürdürüyorum.

Şehri temiz serinliğiyle ıslatan yağmura bir kez daha minnettarım. İnsan kendisini yeniden doğmuş gibi hissediyor. Sabahları kalkıp toprağın yenilenmiş mutlu kokusunu içime çektiğimde 'tamam' diyorum, 'hâlâ umut edilecek bir şeyler var.' Elimin yazası geliyor o zaman.

Puslu bir Pazar sabahı bir köşe yazarı düşünün. Gazetenin yazısını gönderip hastaneye gidecek olsun. Bir haftadır yaşamla ölüm arasında gidip gelen hastanın yüz ifadelerini seyrederken düşünmekte olduklarının ağırlığı altında ezilmiş halini getirin gözünüzün önüne.

Okulların açılmasına çok az zaman kaldığının farkındasınızdır herhalde. Eskiden öğrenci psikolojisiyle değerlendirirdim okula dönüşü. Şimdi ise velilerin ne hissettiklerini öğrenmekle meşgulüm.

Beni Lüsiyen hanım yaktı. Hani şu, Abdülhak Hamit'in iki kere evlendiği güzeller güzeli eşi. Yazılarımı sürekli okuyanlar hatırlayacaklardır, son günlerde aklımı Lüsiyen hanımın eşine yazdığı mektuplara taktım.

Normal, bana tuhaf gelirmiş de ben bilmezmişim. Bu, miyop olup uzağı göremeyen ama göremediğini bilmeyenlerin durumuna benziyor. Ne zaman ki gözlük alıp dünyayı net görürler, o zaman farkına varırlar kaçırdıklarının.

Ruhuma umutsuzluk aşılanalı kaç yıl oldu, hatırlamıyorum. Şu kadarını biliyorum ki çok çok uzun zaman geçti kırılışımın üzerinden.

Saat sabaha karşı dört buçuk suları. Kadın sokakta yürüyor tek başına. Elinde taşıyor ayakkabılarını. Yere basmakta olduğunun farkında değil gibi.

Uzaylılar... Herkesin zaman zaman üzerinde düşündüğü; bazen komik, bazen ürkütücü o bildik konu.

Köşeler, yazanların babalarının malı mı değil mi; son günlerin moda sorusu bu. İlk tepkim, bunun hiç sorulmaması gereken bir soru olduğu yönünde.

Tahammül etmek büyük erdem. Size de oluyor mu bilmem, bazen benim insanlara ve olaylara sabır göstermem adeta imkansızlaşıyor. Her şeyi bırakıp gidesim geliyor. Ardımda ne varsa unutup yeni bir yerde yeni bir hayat kurmak istiyorum. Ama bu kolay değil.

Yazmak hakkında düşünüyorum bugün. Bazı yazarlar var hayran olduğum. Onlar gibi yazamam ancak kendim gibi yazabilirim, biliyorum. Sorun şu ki, fazla gelişmiş bir otokontrolüm var. Halbuki kalem özgür olmak istiyor. En mahrem konularda bile dilediğince dans etmenin peşinde kağıdın üzerinde.

İçimi topluyorum bugünlerde. Kendime geliyorum. Beni durmadan derinliklerine çeken ve orada boğmaya çalışan girdaptan çıktım, kenarda dinleniyorum.

Tarihte yaşanmış büyük aşklar vardır. Kimi, ünlü insanların başına geldiği için dikkat çekmiştir, kimiyse başlı başına çarpıcı olaylar zinciriyle örüldüğü için kendisi ünlü bir aşk olmuştur. Bu uğurda çok kan ve gözyaşı dökülmüş, çok acı çekilmiştir ama yine de insanoğlu sevmekten vazgeçmemiştir.

Salı günü yazdığım Polis İmdat başlıklı yazım Emniyet Müdürlüğünün dikkatini çekmiş. Sabahın erken saatlerinde telefon trafiği başladı.

Eski fotoğraflar insanları ele verir. Çok iyi tanıdığınızı sandığınız bir kişinin geçmişine ait izler bulduğunuzda, onun aslında sizin bildiğinizden daha farklı zevkleri olduğunu keşfedebilirsiniz. Bu yüzden arkadaşlarımın albümlerine bakmayı severim.

Gecenin sabaha yüzünü dönmeye başladığı şafak yakını saatler. Sabah ezanı okundu okunacak. Namaz kılacak olanlar uyanmak üzere, diğerleri kan uykusunda. Nöbet tutan doktorların gözleri kızarmış, eczacılar arada onar dakikalık şekerlemeler yapıyorlar.

'Bin dereden su getirsem arınamazsın.' Sanki çok Türkçe müzik dinlermişim gibi dilime takıldı kaldı bu sözler.

Bu yaz sıcaklarında insanlar en çok nelere üzülüyor olabilirler? En başta, varsa, sağlık sorunları gelir elbette. Zaten en ciddi sıkıntı da budur bana göre. Paranın sağlığı satın alamayacağı iddia edilse de buna katılmıyorum. Karşı karşıya olduğunuz hastalık özel bir hastanede ilgiyle ve gelişmiş teknolojiyle takip edilirse alacağınız sonuç farklı olur.