Ragıp Karadayı

Ev almaya kalkıştığımızda “Bu kapı harika! Bizimkisi de bundan olsun...” diye ısrar etmiş, adamın başının etini yemiştim!

Oğlu koşarak yanına gelmiş ve “Müjde babacığım! Yırttığın haritayı düzelttim, artık sinemaya gidebiliriz…” demiş.

"Siz okumuş yazmış medeni bir hanımefendisiniz. Ben size niçin teselli vereyim veya ikna etmek durumunda kalayım ki?.."

Huzurlu bir atmosfer vardı. Etraf bir hoş görünüyordu. Gözlerim kamaştı dışarının güzelliğinden. Çocuklar hâlâ uyuyordu.

Vaktin nasıl geçtiğini anlayamadım. Güle söyleye gittiğimiz yol; şoförümüzün “Aha geldik…” demesiyle farkında olmadan bitmişti.

Çocuklar bizim konuşmalarımızdan bir şey anlamamış olmalılar ki herkes kendi telefonuyla meşgul oluyordu.

Bizde malzeme çok abla. Fıkra, şiir, ilâhi, âşıklar, şimdiki sosyeteler “ozan” diyor ya...

"Neyse ben yine tövbe edeyim de senin âşık olduğun şu memleketin var ya... hani Dadaşlar diyarı, sen ondan bahset biraz."

Çok kitap okudum. Son zamanlarda da mübarek zatların kitaplarını elimden bırakmıyorum.

Mecnun: “Ben Leyla’yı dış görünüşü ve kaşı, gözü için sevmiyorum. Leyla benim için, sadece görünüşten ibaret değil ki!"

En manidar bulduğum “Kin’lenmek ile ‘Kir’lenmek aynıdır gardaşım. Birini tövbe diğerini su temizler…” cümlesiydi...

Hakikati anlamış mıdır artık Su? Onu bilmiyoruz. Bildiğimiz bir şey var o da sevgiliye; sadece “Seni seviyorum...” demek yetmiyormuş…

Arabasını gıcır gıcır yıkayıp temizlemiş şoförün gözü pencereden yana çevrilince el işaretiyle “Bekle…” dedim...

"Bana bir adres verdiler, çocuklarınızla beraber sizi orada bekliyorlar. İsterseniz tabii..."

"Tamam yanlış anlamayayım da bütün sırlarımıza da vâkıf oldun şu veya bu sebeple! Nedir maksadın açık söyle?"

Kendimden maada kimseye kırgın olmak da istemiyordum lakin nefsime söz dinletemiyordum.

Kitaplarda, filmlerde “Son pişmanlık fayda vermez…” yazsa ve söyleseler de değişimin temeliydi pişmanlık.

Her yazının bir görünen bir de görünmeyen mânâsı vardı bende. Kelimelerin, cümlelerin, bölümlerin ve de bütün kitabın...

Talebenin biri ders almak, kafasına takılan suâlleri sorup öğrenmek için mübarek hocasının yanına gitmiş.

“Başkaları ne der?” hastalığından siz de biz de ve hatta bütün insanlık kurtulmak mecburiyetindedir...