Ünal Bolat

"Burası cezaevi aşkım... Allah düşmanımı düşürmesin dedikleri mekân... Herkesin herkese saygı duyduğu ama kimsenin kimseye yardım edemediği bir çile evi... Şu dışarıda attığın her bir özgür adım, içeride atacağımız bin voltaya değer..."

"Siz kurum olarak nasıl olur da beni böyle tuzak dolu mesajlara muhatap edersiniz beyefendi? Öncelikle benim mi dikkat etmem gerekiyor. Yoksa sizin kurum olarak müşterinizi koruma altına almanız mı? Kaldı ki bakın ben bilmiyorum, farkında değilim, oyalamıyorum" diyorum.

"Mektuplar telefonlar birbirlerine daha çok bağlanmalarına sebep oluyor ama bir yandan da hasret acısı ikisini de eritiyor eritiyordu. İkisi de epeyce zayıflamıştı. Şakaklarında bitmeyecek gibi gelen bu hasretin çukurları oluşmuşken gözlerinde kavuşmanın umudu vardı hep."

"Güneşli bir gündü. Doğuya bakıyordu yönümüz. Komutan kuzeyden güneye doğru teftiş ede ede geliyordu. Muhabere Taburu olarak ortalardaydık. Sen tut, gel gel tam benim karşımda dur. Ve aniden sor: "-Teğmen, 50 metre ilerdeki bir düşmanı belindeki tabancayla vurabilir misin?"

"Sen ne diyorsun üsteğmen? Bu düpedüz üstlerimizi aldatmak, kandırmak, yanıltmak demektir ki, böyle bir hileye asla evet diyemem ben." diyerek üsteğmeni bir güzel haşlayıp yerin dibine sokup çıkaracağını boşuna bekledim."

"Şu işe bak ya... Adamın işi yemek. Düşünebiliyor musun? Yani yediği iş oluyor, işi yemek yimek... Hey kurban olduğum Allah. Bunların, etini böyle döke saça yediği kuzuları, kurt kapmasın diye bekleşen bizim Rasim Emminin oğlu da sabahtan akşama kadar güneşin alnında anasının dürüm yaptığı iki yağlı bazlama, bir tas da ayranla karın doyuruyor he mi?"

"Lafı ağızlarında yuvarlayıveriyorlardı. Anlamıştım, normal bir vatandaş olmadıklarını. İstanbullu da değillerdi. Aile babasına benzer halleri de yoktu. Kendi kendime dedim ki: Bunlar beni tenhada bir yerde öldürecekler. Bari işkence etmeseler!.."

"Yaşlı taksi şoförünün anlattıkları insanı şaşırtıyordu. Duyduklarıma inanamamıştım. Bu ihtiyar taksici, bir savaş pilotunun babası mıydı? Bir an sessizlik oldu. Şaşkınlığımı belli etmeden yüzüne baktım. İhtiyar şoför sessizce ağlıyordu... Ya taksisine binenler?.."

"Bu anne ne yapsın? Beş özürlü çocuk. Bir de bedensel engelli ve hasta bir eş. Devlet bu altı kişinin bakımını üstlense, bütçeye çok daha yük olmaz mı? Beri tarafta bu altı engelli ve hasta insanın bakımı, çaresiz ve tükenmek üzere olan bir kadının omuzlarında..."

"Bu sözler kendini anlayana çok ağır sözlerdi. Ama yanılıyor olmalılardı. Bunu mutlaka teyzemle konuşacak ve gerçeği onlara söyleyecektim. Teyzemle konuştuğumda yüzü kıpkırmızı oldu.

"Mahallenin alışılmadık bir kızı olmuştum. Hatta arkadaşlığımı liseli âşık boyutundan alıp daha da ahlâksız boyutlara taşımışlar. Bu söz ailemin kulağına gittiğinde böyle bir şeyin olmadığını anlattım. Ailemin bana inanıp güvenmeleri beni rahatlattı. Ama bu iş burada bitecek miydi?"

"Bana bak Muhtar! Bu çocuğun okula kaydına haset kardeşin engel oldu. Ama şunu da iyi belle. Eğer bu çocuk, okuyamadım diye kendine bir şey yaparsa o zaman bu köyü size dar ederim..."

"Canım kızım; aşkım, canım. Şu an bunu okuduğunda bana çok kızacaksın. Haklısın. Beni affet demiyorum. Sensizken bile seni çok sevdim. Baban seni benden kaçırdığında yandım ve ardından kanser oldum."

"Biricik kızını subay karısı olarak gelin ederken çocuklarının geleceğinden endişe eden babası geceleri uyku uyuyamıyordu. ‘Kızım Allah göstermesin, bu genç yaşta kucağında çocuk, şehit eşi olarak kalmana yüreğim dayanmaz yavrum' derken sesi titriyordu..."

"Akşam geç saatlerde bir bayan sinirli bir ses tonuyla, azarlar bir şekilde telefonumu arıyor, niçin arabasına kartımı bıraktığımı soruyordu. Herhâlde bu bayan öğrenci benim kendisine kur yapmak ve tanışmak için koyduğumu düşünmüş olmalıydı..."

"Dedi ki Tuvtürk yetkilisi: Beyefendi, ben bakınca bu numarayı okuyabilmem lazım... Bunun haricinde kim ne rapor verirse versin bizi bağlamaz... Ama servis bize geçer dediği için... Onlar diyebilir. Bakın ben geçmiyor diyorum..."

"Şaşırmamak elde değildi. Hani kendi evimiz olmasa belki ama oturduğumuz ev de kendi evimizdi. Nereden çıkmıştı bu taşınma arzusu. Bu devirde kendi evimizi satacak, sonra da Marmara Evleri'nden ev arayacaktım. Bunu istiyordu eşim... Ama neden?.."

"Saatler sonra buz gibi bir çehreyle ameliyatın başarısız geçtiğini söylediler... Ben de zannettim ki kalpteki problemi düzeltemediler... Meğer yavrumu komaya sokmuşlar... Yoğun bakımdaymış... Yırtıyordum hastane koridorlarını!.."

"Kocamla, çocuklarımla mutlu olmak istiyordum. Çok şey mi istiyordum? Kocamın bana bağırıp çağırması çok üzüyordu beni. Ama artık ona sabretmeyi de öğrendim. Çünkü aslında beni sevdiğini biliyorum..."

"Kimseyle konuşamadıklarımı karnımdaki bebeğimle paylaşıyordum gece yarıları... Annemler hâlime üzülüyorlardı ama ellerinden bir şey gelmiyordu. Kısmet işte... O ara babamın iş yeri o kadar iyi oldu ki anlatamam. Ama ben hep kocama gitmek istiyordum..."