Resul İzmirli

İnsan beyni gerçek bir muamma olmayı sürdürüyor. Salkım saçak, dallı budaklı yüz milyar nöron hücresi bilmem kaç trilyon çıkıntılarıyla, beyin sıvısı içinde birbirleriyle temas kurarak protein sentezleri yapıyor.

Genel Yayın Müdürlüğü görevim sırasında tam bir "egoistlik" ya da "şahsi çıkarcılık" örneği sergilemiş ve sırf kendi zevkimi tatmin için Türk basınının en önemli motiflerinden olan "Pehlivan Tefrikaları"nı yeniden başlatmıştım...

Ziraat Ekonomisi Bölümünde asistanlık yaparken, yurt dışına ihtisas için giden bir arkadaş Teknoloji Bölümü öğrencilerine verdiği "yönetim ve organizasyon" dersini bir başkasına devretmek istemişti.

Çocuklar, ailenin süsleri, milletlerin geleceğinin teminatı, insanlığın devamı için olmazsa olmazlar... Hepsi tamam, peki "çocukluk"tan ne haber?

Bazı sözler var ki, milyonlarca defa da kullanılsa eskimiyor, parlaklığından ve etkinliğinden bir şey kaybolmuyor. İşte onlardan biri: Ayinesi işdir kişinin lâfa bakılmaz, şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde..."

Batılı dediğimiz insanlar ve "Batı kültürü" olarak tanımlanan kültür tam bir olgunluğa kavuşamamış durumdadır.

Onu ilk olarak İzmir'de, İkinci İktisat Kongresi'nde konuşurken tanıdım. 12 Eylül Yönetimi'ni; bilgisi, tecrübesi ve samimiyetiyle etkilemiş olmalı ki, kendisini Devlet Planlama Teşkilatı Müsteşarlığı'na getirmişlerdi.

İletişim, satış söz konusu olduğunda beden dilinin önemi büyüktür. Çoğu Amerikan buluşu olarak lanse edilen bu tür bilgi ve uygulamaların hemen hepsinin bizim kültür köklerimizde varolduğunu anladığımızda sizin de canınız sıkılıyordur benim gibi.

İzmir'de biraz hasret giderdim eş dostla. Piyasayı ve siyaseti yakından takip eden ve görüşüne değer verdiğim, ticareti Aksekililik genleri dolayısıyla mükemmel yürüten bir "ağabey"le her zaman olduğu gibi uzun uzun sohbete koyulduk.

Onunla ilk defa İzmir Enternasyonal Fuar Müdürü iken karşılaştım. O yıl büyük bir işe soyunmuş, Fuara katılan yaklaşık elli ülkenin sanayi ve ticaret bakanlarını açılış törenine davet etmiştik.

Herkes gibi, ben de 3 Kasım seçimleri öncesinden beri AK Parti'yi takip ediyorum. Gerek kendi çevremde; gerekse çeşitli vesilelerle birlikte bulunduğum oldukça geniş bir çevrede AK Parti ile ilgili yorumları, düşünceleri duyuyor, görüyor bazen de hissediyorum.

Zihnimizde iz bırakan öyle fıkralar vardır bazen değil mi? Yıllar geçse tazeliğini ve nefasetini kaybetmez. İşte onlardan birini sizlerle paylaşayım bugün.

Timur Han'a, malum Osmanlı ile kavga etmesi ve de göz bebeklerimizden olan Yıldırım Bayezid Han'ı mağlup etmesi dolayısıyla biraz buruk bakarız. Ama yakından tanıdığımız zaman, onun da ne değerli bir devlet adamı ve ne kadar olgun bir insan olduğunu anlıyoruz.

Demokrasi öyle kolayca ele geçmiyor ve yerleşmiyor. Herkesten özellikle; seçilip bir partinin başına geçme imkânı sunulan ve parti lideri denilen kimselerden daha fazla fedakârlık bekliyor...

Beni zorla New York'a yolladılar!" diyor Rauf Denktaş "Ama İsviçre'ye zorla gitmeyeceğim!" diye ekliyor. Ardından da basın mensuplarını -tabirimi mazur görün- fırçalıyor ve çok sert tavırlarla basın açıklamasını bitiriyor.

Hiç satış yaptınız mı? Yaptıysanız bilirsiniz müşterilerin çok çeşitli karakterde olduklarını. Bazıları gelir, alır gider. Böylelerinin tadına doyulmaz lakin, bu tür fazla değildir. Genelde biraz soran soruşturan, ama satıcıyı fazla üzmeden satışın müspet veya menfi sonuçlanmasını sağlayanlardır.

Epey zamandır doyasıya sohbet edemediğim fizik profesörü bir arkadaşımla geçen bayram buluştuk. Fizik ilminin üst sınırlarında dolaşan ABD'de uzun yıllar çalışmış hem maddi hem de manevî açıdan kendini iyi yetiştirmiş biri.

Tarlada bahçede sulama yaptıysanız bilirsiniz. Su bir arkın içinde akarken arkın yan tarafından şöyle küçücük bir yeri deşip suya o tarafa doğru yol verseniz, su bir anda o küçücük yola döner, o geçidi büyütür, o yana doğru akmaya başlar.

Almanya'da yaşadığım üç asude yıldan sonra, doktorayı bitirip yurda döndüğümde, yani yetmişli yılların sonunda ortalığı kan götürüyordu. Her gün otuz kırk gencimizi kaybediyorduk. Üniversitelerin resmen harp meydanına döndüğü günlerdi. Mermilerin duvarlardan parça kopardığını bizzat yaşadım.

Seksenli yılların ortasında fuarcılıkla ilgili bir kongre vesilesiyle Yunanistan'a gitmiştim. Hanım tarafı Üsküp-Kavala hattındandır. Kayınvalide ile tatlı tatlı tartışırız. "Kavala mı güzel İzmir mi?" Bu tartışmayı sağlam bir baza oturtmak için Selanik'ten Kavala'ya üç buçuk saat süren bir otobüs yolculuğunu göze aldım o zaman.