Hanefi Söztutan

Züleyha gittikten sonra Zahit de küçük çocukları yanına alarak evden ayrılmış, giderken de kapıyı Samira'nın üzerine kilitlemişti. Evde hapis kalan Samira, radyoyu kurcalayarak Türkçe yayın yapan istasyon aramaya başladı. Acaba Ali ne gibi şarkılar dinliyordu? İşte sözlerini anlayabileceği, üstelik hislerine tercüman olan bir şarkı bulmuştu. Teybin kayıt düğmesine bastı:

Zahit, bir gardiyan gibi evin kapısı önüne oturmuş, kahvaltısını dışarıdaki masada yapıyordu. Aklında Şakir Ağaya verdiği sözü bir an önce yerine getirip hem bu dertten kurtulmak, hem de rahata kavuşmak vardı. Zira adam yüklüce borcunu silmekle kalmamış, hem bir sürü para vermiş, hem de on mislini daha vermeyi vaat etmişti.

Güvercin kendisine şaşkın şaşkın bakan Ali'den yüzünü çevirerek, -Bugün size gitmiştim, diye konuştu. Bazı şeyler gördüm.

Samira şok bir ifadeyle babasının elindeki Ali'nin fotoğrafına bakıyordu. -Onu nereden aldın? diye sordu şaşkınlıkla. Zahit, öfkeli bakışlarıyla Samira'yı baştan aşağı süzdü: -Benden daha neler saklıyorsun bakayım?

Samira'nın elbise dolabını açan Zahit, kendi üzerindeki sigara ve içki kokusunun ağırlığına rağmen, odaya yayılan lavanta kokusunu hissetti. Dolapta sıra sıra dizili elbiselerden başka bir şey yoktu. Dolabı kapatıp, alttaki çekmecelerden birini çekti. İşlemeli beyaz bohçanın üzerinde bir zarf duruyordu. Acaba içinde para mı vardı?

Sisli ve yağmurlu bir gündü... Betiha köyünün erkekleri köy mezarlığındaki taze kabrin başında son işlemleri yaparken, biraz gerideki tepede birkaç köylü kadının arasında Samira gözyaşları içinde annesinin son yolculuğunu izliyordu. Kollarının altında ne olduğunu anlamayan iki küçük üvey kardeşi vardı.

Samira merakla annesinin yanına giderek yatağın kenarına ilişti. -Söyle benim güzel annem, bir şey mi istiyorsun? Annesi boncuk boncuk terlemişti. Kesik kesik soluyor, göğsü kalkıp iniyordu. Ateşi çıkmış, dudakları kurumuştu. -Su, dedi. Bir yudum su...

Samira ile Züleyha köyün önünden akan derede çamaşır yıkıyordu. Züleyha, uzun süredir dalgın bir halde suya bakan Samira'yı su serperek uyardı:

Lamia bu akşam kendisini daha iyi hissediyordu. Samira'nın mutluluğu ona da güç vermişti âdeta. Uzun bir aradan sonra bütün aile fertleri bir arada, aynı sofradaydı. Samira biri kucağında, biri yanında oturan küçüklerin karnını doyururken, Zahit ise mevzuya nasıl gireceğini hesaplıyordu.

Zahit mevzunun nereye varacağını anlar gibi olmuştu. -Ama o daha on altısında! diye söylendi. Salim kızmış gibi yaparak, Zahit'in koluna hafifçe vurdu: -Dehe! Ya ne olacaktı ki? Kız kısmını on altısına gelmeden gelin edeceksin. Âdetlerimiz, törelerimiz böyle. Ağamız onu bu eve gelin almayı düşünür. Uzun sözün kısası budur işte!

Yatağın kenarına oturan Samira, annesinin ellerini avuçları içine alarak, -Neler olduğunu hiç sorma anneciğim, dedi. Türkiye sınırında bir gençle tanıştım. İsmi Ali. Her gün koyun gütmeye geliyor. Dertleşip söyleşiyoruz.

Ali ellerini ağzına siper ederek bağırdı: -Seni seviyorum Samira! Samira da elini kalbinin üstüne koyarak, -Bhebbak ya Ali! dedi kendi dilince.

Samira elindeki papatyanın yapraklarını sırayla kopararak duygularını ifade eden şiiri okurken, Züleyha romantik bir film izler gibi arkadaşını dinliyordu... Onu görür görmez vuruldum candan Bir yandan utandım, baktım bir yandan! Kalbim raydan çıktı, telaşım ondan... İçime çok tatlı bir his bıraktı, Papatyadan bile "seviyor" çıktı...

Samira küçük çocuğu banyo yaptırıp uyutmuş, diğerini leğende yıkıyordu. Su döküp sabunlarını akıttıktan sonra havlu ile kurularken kapı vuruldu. Yer sofrasında tek başına yemek yiyen Zahit kapıyı açması için Samira'ya baktı. Samira havluyu çocuğun eline tutuşturarak, -Rana'cığım tut havlunu, dedi, ben kapıya bakıp geleyim.

Ali dostane bir tavırla Devran'a bakarak, -Benim Güvercin'de gönlüm falan yok, diye söylendi. Ben başkasını seviyorum Devran. Benim yüzümden kendine eziyet etme tamam mı?

Güneş henüz batmış, ürpertici bir alacakaranlık çökmüştü köyün üstüne. Çeşmeden iki kova dolusu su götüren Samira, bir an önce eve varmak için adımlarını hızlandırmıştı ki, sokağın karşısından çıkan bir arabanın farları gözünü alınca kenara çekildi.

Güvercin Ali'nin elindeki mektubu almaya, Ali ise vermemeye çalışıyordu. -Olmaz Güvercin. Sonra gösteririm. Şey, ben... Şiir yazıyordum... "Tahmin ettiğim gibi" diye düşündü Güvercin. Nasıl bir şiir olduğunu görmek için can atıyordu. -İyi ya işte, dedi. Utanıp saklayacak ne var Ali? Ben şiir okumayı çok seviyorum. Haydi ne olur bakayım şuna! -Daha bitmedi ama!.. Bitireyim, söz sonra okuturum, tamam mı?

Ali, mektubu kaç kere okuduğunu hatırlamıyordu. Okudukça Samira'yı daha yakından tanıyor, iç dünyasını keşfediyordu. Belli ki şair ruhlu ve ince duygulu bir kızdı. Hüzünlü, içe kapalı ve yalnızdı. Güvenebileceği, dertlerini paylaşabileceği birine ihtiyacı vardı. Türk asıllı olması daha bir hoşuna gitti Ali'nin. Fakat, bir de annesi hasta olmasaydı! Belli ki kadıncağızın durumu iyi değildi. Ona bir şey olursa Samira dikenli tellerin ötesinde hepten yalnız kalacaktı.

Kenarları işlemeli beyaz örtüyü açınca içinden küçük bir poşet dolusu börek çıktı. Demek, Samira kendi elleriyle onun için börek yapmıştı. Birden kendisini çok önemli biri gibi hissetti. Çok da acıkmıştı. Ama şimdi mideyi düşünmenin sırası değildi. Komutanın baktığı zarfı merak ediyordu.

Kalbi küt küt atan Ali heybeyi alarak, -Adım Ali, komutanım, diye cevap verdi. Komutan elini Ali'nin omzuna koyarak babacan bir tavırla nasihat etti: -Burası bu işler için uygun bir yer değil Ali. Sonra kaçakçı diye vurulur, kimvurduya gidersin. Bir daha olmasın, tamam mı? -Baş üstüne komutanım.