Seçkin Başkan

Yol boyunca hiç konuşmadı Halil... Safiye ise onun bu sessizliğinden ürküyor, sanki bir kabahat işlemiş gibi suçlu bir şekilde kocasını takip ediyordu. Eve girdikleri zaman Halil divana oturdu. Gözlerini kısarak baktı karısına...

Gülizar profesyonel bir tavırla hemen atıldı ve içeri girdi, salondaki koltuklardan birine oturdu. Çok büyük bir evdi burası. Her taraf son derece güzel ve pahalı olduğu belli olan mobilyalarla döşenmişti. Kristal avizeler pırıl pırıl parlıyordu.

Firüzan hanımın verdiği adresi biraz zor buldular. Safiye etrafına hayranlık, şaşkınlık ve biraz da korkuyla bakıyordu. Burası İstanbul'un en mutena ve en zengin semtlerinden biriydi. Her yer bakımlı ve tertemizdi...

Safiye Hakan'ı yanına almış, bir kaç dakika sonra iki kadın yola çıkmışlardı bile... Yanında Halil olmadan ilk defa sokağa çıkıyordu. Adımlarını Gülizar'a uydurmaya çalışıyor, her adımında acemiliği, yabancılığı, korkusu belli oluyordu...

Halil kahvehaneden çıktıktan sonra bir sigara yakarak ağır adımlarla ilerledi. Düşünceliydi. Öğrendiklerine bakılırsa burada iş tutabilmek her babayiğidin harcı değildi. Elinde parası yoktu. Babasından kalanları ise çoktan bitirmişlerdi...

Yemekte hiç konuşmadı Safiye. Halil de sofradan kalktıktan sonra hiçbir şey söylemeden çıkıp gitti evden. Safiye oğlunu doyurup yatırdı. Küçük Hakan sanki olanları anlamış gibi merakla bakıyordu anasının yüzüne. Onu bağrına bastı...

Safiye acı ile inledi. Hayatı boyunca ezilmiş, dayakla karşı karşıya kalmıştı. Evlendiklerinden beri ilk defa tokat yemişti Halil'den! Sanki karşısında ağabeyi Hasan duruyordu. O sadece evine, kocasına yardımcı olmak istemişti...

Safiye elindeki bezi iyice yıkadıktan sonra tekrar camı silmeye devam etti. İki odası, bir karanlık mutfağı bir de hem banyo hem de tuvalet olarak kullanacağı yeri olan evine yerleşmeye çalışıyordu. O gün kahvaltıdan sonra Cahit onları evlerine getirmişti...

İki odalı bir gecekonduydu Cahit'in evi. Askerden sonra gelmişti İstanbul'a. İki oğlu vardı. Karısı evlere temizliğe gidiyor, iki oğlundan büyük olanı bir elektrikçinin yanında çıraklık yapıyordu. Kendisi de bir lokantada garson olarak çalışıyordu...

İstanbul, dünyanın en güzel manzarasıyla, inci gibi Boğazıyla ihtişamlı bir şekilde serilmişti gözler önüne... Safiye sadece adını duyduğu bu olağanüstü güzellikteki kenti otobüsün penceresinden hayret ve hayranlık dolu gözlerle izliyordu...

Safiye süpürgesini kapının arkasına dayadı. Belini tutarak doğruldu... Bir oğlu olmuştu üç ay önce. Neredeyse bir buçuk sene oluyordu evleneli. Hiçbir şikayeti yoktu. Halil çok iyi davranıyordu kendisine...

Halil, Safiye'nin arabadan inmesine yardım etti. İlk defa ilçeye gelmişti. Yol boyunca duvağının altından etrafı seyretmişti. Düğüne ait hiçbir şey hatırlamıyordu. Sanki o anlarda beyni, duyguları, yüreği sihirli bir değnekle taşlaşmış, donmuştu...

Köy meydanı kalabalıktı... Davullar zurnalar çalıyor, köyün erkekleri orta yerde halay çekiyorlardı. Büyük bir çember halinde dizilmiş olan kadınlar da sessizce onları seyrediyordu. Hava, Safiye'nin şansına oldukça güzeldi...

Safiye sabah erkenden kalkmıştı. Gece ağabeyi ve yengesinin ne zaman geldiklerini bilmiyordu. Küçük bedeni, bütün gün boyunca taşıdığı yükü kaldıramıyor, bitkin bir şekilde seriliyordu. Sobayı yaktı sessizce, sonra çayı koydu, kahvaltıyı hazırladı...

Altı senedir tek başına yaşıyordu Halil... Belirli bir işi yoktu. Babasının ölümünden sonra kalan üç dört parça mal hayatını fazla sıkıntı çekmeden sürdürmesine yol açmıştı. Hasan'a verdiği başlık parası da bu mirasın kalıntılarıydı...

Hasan'la Şükriye evden gittikleri zaman Safiye içini çekerek bakındı etrafına. Ağabeyi kapıyı üzerine kilitlemişti giderken. Yine de evde şimdi tek başına olmaktan memnundu. Ağrıyan vücudunu gerdi. Dudağındaki yara çok büyüktü...

Safiye korkuyla titredi. Ağabeyinin gözlerindeki öfkeyi çok iyi biliyordu. Bu arada küçük beyninin içinde karşı karşıya kaldığı suçlamalara bir anlam vermeye çalışıyor, yapmadığı bir şeyle suçlanmanın isyanını yaşıyordu...

Şükriye, elindeki aynayı masaya bıraktıktan sonra yüzünü buruşturarak bir köşede dantel ören Safiye'ye baktı. Bir müddet süzdü küçük kızı. Onun daha bu yaştayken kısmetinin çıkmasını kıskanmıştı. Onun güzelliğini de hep kıskanmıştı zaten...

Üç erkek bir kahve masasında oturmuşlar, sanki bir çuval buğday pazarlığı yapıyorlarmış gibi pazarlık ediyorlar, verecekleri kararın umutları, beklentileri, hayalleri olan bir genç kızın hayatını ne hale getireceğini bir kere bile akıllarına getirmiyorlardı.

Yemek boyunca başını kaldırmadı Safiye. Ağabeyi ile yengesi konuşuyorlardı, onları dinlemekle yetindi. Yemekten sonra fırladı, sofrayı topladı, bulaşıkları yıkadı, ağabeyinin kahvesini yaptı. Sonra odanın bir köşesine çekilip oturdu...