Yetenekli Kalemler

Ne bitmez çileymiş çektiğin be Ayasofya'm. Güzellik başa beladır, dedikleri bu olsa gerek. Her gelen sana sahip olmak istiyor. Lakin kimsenin böyle bir hakkı yok. Ayasofya camidir, ‘Beytullah’tır, yani Allahü tealanın evidir. Hiçbir beşerin Ayasofya’nın üzerinde tasarruf hakkı ve yetkisi yoktur. İnsanların ona karşı mukaddes vazifeleri vardır, o kadar.

İsrail zulmünün tüm şiddetiyle devam ettiği bugünlerde hadiseye farklı cihetten bir bakış sunarak sizleri bu hususta tefekküre davet ediyorum. Gerek yazılı gerek görsel basında ve çeşitli sosyal medya mecralarında, yapılan akılalmaz zulmün son bulması, zalimin cezalandırılması, yaptıklarına pişman edilmesi adına çeşitli protestolar, gösteriler, propagandalar ve eylemler sergilenmekte ve çeşitli İsrail menşeli ürünler boykot edilmektedir. İçi yanan her Müslüman ve vicdan sahibi diğer inançta olan insanlar, kendi çapında, Hazreti İbrahim “aleyhisselam’ın” yakılmak istendiği ateşe su taşıyan karınca misali bunlara katkı sunmakta!..

Saniyelerle ölçülü bir an ve bir bakış. Evet sadece gözlerle ifade edilen bir duygu. Mahcup olduğunu gözleriyle anlattı o adam. Çünkü aldığı şeyin parasını veremeyecekti. Adama, “Deftere yaz, ben hafta sonu öderim” dedi çekingen ve kısık bir sesle.

Önce güzellik vardı, sonra aşk doğdu. Zaten bütün acıların kaynağı bu ‘sonra’ kelimesidir. Aşk, sevginin haddi aşarak kontrolden çıkmasıdır. Bu yüzden âşıklar normal ve makbul değildir. Her şeyin sebebi sevgilinin insanı bikarar eden güzelliğidir. Hâlbuki sevgili de mazurdur. Zira onun da elinde bir şey yoktur. Ona da güzellik ezelî hilkat ile gelmiştir. Âşık da maşuk da mazurdur. Bezm-i canda kimine kâm almak, kimine de yanmak kısmet olmuştur.

Eskiler bilir, iftihara geçmek vardı. Şimdi ise teşekkür veya takdir alma sevinci yaşanıyor. Bunun öğrenci, öğretmen ve bilhassa aileler için ne kadar önemli olduğunu gayet iyi anlıyorum. Ellerinde karneleri teşekkür ve takdir alan öğrenciler evlerine büyük bir sevinçle koşuyor. Bir de başarılı olamayan ve büyük bir hayal kırıklığına uğrayanlar var ne yazık ki! Bu da ister istemez bazı üzüntülü olayların meydana gelmesine sebep olabiliyor maalesef! Ama şuna inanın ki bu ders notları sebebiyle kimseyi hemen suçlamaya veya yargılamaya hakkımız yok. Bu gibi durumlar çocuğun eğitimdeki başarısını belirleyebilir belki ama zekâsını ve yeteneğini asla belirleyemiyor. Bu sebeple çocuklarımızı eldeki karneyle değerlendirdiğimizde çok büyük bir yanlışa kapı aralamış olduğumuzu unutmayalım.

Biz dünyayı, bütün güzellikleri, çirkinlikleri, bütün iyilik ve kötülükleri, bütün helal ve haramları, bütün doğru ve yanlışları ile hazır bulduk. Bize verilen irade-i cüziye dışında kafamızdan gözümüzün rengine, aklımızdan derimizin rengine, büyüklüğümüze, küçüklüğümüze ve ne kadar yaşayıp öleceğimize hiçbir şeyde irademiz yoktur.

İçimde herkesten köşe bucak saklamak istediğim gizli bir sevinçsin sen. Ne kadar söz etmezsem senden o kadar korunaklı bir yerdesin sanki… Sıcacık orası ne kışın soğuğu ne de yağmur taneleri huzursuz edemez gibi korunaklı ve sıcacık… Herkesten muhafaza etmeliyim ki bu gizli sevinci, hiçbir nazari bakış yerle bir edemesin. Hiçbir haset düşünce kıyısından bile geçemesin. Benimle, kalbime sardığım umutlara sarılıp sarmalanıp gidebildiği yere kadar gitsin.

“Onun burnu büyüdü” dediler. Aslında büyüyen burnu değildi. O burnunu her işe sokunca, başı beladan kurtulmaz oldu. “Biraz geri çekileyim, belaya bulaşmayalım” deyince ve sonrasında sırtının kamburunu düzeltip dik durmaya çalışınca işte öyle dediler.

Yaz olsun kış olsun çok şükür memleketimizde çarşıda pazarda, manavlarda, marketlerde, seyyar satıcılarda her türlü sebze ve meyvenin her bir çeşidine rastlamak, bulmak mümkün.

