Ayşe G. Tunceroğlu

Bu savaş değil! Nedir savaş? Birbirine denk sayılabilecek iki ordunun karşı karşıya gelmesi. Denk sayılabilecek iki ordu... İki ordu... Karşı karşıya gelen iki ordunun gücü, şartları çoğu zaman tam mânâsıyla eşit olmaz. Eşit olmadığı için biri mağlup olur, biri galip.

Geçen hafta başından itibaren ABD'nin başşehri Washington'da geceleri saat 10 ile sabah 6.00 arasında 17 yaşından küçüklere -yanlarında aileden bir yetişkin yoksa- sokağa çıkma yasağı uygulanmaya başladı.

Orta Doğu kaynayan kazan... Zaten bu ocağın altı son yüz yıldır hiç sönmedi. Sönecek gibi olduğunda bir iki odun daha atıldı.

Küçük Suğra gerçekten küçük... İstiklâl Marşı'nın on kıtasını ezbere okuyor. Hem de ne okuyuş?! Kelimelerin bu kadar doğru telâffuzunu, vurguların bu kadar yerinde yapılışını nicedir yetişkin, tahsilli insanlarda bile görmüyoruz. Ben Suğra'yı, sadece bir kere Türkçe Olimpiyatları'nda seyrettim. Gözlerim yaşararak dinledim. Galiba başka kanallarda, birçok programda daha görünmüş.

Bir üniversite öğretim üyesi öğrencilerin kopyacılığından yakınıyordu: "Yüksek lisans ve doktora öğrencilerinde çalışma alışkanlığı yok! Kendilerine güvenmiyorlar, fena halde ezberciliğe alışmışlar."

Geçen hafta Bodrum'da orman yangını çıktı. Tabiî etraf yazlık evlerle dolu. Evlerin sakinleri sakinliklerini bir tarafa koymuş, telâş içinde. Yazlıkçı hanımlardan birisi yangın söndürme ekibindeki görevlilere bağırıyor: "Kardeşim, bir saattir hâlâ söndüremediniz. Uçağınız yok mu sizin?" Mal canın yongasıdır haliyle, hanım arkadaş yangının evine sıçramasından korkuyor.

Piton yılanı... Adı Pakize... Soru çok: Kaçtı mı, kaçırıldı mı? Basit bir ihmal vakası ile mi karşı karşıyayız yoksa organize bir suç çetesinin eylemi mi bu? Yoksa başşehrimizde bir de Piton Çetesi mi var?

Üniversite imtihanı bizim memlekette millî bir olaydır. Aylar öncesinden konu edilmeye başlanır. Öğrenciler ve aileleri zaten yıllar öncesinden başlıyor koşuya. Her sene imtihan günü yaklaştıkça basın-yayın organlarında artan haberler vahim bir sona adım adım yaklaşıyormuşuz gibi bir intiba veriyor insana.

Bir sabah uyanıp bütün millet silkinip karar almışız: Ülke işgal altında iken topyekûn ayağa kalkıp kurtuluş savaşı verdiğimiz ve kurtulduğumuz gibi, hâli hazırdaki ekonomik işgali kırmak için de yeni bir kurtuluş harekâtına, bir seferberliğe ihtiyaç vardır. Bu yüzden ayağa kalkılmalıdır.

Köprüler mühimdir. Hem çok mühim... Dünya tarihinin köprüleri vardır. Ülkelerin köprüleri vardır. Köprüler bir ülkenin mamur belde sayılmasının ölçüsüdür.

Takvimlerde gerçi 12 ay vardır, ocak, şubat... diye başlar gider. 52 hafta vardır, bir haftada da topu topu 7 gün vardır. Pazartesi, salı... Ama yeni moda takvimlerimiz bu sade rakamlar ve isimlerden ibaret değil artık. Bu alışılmış takvimin yanı başında hüküm yürüten gayri resmî bir takvime göre yaşar olduk. Her gün bir şey günü, her ay bir şey ayı... Hiç boş yok! Hele bir düşünün, hiç boş ay, boş gün yok!

Afganistan, Bangladeş nere? Osmaniye nere? Ankara'da cadı kazanı kaynamaya devam ederken ülkemizin güneydoğusunda bir facia yaşandı. Cadı kazanını daha fazla fokurdatmak için daha çok odun taşıma telâşına düşenler pek de üzerinde durmadı. Afganistan'dan, Bangladeş'ten kopup gelmiş 42 genç, yirmibirinci asır global köleliğinin 42 kurbanı Osmaniye-Gaziantep karayolunda bir trafik kazasında can verdiler. Hayatlarını gurbet elde, üç kuruş para kazanma ümitleriyle bekleşirken kaybeden o garibanlar için çok yandım amma.... bu trajedinin bizim açımızdan vahim bir cephesi daha var.

Dünyaya baktığımızda... Dünyanın geçmişine de bugününe de baktığımızda dünyaya en büyük zararın insanoğlundan geldiğini görüyoruz. Başka hiçbir mahluk yeryüzüne insandan daha fazla zarar ziyan vermemiştir, vermemektedir. En yırtıcı, en vahşi dediğimiz hayvanlar bile insan kadar tahrip edici değildir.

Anneler Günü yaklaşırken mağazalar, markalar, firmalar birbirinden cazip hediyeler sunma yarışına girdi. Bütün günler ve bayramlar tüketime yöneliktir. Bunda kınanacak bir taraf yoktur. Serbest piyasa ekonomisinin gereği budur. Bir taraftan üretilen mallar bir taraftan tüketilecek. Ancak üretim-tüketim dengesini kurmak, ipin ucunu kaçırmamak şarttır.

İlk tahlilin sonucuna göre: Tek tırnaklı hayvan eti. İkinci tahlilin sonucuna göre: Çift tırnaklı hayvan eti. Hoppala!

Deyin ki bana: Koylarımız yağmaya açılıyor. Ayağa kalkalım. Deyin ki: Ülke topraklarını yabancılara satıyoruz. "Ne var bunda, mütekabiliyet yok mu?" Türk vatandaşları da gidip Napoli'de, Marsilya'da, Amsterdam'da, Frankfurt'ta gayrimenkul alabiliyorsa mütekabiliyet vardır. (Almanya'da üç nesildir ter akıtıp da mülk sahibi olanları saymayacaksınız). Sade bir Türk vatandaşı, çalışmakta olan ya da emekli bir Türk vatandaşı gidip de Avrupa'nın bir tatil beldesinde kendine bir yazlık alabiliyor mu? Onların 100 aldığına karşılık biz 1 alabiliyor muyuz? Deyin ki: Hangi mütekabiliyet?

Bilim adamları, Endonezya'daki bir ormanda, daha önce bilinmeyen onlarca kuş, kelebek, kurbağa ve bitki türüne ev sahipliği yapan bir "Kayıp Dünya" buldular.

Seyahat insana dünyanın ne garip bir dünya olduğunu gözleriyle görmek fırsatı veriyor.

Son yıllarda ekranlarda şarkı ve dans yarışmalarında ter döken, yarışmaya katılacağız diye kuyruklarda helâk olan gençleri, tencere kapağı çalınsa göbek atmaya başlayan gençleri, büyüyünce ne olacaksın diye sorulunca şarkıcı olacağım diyen çocukları, okul kapılarında sigara tüttüren çocukları gördükçe içine sürüklendiğim umutsuzluk girdabından beni çekip çıkaran birini buldum: Altı buçuk yaşındaki Zeynep!