Metiner Sezer

Apar topar bir gidişim oldu. İki satır not dahi bırakmadım, bırakamadım! Okuyucum kafasını dinlesin, gibi bir mazerete sığınıp gittim.

Hafta başında "Doğu'nun Paris'i", dadaşlar diyarı Erzurum'daydım. Türkiye İhracatçılar Meclisi (TİM) Başkanı Mehmet Büyükekşi ile birlikte gitmiştim.

Malum, gezgin bir gazeteciyim. Anadolu'yu dolaşıp gördüğüm tarih ve kültür zenginliklerini yazıyorum. Başarı öyküleri anlatıyorum. Anadolu mutfağı da çok zengin. Muhteşem yemekleri var. Onu da yazıyorum tabii. Kimi, "yemekçi yazara" çıkardı adımı. Kimi, "yeme-içme uzmanı" diye anıyor bendenizi. Kim ne derse desin. Okuyucumun algılama kabiliyetine müdahale edecek değilim. Kıstas da koymam. Hele darbe, hiç yapmam. Demokrasiye inanırım. Bırakın, desinler! Bırakın, söylesinler!..

Malatya'nın, son 10 senede nereden nereye geldiğini görüp de şaşırmamak mümkün mü? Rahmetli Turgut Özal, 1980'li yıllarda Malatya'ya fazlasıyla teveccüh gösterdi.

Tasarruf Mevduatı Sigorta Fonu (TMSF) Başkanı Ahmet Ertürk'ün görevi yarın sona eriyor. Kendisi, "Özel sektörde devam edeceğim" diyor. Müthiş bir birikim, kim kaçırır? Kaparlar tabii.

Türkiye padişahlıktan cumhuriyet rejimine geçeli neredeyse 90 sene oldu. Dile kolay koskoca bir 90 sene! Neler yaşanmadı ki bu 90 senede! Osmanlıda hilafet vardı. Padişahımız, efendimiz Halife idi. Cumhuriyet'te ise "laiklik" öne çıktı. Reis-î Cumhur Hazretleri, koruyucumuz, efendimiz oldu. Başbakanı da vardı sistemin ama o sadece "amele başı"ydı devrimi yapanların nazarında. İleri gittiğinde çekip alınıverecek bir amele başı!

Üst üste iki önemli toplantıya katıldım. Akşam TİM, Sabah TÜSİAD. Türkiye İhracatçılar Meclisi (TİM) Başkanı Mehmet Büyükekşi, geçmişin ışığında geleceği değerlendirdi. Türk Sanayici ve İşadamları Derneği (TÜSİAD) ise yeni Yönetim Kurulu ve Başkanı'nı seçti. Ümit Boyner'e başarılar diliyorum.

Size bir hikâye anlatayım da, şaşın biraz! Adana ile Mersin'in hikâyesi. Komşu iller arasındaki rekabete kim itiraz edebilir ki? Hoştur.

Sanatçı bu işte. Sahnesini kapatırsın ağlar! Açarsın yine ağlar! Her ikisi de samimi, her ikisi de içtendir bu ağlamaların. Dedim ya, onlar sanatçı. İçtenlik, bağlılık, duygusallık ve samimiyet onların içinde var. Sanatçı naiftir. İçindeki kelebek durmadan kanat çırpar. Bazen güler, bazen ağlar. Fakat, kolay ağladığı gibi kolay gülmek de onun şiarında vardır. Hatta gülmesi daha kolaydır sanatçının.

Ticaret borsaları ne iş yapar? Tarım ve tarıma dayalı ürünlerin fiyat oluşumunu sağlar, değil mi? Piyasa kurucusu yani. İstanbul Ticaret Borsası (İTB) da bu fonksiyonunu eksiksiz yerine getirdi. Fakat, borsaların bir görevi daha var: sektör temsilciliği. Üyelerinin hak ve menfaatleri doğrultusunda kamuoyu oluşturmak ve baskı. İTB'nin eksikliği bu işte. Kamuyla hiç ilgilenmedi o!

Hep arzu etmişimdir, 'Biri kalkıp Ertuğrul Özkök hakkında bir tez hazırlasın' diye ama olmadı.

Biz ebeveynler için erkek çocuklarının asker olduğunu görmekten daha mutluluk verici ne olabilir ki? Bir de mürüvvetini tabii. Biz ilk adımı attık. Oğlum Ahmet Münir asker. 8 Ocak 2010 cuma günü yemin töreni vardı.

Şu memleketin hâline bakın bir hele!.. Bir kısım insan oturup "Asker gelsin dertler bitsin" diye türkü çığırıyor. Bunun akılla, izanla ve dahi hukukla bağdaşır bir tarafı var mı? 21'inci asırda böyle düşünüyor! Kimiyse, "Dokunulamaz denilenlere dokunuldu, girilemez denilen yerlere girildi" diye kasım kasım kasılıyor. Hınç ve öfke içinde hem de. Birinci gruptakiler ne kadar haksız ise ikinci gruptakiler de o kadar haksız. Yargıcın kararını beklemeye dahi tahammülü yok adamın!

Türkiye'nin en önemli meselesi ne? İşsizlik! Salt bugünün de değil, tüm zamanların meselesi bu.

Ediz Hun... Bir zamanların yakışıklı jönü. Şehirli zengin çocuğu ile fakir köylü kızı arasında geçen aşk öykülerinin vazgeçilmez aktörü. Fabrikatör babanın (genellikle Hulusi Kentmen oynardı) şımarık evladı. Duygusal mı duygusal. Anasını, babasını ve de sevdiği kızı kıramayan; bundan dolayı da hep iki arada bir derede kalan ana kuzusu...

Geçen yazımda Türkiye'nin sanayileşme iddiasını bir kenara koyup tarım, finans ve hizmet sektörüne yoğunlaşması gerektiğini söylemiştim. Şimdi gelelim neden böyle dediğime. Hemen belirteyim ki, sanayileşmeye duyduğum düşmanlıktan dolayı kaleme almadım bu makaleyi.

2010 geldi geliyor. Herkeste bir neşe, bir sevinç. Şıkır şıkır oynuyor âdeta! Tamam...

Geçen hafta Mersin'deydim. 3 gün boyunca tadını çıkardım şehrin. Aralık sonu olmasına rağmen hava güzeldi. Gömlekle dolaştım. Yeme-içme desen, zaten gani. Balık, et, zeytinyağlı yemekler, sebze ve meyve... hepsini tattım tabii. Bir akşam yine Ali Baba Restoran'da oturduk, yemek yiyeceğiz ama bir türlü başlayamıyoruz.

Türkiye inovasyon terimini yeni yeni terennüm ediyor. Halbuki, Mersin; seneler önce başladı bu kavramın içini doldurmaya.

Güneydoğu Anadolu'da yaşananları anlayabilmenin yolu, "empati"den geçiyor; kendini yöre halkının yerine koymadan olmaz yani bu.