Seçkin Başkan

Genç kadın alelacele yemek hazırladı. Zaten evden çıkmadan her şeyini yapmıştı. Sofraya tamamlanınca fısıldar gibi seslendi:

Turgay yeşil gözlerini kıstı. Uzun boylu, yanık tenli genç bir adamdı. Bakışlarında insanı tedirgin eden bir şey vardı daima. Elmacık kemikleri ve şakakları öfkeyle oynuyordu: - Saat kaç? Benden izin alırken bu saatte geleceğinden bahsetmemiştin!

Güneş artık etkisini iyice azaltmış, iki tarafı ağaçlarla kaplı caddede yaprakların hışırtısı âdeta bir koro gibi kulaklarda yankılanmaya başlamıştı.

Darülaceze müdürü Arzu'nun sorularına cevap verirken yüzü ifadesizdi: - Evet, Nermin Karaman. Baba adı Arif Sıtkı. Buraya geçen sene geldi. Varlıklı bir insanmış zamanında.

İstanbul'un Boğaz'a nazır semtlerinden birindeki büyük bir arazi içindeki kırmızı tuğladan yapılmış üç katlı görkemli binanın mermer merdivenlerinden hızla çıkan yirmi yaşlarındaki delikanlı kapıdaki bekçiye neşe ile selam verdi:

Müberra Hanım ve Arif Sıtkı Bey Arzu'nun gösterdiği odanın kapısının önünde ağlamaklı bir şekilde duruyorlardı. Genç kadın gülümsedi:

Kadim Efendi kızının anlattıklarını gözleri fal taşı gibi açılmış olarak dinliyordu. Arzu düşünceli bir şekilde devam etti:

Marketin kapısında elindeki fileleri bırakıp azıcık soluklanmaya çalıştı Hatice. Bu sırada arkasından yaklaşan gölgeyi fark ederek hızla döndü:

Sabah ezanıyla uyanan Hatice hemen mutfağa gidip çayı koydu. Oturma odasına girdiği zaman Arif Sıtkı Beyin de uyanmış olduğunu görüp gülümsedi:

Avukatın yaptığı inceleme sonunda her şey anlaşılmıştı. Arif Bey büyük bir hayal kırıklığı içinde gözlerini kısmış, salonun ortasında bir ileri bir geri yürüyor bir açıklık getirmeye çalışıyordu.

Nermin gideli iki gün olmuştu. Arif Sıtkı Bey sabah kalkmış, çayını içtikten sonra günlük gazeteleri alıp salondaki koltuğuna kurulmuştu. Müberra Hanım sabahlığı ile salona girdiği zaman gazetelerin yarısı bitmişti bile.

Nermin elindeki biletleri özenle çantasına koydu. Ev halkına hiçbir şey belli etmemek için büyük çaba sarf ediyordu. Valizleri hazırdı. Babasına ve annesine oğluyla birlikte kısa bir tatil yapacağını söylemişti. Bunaldığını, biraz dinlenmeye, kafasını dinlemeye ihtiyacı olduğunu, bu yüzden Uludağ için rezervasyon yaptırdığını iletmişti. Arif Sıtkı Bey her zaman olduğu gibi yorum yapmamıştı. Hiçbir şeyine karışmıyordu kızının.

Arzu işe başlayışından on gün sonra personel müdürü Bekir Bey tarafında çağırılınca heyecan içinde fırladı masasından. Üstünü başını düzelttikten sonra içinden dua ederek ilerledi koridor boyunca. Bekir Bey masasının başında gülümseyerek karşıladı onu:

Nermin öğleye doğru telefonun sesiyle uyandı. Kendi odasındaki telefon ısrarlı bir şekilde çalıyordu. Uyku sersemi bir şekilde ahizeye uzandı. Arayan avukatıydı.

Personel müdürü genç kadının yüzüne dikkatle baktı. Gözlerini kısarak masasında öne doğru eğildi. Sanki bir sır veriyormuş gibi fısıltıyla konuşuyordu:

Arzu yavaşça kalktı yatağından. Gözleri mahzun bir şekilde dolaştı odanın içinde.

Arzu doktorun yanında Arif Sıtkı Beyi ve babasını görünce zaten anlamıştı. Dudaklarını ısırdı: - Ömer! diye inledi. Arif Bey tutamadı kendisini. Hıçkırıklara boğularak yığıldı odadaki koltuklardan birine. Koskoca adam hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Arzu'nun dudakları titriyordu. Kendini zorlayarak çevirdi başını babasına:

Arzu gözlerini açıp etrafına bakındı. Kadim Efendi hâlâ sandalyede oturuyordu. Uyumuştu genç kadın. Babasına sordu:

Kamyonetin şoförü polislerin arasında elleri dudakları titreyerek ifade veriyordu.

Ömer karısının alnına şefkat dolu bir öpücük kondurup hemen kapıya atıldı. Arzu sevgiyle seslendi ardından: - Dikkat et Ömer, sen şimdi, savrulur gidersin.