Sovyetler Birliği (1917-1991), merhametsiz bir emperyalizm hikâyesi; bir zulümler manzumesinin faturasını orada yaşayan Müslüman Türkler ödemiştir. Bunun son misali, Azerbaycan’ın payitahtı Bakü’de 20 Ocak 1990’da yaşanan “Qara Yanvar” (Kara Ocak) katliamıdır.

Şöyle gözünüzü kapatıp bir düşünceye dalabilir misiniz?.. İstersen kapat gözlerini ve bir anda bulunduğun yerden kilometrelerce uzaktaki özlediğin veya görmek istediğin bir mekâna hayalinde git gel! Beden olarak buradasın ama düşünce olarak bir anda hem de birkaç yerde birden olabiliyorsun değil mi?

Yeni aldığı arabasını karşı dükkânın tam önüne park etti. Arabasının gözünün önünde olmasını isterdi. Öyle de yaptı. Her gün saat 10.00’da bir kamyonet o dükkânın önüne yanaşır ve mal indirirdi. Kolileri iki adam hızlıca taşımaya çalışırdı. İşte o kamyonetin biraz sonra mal indireceği yerde komşunun arabası vardı.

Kuşlar ne güzel özgürce mavi semalarda pervaz edip süzülür. Allah’ın verdiği güç ve iki kanat sayesinde uçar. Mükemmel uçması için iki kanadın birbirine denk olması gerekir...

Yaşanmış olandan daima kendine düşen bir payı olur insanın. Başka şeyi değil, kendini biriktirmeye çalışmalı insan. Artan ve azalan, senden giden ve sana gelen. Payına düşeni idrak edebilmek için önce irade, sonra sabır ve gayret gerekir. Kabullenme samimiyeti ve elbet azıcık da seni büyüten her şeye dair bir yutkunma gerekir. Gerçek her zaman zihnimizde parıldayan bir hakikat, farkındalığına varmak zaman alabiliyor olsa da.

Son zamanlarda çok duyuyorum bu kelimeyi. Nedir bu kelime? Tabii ki ihanet! İhanet kimden gelirse gelsin çok kötü bir olaydır. İnsanlar arasındaki güven mefhumunu bir daha oluşmamak üzere ortadan kaldırır. Hani yine çok duyarız ya halk arasında:

Herkesin, önündeki ekrana baktığı bir dünyada kimse kimsenin yüzüne bakmıyor demektir. Yüze bakarak konuşmak, muhatabını ciddiye almaktır. İnsan, karşısındaki insanın hâline dikkat kesilerek mimiklerini ses tonunu izleyerek onun kalbinin yol haritasını okuyabilir.

Olanda da olmayanda da her zaman bir hayır ara. Mutluluklarımız kalıcı olmadığı gibi üzüntülerimiz de kalıcı değil. Kul, Allahü teâlâya yakınlaştığı her an, Allahü teâlâ da ona yaklaşıyor. Ettiğimiz dualar, kıldığımız namazlar, tuttuğumuz oruçlar, yaptığımız hayır hasenatlar ve iyilikler de aslında Allahü teâlânın biz kullarını çok sevdiğinin bir nişanesi. Neden mi dersiniz? Çünkü bütün bunları yapabilmek için kalbimizde iman aşkının olması gerek.

Deseler ki: “Hayatınız için çok önemli olan bir misafir gelecek evinize.” Lâkin tarih vermeseler sadece; “mutlaka bekleyin…” deseler ne yaparız? Hayatımızı bütünüyle değiştirecek olan o misafirin ne zaman geleceğini bilmediğimiz için, her an gelecekmiş gibi hazırlıklı oluruz. Gelişi ani ya da sürpriz olmaz bize. Şaşırmayız neden geldi diye değil mi? Artık bizim için çok önemli olan o misafir gelinceye kadar bütün odağımız, gündemimiz o olur...

Eskiden evlilik için tercih edilmesi gereken erkeklerin iyi olduğunu tarif ederken “İçkisi yok, sigarası yok, kumarı yok” derlerdi. Kızlar için de “ağzı var, dili yok” cümlesini kuran bakış açısı nasıl bir iyilik tezahürü bekler ki?

Moğolistan’da kaldım bir hafta kadar. Yılın 6 aya yakını soğuk, üç ayı da -20, -35 derece arasında soğuk geçiyor. Nüfusunun 3,5 milyon olduğu söyleniyor ama yaklaşık 30 milyon büyük ve küçükbaş hayvan olduğu söyleniyor. Adamlar öğle-akşam hep et yemeği yiyor. Hatta öğrendiğime göre kahvaltı kültürü yok denecek kadar az. Sürekli et yedikleri için vücutları sıkı, el sıkışmada bu sıkılık çok rahat hissediliyor. Dinî duyguları çok çok zayıf maalesef, çoğunda din kavramı yok.