Ragıp Karadayı

Tanju’yu bilmem ama ben huzur ve saadetimden, sevinç gözyaşları döküyordum. Hafif bir titreme geldi, ürperdim.

Korkarak geldiğim bu yerde, tarifsiz bir güzellikle karşılaşmıştım. İçimden “Erzurumlu şoför ne kadar haklıymış…” dedim...

Zümrütten kocaman bir bahçe, konağın etrafını süslüyordu. Hafiften esen rüzgâr, yanık kalbimize serinlik veriyor, ferahlandırıyordu.

“Hanım” derken heyecanlanıyorum... Düşünebiliyor musun aylar sonra ilk defa bugün bir hanımefendiye “hanım” diye hitap ediyorum.

Nefise Doktor’umun Tanju’yla bu kadar yakın durmasına, kırk senelik ahbap muamelesine, sıkı dostmuşlar gibi olmasına mânâ veremiyordum!

"Kafanızda cevapsız bir şey kalmasın, hepsini de cevaplayacağım inşallah..."

Nefise Doktor önce şaşırsa da hemen “Ben de olsaydım ilk olarak böyle bir soru sorardım muhatabıma…” dedi... 

"Ömrümüz boş şeylerin, heva ve heveslerimizin peşinde koşmakla geçmiş, uyanamamışız doktorum..."

Bu dünya ve dünya hırsı, hakikate kavuşmada kalın bir perdedir. Bu gaflet perdesi yırtılmadan arkasını görmek mümkün değil.

Hem sonra yok olan değil, kaybedilen aranıyor. Aramak insanın en temel hakkı ve vazifesidir de… 

Kimsenin incinmesini istemiyordum lakin bazı soru işaretlerinin de kalkması lazımdı. Bulunduğum yerden ayağa kalktım.

"Doğrusu çok şaşırdım tezatlara! Bu ne hâldir? Anlamadığım sır nedir? Mahzurlu değilse izah eder misiniz?"

Aklıma gelenlerden mi ne betim benzim atmış, bayılacak hâle gelmiştim.

Bombalar patlamış ya da şiddetli zelzele olmuş da ben de enkazın altında kalmış, ölmek üzere olan birinden daha beterdim.

Ortada elips bir masa etrafında insanlar… Anneciğim, babacığım, Doktor Nefise ve Tanju, gülen gözlerle bize bakıyorlardı…

Unutma ki fırtınalar, dalgalar martıların denizi sevmesine mâni olamaz! Tıpkı onca mânilerin seni sevmeme engel olamayacağı gibi... 

Epey konuştuktan sonra ev sahibinin ya da o konumda olan hanımefendinin sık sık saatine baktığını fark ettim.

Bu kısa hasbihâlin; ayrı dünyaların iki insanı olan bizleri birbirimize yakınlaştırması ne büyük bir nimetti.

Tepeden tırnağa beyaz kıyafetler içinde hanım hanımcık biri, kelebek hassasiyetiyle içeri süzülüverdi...

İki katlı konak restore edilmiş, her şey ne fazla ne eksik, yerli yerine konmuştu...