Hanefi Söztutan

Yokuşun sonuna doğru evin bulunduğu sokağa sapınca, çocukların seksek oynadığını gördü. Aralarına dalarak yerdeki beyaz çizgilerden bir çocuk gibi seke seke geçti.

Adam gazete parasını tezgâhın üstüne bıraktıktan sonra hiç konuşmadan aceleyle uzaklaştı. Sevgi, genç adam kalabalığa karışıp gözden kayboluncaya kadar arkasından baktı. Sonra tezgâhın üstüne bırakılan parayı alıp saydı ve sevinçle gülümseyerek kasaya koydu. İlk satışını yapmıştı. Kendine daha bir güven duyarak, "Galiba bu iş olacak" diye düşündü...

Üsküdar meydanı, yeni bir iş gününün sabahında en hareketli saatlerini yaşıyordu. Anadolu Yakası'nda oturup Avrupa Yakası'nda çalışan binlerce insan Üsküdar İskelesi'ne akıyordu âdeta. İskelede turnikeler harıl harıl çalışıyor, bekleme salonu bir dolup bir boşalıyordu.

Ali Samira'nın elini sıkıca tutarak; -Hayır komutanım, dedi. Bırakmam onu. O'nun gerçek vatanı burası. Babası Türk. Hem biz... Yani Samira... O annemin gelini olacak!

Komutan ayağa kalkıp kapıya giderken; -Biraz sonra ifadeni almak için geleceğim, diye parmak salladı. Hazır ol. Komutan çıkınca Ali yalvaran gözlerle hemşireye baktı.

Her yer karanlıktı. Karanlık ve soğuk... Ali üşüdüğünü hissediyordu. Beyni uğulduyor, derinden sesler duyuyordu. "İnta omri... Ya hayat kalbi, ya agla min hayati..." "Bu... Bu Samira'nın sesi" diye düşündü. Ama Samira yoktu. Hiç kimse yoktu. Sadece karanlıkta yankılanan bir ses: "İnta omri... Ya habibi bedri..."

Samira elinde küçük bir bohça olduğu halde var gücüyle sınıra doğru koşuyordu. Derenin kenarındaki yardan kayarak aşağı indi, suya batıp çıkarak karşıya geçti. Yüreği avcının kurşunlarından kaçan bir kuşun minik yüreği gibi korku ve heyecan içinde çırpınıyor, bir an önce özgürlüğe kavuşmak için acele ediyordu.

Erkekler yan yana serili kilimlerin üstünde bağdaş kurmuş fasıl yaparken, bahçenin diğer yanındaki gençler de çeşitli oyunlar oynuyor, sesler birbirine karışıyordu. Civardaki evlerin damları kadınlarla, çocuklarla dolmuştu. Gelin arabası bahçeye girince, Şakir Ağa yerinden kalkarak tabancasını çekip havaya birkaç el ateş etti. Az sonra arabanın kapısı açıldı ve gelin inerek kendisini bekleyen Şakir Ağanın koluna girdi. Gelin ve damat, zılgıt sesleri eşliğinde yürüyerek kendilerine ayrılan yere oturdu.

Düğün töreninin ilk ayağı Ras'el-Ayn'da başlamıştı. Şakir Ağanın ailesinden ileri gelen, töreyi bilen beş kadın, tören için kapattıkları tarihî bir hamamda gelini yıkarken, sekiz-on kadar genç kız da tef çalarak eğleniyordu. Kız tarafını temsilen kimse olmadığı için, geline eşlik etme görevini arkadaşı Züleyha üstlenmişti.

Ali yara bere içinde üzgün ve dalgın bir halde otururken, annesi ılık suda ıslattığı bir bezle yüzünü temizleyerek pansuman yapıyordu. Sanki o yaralar oğlunun yüzünde değil de kendi yüreğindeymiş gibi, içi acıyordu. -Elleri kırılasıcalar, nasıl kıyıp da vurdular sana oğul?

