Abdüllatif Uyan

Nehirden o sandığı alıp merak ettiler, Ve hemen "Âsiye"ye koşup teslîm ettiler. "Hazreti Âsiye" ki, eşiydi Firavun'un, Lâkin Hak teâlâya îmânı tamdı onun.

Kıptî bir marangozun giderek dükkânına, Dedi ki: (Şu evsâfta sandık yap hemen bana.) Bu teklîf, tuhafına gitti o marangozun, Dedi: (Ne yapacaksın bu sandığı ey hâtun?)

"Mûsâ Peygamber"in de vardı bir kız kardeşi, Memurları görünce ürperdi gâyet içi. Koşarak, annesine korkuyla verdi haber: (Anneciğim, Fir'avnın adamları geldiler.)

İsrâil oğulları "Mısır"da yaşarlardı, Allahü teâlâya ibâdet yaparlardı. "Kıptîler"se, tapardı yıldızlara, putlara, Eziyet ederlerdi Müslümân insanlara. "Firavun" da, kıptîlere mensuptu, bundan sebep, Köle gibi görürdü Benî İsrâili hep.

"Şuayb aleyhisselâm", halka, tatlı ve güzel, Bir lisânla nasîhat ediyordu mükemmel. Resûlullah, onun bu güzel konuşmasından, "Hatîb-ül enbiyâdır" diye bahsetti ondan. Çok ibâdet ediyor, çok namâz kılıyordu, Ve "Allah korkusu"ndan pek fazla ağlıyordu.

Vaktâ ki ehli Medyen, azâbla yok edildi, Şuayb Nebî, "Eyke"ye Peygamber gönderildi. Lâkin Eykeliler de, o kavim gibi aynen, Aynı fenâlıkları yaparlardı tamâmen.

"Şuayb Nebî", kavminden hiç de çekinmiyerek, Buyurdu ki: (Bekleyin, size azâb gelecek.) Ve lâkin o azgınlar, yine inanmadılar, Küfür ve sapıklıkta ettiler inât, ısrâr.

"Şuayb aleyhisselâm", her ne kadar kavmine, Nasîhat ettiyse de, inanmadılar yine. Onlar inkâr etse de, o aslâ yılmıyordu, Sabredip, tekrâr tekrâr nasîhat ediyordu.

Medyen'e gönderdiği Peygamberdir Allah'ın, Ve kayın pederidir Mûsâ kelîmullahın. Sözleri, dinleyene ettiğinden çok tesîr, Kendisine "Hatîb-ül enbiyâ" denilmiştir.

"Eyyûb aleyhisselâm", yedi yıl çekti mihnet, Sonunda halâs olup, buldu sıhhat, âfiyet. Lâkin gece olup da, gelince vakti seher, Şiddetli bir "Âh" edip, gözünden aktı seller.

"Eyyûb Nebî", eşiyle şehre vâsıl oldular, Köhnemiş evlerini, sapasağlam buldular. Önce sâhib olduğu bilcümle servetine, Daha ziyâdesiyle kavuştu tekrâr yine.

"Eyyûb aleyhisselâm", Rabbinin ihsâniyle, O ağır hastalıktan kurtuldu tamâmiyle. Genç delikanlı olup, bulmuştu tam bir sıhhat, Rahîme onu görmüş, tanımamıştı fakat.

"Eyyûb aleyhisselâm", o şehrin hâricinde, Yaşıyordu küçük bir kulübenin içinde. Onu, Rahîme Hâtun yapmıştı ot ve saptan, Ona hizmet ederdi bıkmadan, usanmadan.

"Eyyûb aleyhisselâm" yedi yıl çekti mihnet, Lâkin bunu dert değil, bilâkis bildi nimet. Hastalık, günden güne daha şiddetlenince, Kulluk vazîfeleri zorlaşmıştı iyice.

"Eyyûb aleyhisselâm", çekti de nice zahmet, Yine de hastalıktan etmedi hiç şikâyet. "Rahîme Hâtun" dahî, şefkat ve merhametle, Görürdü hizmetini yılmadan, mahâretle.

Hak teâlâ, "Hazreti Eyyûb"u, malı ile, İmtihân eylemişti sonra da evlâdiyle. Her ikisinde dahî, Rabbine şükrederek, Kazandı imtihânı şikâyet etmiyerek.

"Eyyûb aleyhisselâm", zengin idi be gâyet, Rabbine, gece gündüz yapıyordu ibâdet. Ne zaman ki Rabbini ansa idi o eğer, Ona selâm verirdi göklerdeki melekler.

"Eyyûb aleyhisselâm", Benî İsrâil için, Gönderdiği büyük bir Nebî'dir Rabbimizin. Çağırdı insanları Allah'ın birliğine, "Yedi kişi" inandı kavminden kendisine.

Yâkub aleyhisselâm, o müjdeyi getiren, Oğlundan, "Yûsüf"ünün hâlini sordu hemen. O oğlu cevâbında dedi ki: (Çok iyidir, O, Mısır ülkesinin mâliye vekîlidir.) Buyurdu: (Ne yapayım bu dünyâ mevkîini, Ben asıl sorarım ki, nicedir acep dîni?) O dahî arzetti ki: (Çok şükür hak dindedir, İbrâhîm Halîlullah dîni üzerindedir.)

Yusuf aleyhisselâm tanıtıp kendisini, O gün kardeşlerinin affeyledi hepsini. Ve hemen suâl etti babasını onlardan, Dediler ki: (Çok üzgün senin ayrılığından. Ağlıyor devâm üzre, gece ve gündüzleri Hattâ çok ağlamaktan görmez oldu gözleri.) Yusuf aleyhisselâm, onların sözlerinden, Üzülüp, gömleğini çıkardı üzerinden.