Ümit Aktan

İkinci meydan savaşı sonrasında en kolay çözüm, ortada ne kadar yanlış varsa hepsini hakeme yıkmak olarak iteleniyor önümüze. Uluslararası normları, bir FIFA hakeminin belki de UHLİENBERG aracılığıyla UEFA'nın önüne gelecek bir kararındaki sorumluluğu, UEFA'nın verdiği mentörü, dönüp devam etmesi halinde Hüseyin Göçek'in Avrupa'da alacağı maçları riske atacağı göz ardı ediliyor ve sayın Vali, bindiriyor hakeme...

Şu bizim Fil Dişi'nden Drogba'nın gollerini hazırlayan Keita var ya, müthiş bir adam.

Tribündeki güruha Diyarbakırspor taraftarı diyebilirsek eğer, sezonun sonuna kadar seyircisiz ve tarafsız sahada oynamayı kabullenecek kabahati işlemiştir. Bunu baştan kabullenelim. "Meselenin siyasi boyutları bizi ilgilendirmez" diyemeyeceğim çünkü meselenin dibi tam oradadır. Bölgenin "açılım dışı" kalma gayreti olan yerel yönetimleri ve siyasi uzantıları bu olaylardan beslenmekte ve yörede "huzur" olduğu takdirde "yenilmiş" olacaklarını göstermektedirler her fırsatta...

Hep imrenerek söylediğimiz "futbol kenti" sözcüğü, şu anda en çok Eskişehir'in genç nüfusuna yakışıyor. Maç başlayana kadar Güney Amerika'nın karnavalları arasında oynanan bir büyük futbol şölenine çevirdiler maçı. Seyircisi çoktan "şampiyon" bir kentte topun tadını çıkarabildik nihayet. Maçın içinde o kadar çok "bana ne maçtan yaa" demişim ki tribünlerin şovuna kilitlendikçe; anlatamam...

Transfer "organ nakli" gibidir. Arızalı yere yeni ve sağlıklı bir organ nakledersiniz ama iş orada bitmez. Bu organı vücudun reddetmemesi için medikal yardım gerekir. Diğer organlarla uyumu gerekir. Organın "çocukluğumdan beri hayalini kurduğum vücuda geldim" gibi bağışıklık sistemini güçlendirecek takviyeler yapması gerekir.

Gecekondu sözünü Süha Sidal'a gönderme yapmak için kullanıyorum. Kendi sahasındaki G.Saray maçı için seyircisinden 100 TL isteyen Süha Sidal, Ali Sami Yen'de 75 istenmesini çok bulduğu için bu sözü kullandım.

Tribünler harika, seyirci muhteşem, ambiyans olağanüstü. Seyirci takım kadar hazırlanmış maça. Saha-top seçimindeki para da "dik" gelmez mi?.. Bir hayır var bu işte galiba mübarek gecede...

Bir takımı, bir takımın yöneticisini, bir takımın teknik heyetini "sevmek" zorunda değilsiniz. Ama "saygı" duymak zorundasınız. Bizim futbol aleminde "saygı" denilen kavram, zorla alınan bir rütbe olarak yaşanıyor maalesef. Hatta zorla "elde edinilen" bir apolet gibi. Özellikle Frank Rijkaard konusunda "aşırı önyargılı" bakışların arasında adam çoktan hak ettiği "saygı" apoletini söküp alıyor ve omuzlarına takıyor.

Şu anda dakika 80. Ben yazıyı yazmaya başlıyorum. G.Saray 1-0 önde. Tersi beklenen ve umulan bir maçtan üç puanla çıkmak üzere.

Ben "şüpheci" ve meraklı" olması gereken bir meslek gurubundanım. Bu ikisi olmadığı zaman ben yok olurum. Ya da birinin "borazanı" olanlardan olurum. Şüphe "bilimin", "merak" ise "ilmin" beslendiği iki ana damardır. "ihtiyaç" ise bilimin temel tahrik unsurudur. Bu nedenle benim görmemi bekledikleri şeylerden fazlasını görmeye çalışmak zorunda hissederim kendimi.

Emre Çolak denilen sahanın dar geldiği muhteşem veledi biraz ileri bırakıyorum... Baştan belliydi "kasabın et, aslanın can" derdinde olacağı...

Benim görmem için bana sunulanı değil, benim gördüğümü benim anlamam için bakarım ben. O nedenle dikkatli bakmaya çalışır, bakılan noktadan herkesin anladığı ortak şeyin dışında bir şeyler çıkarılması gerektiğini düşünürüm. Benim bakmamı ısmarladıkları şeyden benim görmemi tezgâhladıkları sonuca değil, kendi öz irademle varacağım noktaya ulaşmaktır benim işim.

Oynarken bir mumya gibiydi Nonda. Ve o gittikten sonra bize kaldı mumyanın laneti. Maç bir korku filmi gibiydi. Gerilim son haddindeydi. Seyirci bastırıyor, Kayserispor ısırıyor, Makukula ile Neill'den kıvılcımlar çıkıyor...

İşin ucunda para var, geçmişin itibarı var, yenileri UEFA Ligi'ne hazırlamak var, santrforsuz oynamak eğitimi var. Bir de maçın başında gizlenip gizlenip ara sıra santrfor olabilen Arda var.

Sonunda dayanamayıp; ben de, Arda'yı Messi ile kıyaslıyorum. Arada bir fark varsa bunun eksiğinin Arda'da değil, onun yaptıklarını gösteremeyen veya görmezden gelenler nedeniyle oluştuğunu düşünüyorum. Arda'yı alıp Barcelona'ya koyuyorum ve doyuyorum. Messi'yi buraya getiriyorum ve cinnet getiriyorum. Santrfor anlayışının değiştiğini ise bu "hayali play station transferi" sayesinde keşfediyorum.

G.Saray'ın yakın çevresindeki tüm takımlar kazandığı için maça çıkarken "eli mecbur" olduğu gerçeği biliniyordu.

İçimden, top dünyasının topunu birden inkar etmek geçiyor bu çarşambalığına. Beyazı gördükçe coşuyorum ama soğuğu ve çamuru düşündükçe de sönüyorum. Soğuktan donan "kibritçi kız" masalı geçiyor içimden, hani şu Hans Christian Andersen'in yazdığı ve o anda sabah 07.00'den beri saha temizleyen adamın ellerini nefesiyle ısıtmasının görüntüsü geliyor önüme.

Bu maçın hazırlığı, öyle teknik ve taktik hazırlıklarla değil; "Tabiat şartlarına nasıl üstünlük sağlanır?" başlığı altında yapılsaydı, G.Saray bu kadar zorlanmazdı.

Geçen haftanın 4,5 saatlik maratonu ile yayın ihalesi akıllara ziyan bir yere ulaştı. Ardından "artçı şoklarla" yeni bir yapılanmanın sinyalleri geliyor.

Bir önceki kupa maçındaki yazımın başlığı "kupa ciddiyeti" olmuştu... Bu sefer ciddiyet kavramını biraz daha vurgulamalıyım diye düşünüyorum.