Ümit Aktan

G.Saray; Bükreş deplasmanı gibi yumuşak oynayacak bir rakip bulacağını sandığı için maçın başında fena halde yanıldı.

Zor gibi görünen maçın başlamasıyla birlikte oyunu tek kaleye çevirip rakibini "pas manyağı" yaptı bizimkiler. Topla oynama yüzdesi filan daha ilk yarım saatte tarumar olmuş, rakip "çıksın mı beklesin mi" kararsızlığında telef olmuş, öne koyduğu herkes gol atmaya başlamış.

Çetin Sümer'in "çekilmesi" ile Ercan Saatçi'nin "çekilmemesi" arasında bir toz duman getirdi bugün bu sayfaya. "Çekilme" durumunda olanın mikrofon, kamera ve naklen yayın arabalarının kendine yönelmesi ve kendini ifade edebilmesi için bu yola saptığını düşünüyorum. "Çekilmeme" konusunda kararlı olan tarafın ise "korunmaya" alındığını ve bulunduğu konum itibariyle vermesi gereken hesabı, bulunduğu konumun "ürkütücü" olması nedeniyle "yüzsüzlük" derecesinde savunmaya geçildiğini görüyorum.

Bir futbol maçı içinde 3 tane 30 dakika vardır. G.Saray bu 3 tane 30'u 3 ayrı şekilde oynayabilecek tek takımdır.

Merak edilen şey, sarı-lacivertli "dayak ve sonuç" sonrasında iki fahiş hatalı hakemlerin en üst düzey notu almasından sonra, bir başka kategorinin başarılı sarı-lacivertli takımı olan Bucaspor karşısında üç gün öncesinin "travmatik" operasyonunun ne denli etkili olacağıydı.

Geçen hafta bu köşeyi Galatasaraylılar "Psikolojik harekâtı beceremezler ve yenilecekler" dediğim için sevmediler. Fenerbahçeliler de "nasıl yenebileceklerini işaret ettiğim için" sevmediler. Ben de "ne yaparım da daha fazla sevilmem" diye uğraşmaya devam ediyorum. Çünkü Federasyonu da MHK'yı da, birkaçı hariç "aciz ve yetersiz ve de yeteneksiz" hakemleri sevmiyorum. Kimsenin kucağında olmadığım için de "sevimsizliğimle" gurur duyuyorum...

Aslında hiç bir şey değişmedi. Yine maçın içinden çok, maçın dışıyla ilgili yazacak çok şeyimiz oldu.

1 puan için gömülecek bir takıma, "gitsem atar mıyım acaba" duygusunu biz verdik oyunun ilk 20 dakikasından sonra... Hiç niyetleri yoktu, ama gelmeye ve çıkmaya cesaret ettiler başlangıçtan 20 dakika sonrasında. Kasaplık hareketler için cesareti de hakem verdi. Elle oynamaları ayırt etmeye de niyeti olmadığı için kilitlenen maçı ancak "kulübeden birileri açabilir" duygusu hakim olduğu anda "son günlerin sürpriz golcüsü Servet'in yalancı hamlesi" Kewell'ın "aa oynuyormuş" dediğimiz ilk kaleye yönlenmesinde golü üretiverdi.

'Derbileri kimin kazanacağı belli olmaz" diye bir şehir efsanesi ile yaşıyoruz yüz yılı aşkın bir zamandır. Bu pazar gecesi için iki takımı önüme alıyorum, eksilerini ve artılarını döküyorum ve bir sonuca varabiliyorum. Bütün bunlar, Avrupa Ligi'nin sadrından 48 saatte değişemeyeceğine göre kimin kazanacağını da bulabiliyorum. Bütün eksiğim; "hakemin nasıl bir tavır alacağı" ile "yerli oyuncuların nasıl anlık refleksler!" göstereceğini bilememem. Bildiklerim "Fenerbahçe" diyor, bilemediklerim ise "derbilerin sonucu belli olmaz" diyor.

Maçın hikayesindeki en önemli gerçek 2 saat önce biten F.Bahçe maçının vereceği olumlu elektrikti. Bir önceki maçta G.Saray'ın Ankara'daki mağlubiyeti nasıl F.Bahçe'yi patlattıysa; bu sefer de G.Saray açık ve yenmeye oynayan rakibi karşısında çok etkili girişti maça.

