Mehmet Soysal

Bir akşamdı; adam denizlere meydan okurcasına dimdik duran beyaz boyalı fener kulesinin etrafındaki ıslak kayaların üzerine oturup ay ışığı altında yakamozların pırıltılarını seyrederken, bir şarkının melodisi uzaklardan kulağına geliyordu;

Sokaklar; tereddütlerle bir ömür geçirenler, yaşadığı yılların muhasebesini yapmaya tenezzül dahi etmeyenler, hata faturalarını başkalarına ödetmenin yollarını arayanlarla dolu.

Sabah işe doğru yol alırken, şairin dediği gibi; "hava kurşun gibi ağır" mı ağırdı... Sabah güneşi toprağı yakıp kavurmuştu... Toprak suya hasretti... Sulara susamanın ıstırabından çatlamıştı...

Biz içeride kavga ettikçe, dışarıdan birileri gelip ayıracak mı? Barıştıracak mı? Yoksa paylaştıracak mı?

AK Parti'nin Cumhurbaşkan adayı Dışişleri Bakanı Abdullah Gül ve bu süreçle ilgili muhalefet ve bazı çevrelerin değerlendirmelerini okudukça aklıma bir Anadolu Hikayesi geldi... Anadolu insanının kendine has 'insan tanıma' ölçüsü var ama doğru ama yanlış... Daşlı Kerem Ağa da bunlardan biriydi.

Günlerden beri Malatya'daki vahşet haberlerini izliyor, okuyor, gözlemliyor ve düşünüyorum... At gözlüğünü takanlar, belge olmadan, düşüncelerine göre, fantezilerini kurgulayıp haber ya da yazı yazma hastalığına bulaştıklarına şahit oldukça merak ediyorum; bu kadar deli fişek ruhlu adamın medyada toplanması acaba bir tesadüf müdür? sorusunu düşünmeye başladım.

İran'ın karasularına giren İngiliz askerleri tutuklanınca, felaket boyutuna getiren İngiltere'nin küstahca tutumuna dünya şahit oldu...

Bir-kaç günden beri Ankara'daydım. İlgili, ilgisiz herkes siyasetçi olmuş ve siyaset konuşuyor... Herkes birbirine 'ne olacak bu ülkenin hali?' diye soruyor ve her kafadan bir ses çıkıyor... Tartışmaya kırmızı diye başlayan masadan yine kırmızı diyerek kalkıyor...

Genelkurmay'ın daveti üzerine Genelkurmay Başkanı Org.Yaşar Büyükanıt'ın basın brifingi için Ankara'ya geldik, toplantıyı izledik... Toplantıyı haber kanalları canlı yayınlarken, parolasını ratinge endeksleyen televizyonlar da 'kriz ihtimali' ne karşılık ara ara canlı yayın yaptılar...

1915 yılında Gelibolu cephesinde Türk askerinin savunması karşısında İngiliz ordusu geri çekilir... O gün cephede savaşı takip eden İngiliz gazeteciler haberi Londra'ya 'Türklere Veda' başlığıyla geçer... Ne gariptir ki; "Burada ne işimiz vardı?" soran bir İngiliz gazeteci çıkmaz...

İran karasularına giren İngiliz askerleri esir alınınca, dünya on üç gün gerildi. İran; Esirleri yargılayacağız. İngiltere özür dilesin! diye direndi. İngiltere ise; Özür dilemiyoruz. Acil olarak askerlerimiz bırakılsın. İran'ın karasularına girmedik, dedi... Birileri de çıkıp; Askerler güneşlenmek için mi oradaydılar? sorusunu sormadı...

Yaşlı kadın meyve bahçesindeki vişne ağaçlarının beyaz çiçeklerine bakarak söylendi; "yine vişneler çiçek açtı! yine..."

"İnsan şaşar, beşerdir." sözü bazılarının ağzından sakız gibi hiç düşmez... Detaylı bir şekilde de izah eder ve lafın sonunu da şöyle bağlarlar; 'elbette çalışan insan hata yapacaktır...' Ne hikmetse bunu diyenler çalışan adamları da gizliden gizliye takip eder, en ufak bir hatanın takibine başlar ve 'hata nöbetleri'ni de aralarında nöbetleşerek tutarlar...

Anadolu'da gün görmüş, günler geçirmiş aklı evvel bazı insanlar vardır. Ki bu insanlar her zaman duruşlarıyla, sözleriyle ve dürüstlükleriyle halkın önderleri gibi görülmüştür... Kimin başı belaya girse, sıkıntısı olsa ilk başvuracakları ve kapısını çalacakları adres yine bu insanlar olmuştur... Aklı selim sahibi bu insanlara ahali daima danışır... Hakem kılar... Bu insanlar aynı zamanda Nasreddin Hoca gibi nüktedandırlar. Varlıklıdırlar...

Adam, ne zaman kente ait cadde ve sokakların ıslak yüzü ile karşılaşsa, masumiyetini yüzünde taşıyan küçük bir çocuğun banyodan yıkanarak çıktığı hali düşerdi aklına. Adam, gecenin karanlığına yağan her yağmur sonrasında; kente ait gökyüzünün gri renginin maviye dönüştüğünü ve kirlenen yüzünün ise adeta yıkandığını farkederdi... Gökyüzü; masumiyetini yüzünde taşıyan bir çocuk gibiydi... "Bahar mı geliyordu?" sorusunu kendine fısıldıyor ardından da; - Ama kimseler farkında dahi değil! diyerek söyleniyordu...

93-94-95 yıllarında üç yıl TGRT kanalında İz Bırakanlar belgeselini yaparken, bir yandan da başka bir projenin altyapısını oluşturmaya çalışıyordum. Adriyatik'ten Çin'e kadar jeep araçlarla yolculuk yapacak ve atalarımızın geride bıraktıkları medeniyetin izlerini sürecektim...

'Bugünle' kavga etmek için geçmişin ihtişamlarına sığınan boş ve 'koca kafalar' nutuklarına klasik bir sözle başlar; -Nerede o eski günler?

Psikolojik savaşın tüm taktiklerini günlük hayatta birbirimize karşı uygulamada adeta ustayız. Bu konuda kimse elimize su dökemez...

Uçağın penceresinden Bakü'ye bakınca, yıllar önce Azerbaycan İstanbul Başkonsolosu Abbas Hacaloğlu'nun söylediği sözler aklıma düştü...

Küresel ürünlere hayran kaldığımız ilk yıllardan ve 'satın alma' tiryakiliğine bulaştığımız günden itibaren, israf hovardalığının batağına girmiş bulunmaktayız...