Ünal Bolat

"Aradan belki de yarım saat geçmişti. Yani uçak çoktan uçmuştu. Bir de bizim gitme süremiz eklendiğinde bir saate yakın zaman geçecekti. Yani uçak, neredeyse İstanbul'a inmiş olacaktı. Biz bu gecikmeyle havaalanına girdik..."

"Nöbetçi subayımız dışarı çıkarken ben zihnimde birbirinden girift sorulara cevap arıyorum. Amasya'dayım. Samsun'a uçağa yetişmem lazım. Ne uçağı? Nereye gidiyorum? Niçin? Allah'ım sen aklıma mukayyet ol!.."

"Türk olmadıkları halde, kendilerini asırlardır "Türk" olarak kabul ediyorlarmış. Türkler gibi giyiniyor, Türk gibi yaşıyorlarmış. Hatta kurdukları futbol takımlarının adları bile 'Türk'müş. Peki, bu aidiyet duygusunun sebebi neymiş?.."

"İftar saati yakındı ama hazır çarşıya çıkmışken evin ihtiyaçlarını da alalım dedik. Alışverişimizi yaptık kasaya geldik. Beyim parayı ödemek için elini cüzdanına attı ve bir anda yüzü değişti ben ne olduğunu anlamaya çalışırken, beyim gülümsemeye başladı..."

"Ah be Fahriye Teyze, neredesin açsana. Seni de, evini de, tatlı sohbetlerini de çok özledim. Çarşıda mısın? Komşuda mısın? Kardeşlerine mi gittin? Hastanede misin? Ne olur aç kapını, diye yalvarıyordum. Yandaki komşunun ziline basıp öğrenmeliydim!.."

"Benim hiç çocuğum olmadı. Eşimi de kaybettim. Kardeşlerim var. Yeğenlerim var. Gelirler, beni götürürler, ilgilenirler. Onları çok seviyorum. Sonra burada komşularım hep ilgilenir sağ olsunlar. Her işime koşarlar..."

"Arkalarından o kadar ağladım ki... Kim bilir onu bir daha ne zaman görebilecektim? ‘Artık yalnız değilim' derken tekrar yapayalnız kalmıştım. Onunla telefonda görüşüyorduk. Gayri hayatımda tek arkadaşım bana hediye ettiği kitaplardı..."

"Ablam, halamların aracılığı ile Bolu'da nişanlanıyor. Derken sekiz ay içinde de düğünü oluyor... Düğünün ardından Bursa'ya gitmek için hazırlanıyorum ama kendisinden nefret ettiğim babam engel olup beni Bursa'ya göndermiyor!.."

"Seninle çok konuşmuştuk bu milletin durumunu. Özellikle fakir fukaraya, garip gurebaya yapılması gereken hizmetleri. Bu yüce görevde ne kadar çok kişi çalışırsa o kadar güzel sonuçlar alınacağını söylüyordun hep..."

"Doğrusu bu teklifi düşünmeye değer buldum. Annemle bu konuyu görüşmek üzere kendisinden süre istedim. Mesleği dersen var, geliri dersen var. Boyu posu yerinde. Neden olmasın? Ama anneme konuyu açmam için henüz erkendi..."

"Kimse, gözyaşları içerisinde sandalyeye çakılırcasına oturup ayaklarını saklamaya çalışan, minik kalbi paramparça olmuş Zeynep'in farkında değildi... Nihayet tören bitmiş, kalabalık dağılmaya başlamıştı..."

"Zengin değildi. Gösteriş meraklısı hiç değil. Ama özel günlerde giymek için aldığı kıyafetlerine gözü gibi bakıyordu. Bunun nedeni ise... Ellisini aştığı halde çocukluğunda yaşadığı ve asla unutamadığı acı bir hatıraydı..."

"Ne iş olsa yaparım diyordu. Ama insanlar işe adam aramıyor âdeta karın tokluğuna modern köle arıyor gibiydi... Sabahtan akşama kadar çalıştırıp, ay sonu verdikleri para lüks bir restoranda bir ailenin bir akşam yemeği bile etmiyordu..."

"İçeriden inlemeye benzeyen bir ses geliyordu... Hayal mi görüyordum? Kulaklarıma inanamadım. Hemen annemlere haber verdim. Babam pijamalarıyla koşup geldi. Kapıdan içeri doğru seslendi: "Cemil Bey Amca iyi misiniz?"

"Benim de içime bir kurt düşmüştü... Benzi kül gibiydi... Ya ben? Dizlerimin bağı çoktan çözülmüştü... Dedi ki titrek sesle: "Yolda bir kız çocuğuna çarpmış, kaçmış taksinin biri... Ben başladım ağlamaya: "Efendi, kız okuldan gelmedi..."

"Be utanmaz adam, şunu baştan yapsan olmaz mı? Hiç mi vicdanın sızlamıyor? Biz ağzımız şiş, kanama duracak mı durmayacak mı bilemeden perişan bir halde o bahsedilen diş hekiminin muayenehanesine gittik..."

"Oradan kaçarcasına çıktık. Annem de mecburen peşimden geldi. Bu ne biçim dişçiydi böyle? Böyle diyordum ama ben daha dişçi görmemiştim... Başıma gelecekleri nereden bileyim... Hem de Ereğli'de falan da değil... İstanbul'un göbeğinde..."

"Çocuklarımız ileride kendi öğrenir, büyüyünce o doğruyu bulur, kafasını karıştırmayalım dersek çok yanlış yaparız. Toplumda 'kendisi sonra öğrenir' sözünü çok duyuyorum. Onların idam sehpasını elimizle kurar, infaz ipini elimizle çekeriz de farkına bile varmayız..."

"Murat'tan olan dört torununun sevgisiyle acısını dindirmek ister ama kadere kim mani olabilir? En küçük torunu Bedirhan, geçirdiği bir menenjit sonucu hayata gözlerini yumar. Arzu Abla, torun acısıyla bir kere daha yıkılmıştır..."

"Arzu Abla'yı Bursa'ya bağlayan bir şey kalmamıştı... Kendi kendine, "Belki buradaki kötü arkadaş çevresinden kopar" diye yeniden ümitlenmişti bile. Çünkü köklü bir aile olmalarına rağmen İsa'nın yüzünden kimseyle görüşemiyorlardı..."