Samira hapsedildiği odasında ağlayarak dört dönüyor, olayların bu noktaya gelmiş olmasına inanamıyordu. Karakolda Ali'ye kim bilir ne yaparlardı. Olabilecekleri düşündükçe dehşete kapıldı: -Mahkemeye çıkarıp hapse atarlar... Kaçak diye öldürürler! Allahım... Allahım ona yardım et, diye söylendi.

Samira'nın başka biriyle evleneceği haberi Ali'yi şok etmişti. Buna izin veremezdi. Bir şeyler yapmalıydı, ama ne? Alelacele çareler üretmeye başladı: -Gel beraber kaçalım buradan! dedi heyecanla. Samira merakla Ali'nin gözlerinin içine baktı: -Nereye?

Şarkı bitince kopan alkış tufanından faydalanan Ali gözlerini Samira'dan ayırmadan yavaş yavaş geri çıkarak alandan uzaklaştı. Tören başka bir oyunla devam ederken, önce kadınların arasına karışan Samira, daha sonra arkaya geçerek oradan uzaklaşmak istedi. Züleyha da peşinden giderek ona yetişti:

Alanın tam ortasına gelen Samira başını kaldırıp karşıya bakınca birden Ali ile göz göze geldi ve büyük bir şokla elindeki tepsiyi yere düşürdü. Bardaklar şangırtı ile kırılıp etrafa saçılırken herkes dönmüş ona bakıyordu. Ali derhal kalabalığın arkasına çökerek gözden kayboldu. Bu halde görülmek felaket olacaktı.

Ali yabancısı olduğu Betiha köyünün sokaklarında ilerleyerek seslerin geldiği düğün mekânını bulmaya çalışıyordu. Müziğin ve kalabalığın sesine bakılırsa düğün açık alanda yapılıyordu.

Ali, bir gece önce Tilki Şivan'ı izlemek üzere saklandığı yere gelmişti. Ama şu an içinde bulunduğu korku ve heyecan, dün gecekiyle kıyaslanamayacak kadar fazlaydı. Ne de olsa bu gece sınırı kaçak yoldan geçmeyi deneyecek olan bir başkası değil, kendisiydi. Üç beyaz taşın hizasında emekleyerek yürürken bu işin tahmin ettiğinden çok daha zor olacağını anlamaya başlamıştı. "Ya mayına basarsam" korkusuyla her tarafı zangır zangır titriyordu. Bir de ter basmıştı ki, atletinin sırtına yapıştığını hissediyordu.

Ali ertesi sabah sürü ile sınıra bakan yamaca geldiğinde, ilk işi art arda dizili üç beyaz taşı bulmak oldu. İşte taşlar oradaydı! Bugüne kadar nasıl dikkatini çekmediğine şaşıyordu. Taşların hizasındaki tellerin altında ise kuru çalı-çırpı vardı. Tabii ki onların altında da karşıya geçmek için kazılmış bir çukur!..

Vakit neredeyse gece yarısı olmuştu. Tilki Şivan ile beraberinde getirdiği adam, sınıra yakın kuytu bir yerde oturmuş, sınır ötesinden gelecek işareti bekliyorlardı. Arada bir etrafı kolaçan ederek, her şeyin yolunda gittiğinden emin olmaya çalışıyorlardı.

Hamit Ağa Ali'nin bu çıkışına şaşırırken, Güvercin onun sürüyü gütmekte neden ısrar ettiğini biliyordu. Derin bir acıyla gözlerini yumdu.

Ali sürüyü ağıla koyarken, atıyla yanından geçmekte olan Hamit Ağanın sesiyle irkildi: -Ali! İşin bitince eve gel beni gör. -Baş üstüne ağam! Hamit Ağa gözden kayboluncaya kadar ardından bakan Ali'nin yüreğini bir korku kapladı. Acaba niye çağırmıştı Hamit Ağa kendisini? Aklına Güvercin geldi. İşine son mu verecekti yoksa?