Naci Arkan

Nice aşklar vardır... Bir günde biter... Nice sevdalar vardır, bitirmek isteseniz de, iz bırakıp gider... Ama Türkiye'de, yollardaki çalışmalar vardır; yıllar boyu sürer... İşkencenin adı, illa ki, elleri kolları bağlayıp, 40 kamçı değildir... İstanbullunun işkencesi, trafikte "ya sabır" çekmesidir...

Hep övgü ile bahsettiğimiz Beşiktaş, bundan önceki tüm güzellikleri bir çırpıda sildiği dün gecede, G.Antep'le bir futbol maçı değil, orta oyunu oynadı.. Ama şans öyle bir yanındaydı ki siyah-beyazlı takımın... Son saniyede işi bitirip, beleşine bir üç puan aldı...

Ne özlem bitti, ne hasretlik... Buram buram; benliğimizi saran ayrılık, ne ümitlerle tekrar kapımızı çalıp, bizi kucaklayacak, biz ona yapışacaktık... Öyle de oldu... Nasıl da sarılmıştık...

Sadece attığı golle değil, defanstaki yalnızlığına rağmen yıkılmayan, İbrahim Toraman, ayakta kalan tek Beşiktaşlıydı.

"Kardelen çiçeği kadar cesaretin yoksa, sakın aşık olma" demişler... Hani çiçek deyince, sevdalar gelir ya akla... "Benim çiçeğimsin" der bazıları sevgilerini belli etmek için...

Nerede, Tigana'nın Beşiktaş'ı... Nerede Ertuğrul Sağlam'ın Beşiktaş'ı? Bir sihirli değnek değil, öz be öz bir Türk evladının eli değdi bu takıma... Dün gece Zürih'te, ona ve takımına olan güvenimiz sarsılmadı yine...

Şampiyonlar Ligi havasından, ligin özlenen kokusunu teneffüs eden Beşiktaş, "çetin ceviz" Konyaspor'a şans tanımadı... Üstelik "göz okşayan" bir futbolla... Üstelik, daha ilk günden "şampiyonluk sinyali" vererek...

Bazı hedefler, tesadüflerin eseri olarak elde edilse de, aslında inanmak ve hayat felsefesinin çizgilerini doğru çizmekle oluşur. Büyük adam olmak bir meziyettir... Ama büyük adam olup da, başarılı olmak aynı şey değildir ki...

Hem lig, hem de kupa şampiyonunun gönülsüz çıktığı; zamanı ve yeri tartışılan bir kupa, gurbet elde sahibini buldu... F.Bahçe 100. yılında, müzesine çok anlamlı bu kupayı götürürken, coşkusuna, kutlamalarına hava kattığı bir gecede, sadece sahadaki futbol değil, tribünlerin muhteşem görüntüsü de, hafızalarımızda kolay kolay unutulmayacak bir yer etti...

Cehalet... Görmemişlik... Ve de çılgın yaşantı... Bunlar sadece, İstanbul gibi 17 milyona dayanmış bir şehirde, kol kola girer ancak... Bu şehirde, parası olanın da, olmayanın da, kendine göre bir dünyası vardır. Büyüsüne kapılanlar, bir gün mutlaka buhar olur. Çünkü İstanbul, önce kucaklar, sonra yaşatır ve en sonunda da, öğütür insanı...

Siyah-beyazlı takım, "Karamürsel Sepeti" zannettiğimiz bir Moldovalı rakibi önünde ecel terleri döktü...

Bazı insanların varlığı yeter... Çünkü o, hayatın akıp giden yollarından, başarı ile geçmiş birisidir... Adının güç olduğu, bedeninin süs olduğu bir dönemde bile en aranılan kişi olması, onun değil, onu kucaklayanların artısıdır...

Daha bir yaşına gelmeden iki bacağı, diz altından kesilmişti... Çünkü onun, doğuştan, diz ve bileğini, birbirine bağlayan fibula (kaval) kemiği yoktu... Takılan protezlerle, önce ayakta kalabilmeyi, sonra da yürümeyi denedi... Azmi sayesinde, bunları bir çırpıda geçti ve sonra da koşmayı becerdi...

Her elbise değiştirenin "kafa yapısı da değişecek" diye bir kural yoktur ki... Vitrinini iyi pazarlayan kişiler, dış görünüşleri ile, saygı duyulan bir kimlik edinseler de, en kısa zamanda, o değiştiremedikleri gerçek hüviyetlerine dönüşürler...

Göze gelmek... Bazen kıskanılmaktan, bazen Allah'ın bahşettiği farklılıkların güzelliğinden göze gelir insan... Bazen beceri, başarı, hızlı yaşantı ve hayata başka sarılmaktan, göze gelir insan...

Her terinizi sildiğiniz mendil buruşturulup atılmaz ki... Bazen o terde, bir mücadelenin izleri, bir emeğin birikimi ve başarmanın izleri vardır çünkü... Ama "Benim işim görüldü" anlayışı içinde o terler silinirse ve yaşanan zorluklarının hiç birisi gündeme getirilmezse, işte o zaman buruşturulup atılan mendilin yeri, sadece çöp kutusu olur... Bu da, vefasızlığın acı sonudur...

Beyaza, siyah diyenleri çok gördük... Çünkü o beyaza, kendisinden daha önce beyaz diyenler olduğu için... "İnadı inattır" onun... Erkek doğup, çeşitli operasyonlar geçirdikten sonra, pembe nüfus cüzdanı alana yine de "Bay" diyenler yok mu aramızda...

Mahalle aralarındaki futbol karşılaşmalarında, topun sahibi, maçtan önce istediği arkadaşını alır, dilediği vakit de maçı bitirirdi...

Hak aramak... Gasp edilen, hile ve hurda ile elinden alınan, uyutularak çeşitli amaçlar ve çıkarlar için kullanılan avucumuzdaki kıymetlerin, başkalarının kötü emellerine alet olmasının isyanıdır hak aramak...

Dünyada, hangi ülkeye sorarsanız sorun, en büyük arzuları Brezilya ile oynamaktır... Çünkü Brezilya, bir rüyadır... Futbolun, müzik, dans ve estetik ile birleştiği, meşin yuvarlağı en yumuşak ama en yerinde kullanan ülkedir o... Brezilya'yı seyretmek ise başka bir şanstır..