Bu maçı yazmamı istediğinde Sadık Söztutan'dan bir ricam olmuştu. "Ön sayfaya koyarsanız yazarım" demiştim. Niye diye sorduğunda, maçın buram buram siyaset koktuğunu söylemiştim.

Şimdi hepimizin dilinde "yeni yapılanma" var. Bunun "açılımı" ise henüz yok. Aslında "ölüp yeniden doğma" zamanımız çoktan gelmişti. Yeni yapılanma; yeni oyuncular, yeni taktikler gibi işin görünen kısmını kapsıyorsa varsın yerinde kalsın. Ancak spor felsefesini, küçüklere ve gençlere futbol oyununu oynatarak öğretmek ile ülke insanında bir "futbol kültürü" oluşturmak üzerine kurulacaksa buyursun gelsin. Ama bunu bu federasyon yapamaz. Esas onların istifa etmesi gerekirdi.

Burada okuyacaklarınız tamamen benim analizimdir. Beni bağlar. Klasik bir "maç analizi" değil, Galatasaray ile ilgili sosyolojik bir değerlendirme olarak kabul edebilirsiniz. Bu takımın başarmak için her şeyi olduğunu, ancak "başarıya" hazır olmadığını, ülke futbol değerini oluşturan unsurların hiçbir tarafının da Galatasaray'ın başarısına "hazır" olmadığına kanaat getirdiğimden dolayı oluşmuş bir yazıdır. Umarım yanılıyorumdur...

İşte benim takıldığım mesele bu... Yenilebilirsiniz. Farklı da yenilebilirsiniz. Kötü oynar, berbat bir sonuç alabilirsiniz. Ancak 1-0'dan sonraki insan figürleri, konsantrasyon eksikliği ve disiplinsizlik bu çapta bir takımın harcı olamaz. Olmamalı...

Oynaması gereken oyunu ikinci yarıda oynadı Galatasaray. İlk yarıda ise tepeden tırnağa yanlıştı oyun mantığı ve kurgusu. İkinci yarıyı başa koysak fark olurdu..

"Acımasız" bir yarış haline döndürülen "bilmem kaçta kaç" yarışını Fenerbahçe kazandı. Teknik direktörünün "gördünüz mü" görgüsüzlüğü şeklinde sürdürülen bu yarışı aslında çok önceleri Beşiktaş bir rekor olarak elinde bulunduruyordu. Kırılması da çok zor gibi görünüyor. Şimdi bütün mesele, medyanın ağırlıklı olarak görmek istediği gibi "Galatasaray'da birtakım sıkıntılar var" sonucuna ulaşıp ulaşmadığı şeklindedir...

Bu tür maçları yani "iyi" oynayan bir rakibi, ancak "daha iyi" oynayarak çözebilirsiniz. İlk yarım saat iki taraf da iyi oynadı. G.Saray daha iyi oynamayı her anında ve sahanın her yerinde denedi.

Beşiktaş'ın başındaki dert, velinimeti olarak başının üstünde taşıması gereken taraftarıdır. Ben, bunu bir önseziden çok, bir teşhis olarak algılıyorum. Sevmekten öldürecek kadar çok sevginin tutsağı durumundalar ve kendi nimetlerinin yeteri kadar velisi olamıyorlar. Onların bir maç içinde bir an, ya da bir sezonun bir yerlerinde düştüğü umutsuzluk, ilgili herkesi mutsuzluk ile kelepçeliyor.

Bütün mesele maçın ne kadar "ciddiye" alınacağı ile ilgili ve tek tehlikenin yeni katılan oyuncuları ve Yılmaz Vural'ın ne kadar "büyüklere potansiyel tehlike" olduğu idi.

Bıktırdın be Galatasaray!.. Daha rakip senin kalecini yakından bile görmemişken bu kaçıncı öne geçtiğin maç. Kontranın kralını kitabını yazar gibi becerebilmeyi iki-üç ayda öğrenmiş olamazsın. Demek ki sende bu cevher varmış da saklarmışsın bizden...